Γερ. Αντζουλάτος - Δημόσια πάρκα και η διαχείριση έργων πρασίνου στην Κεφαλονιά

«…Δεν υπάρχει στην Ελλάδα μεγάλη παράδοση πάρκων, όπως μπορούμε να την δούμε στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι Έλληνες κατασκευάζουν περισσότερο ένα είδος «πλατειών» που στην πλειοψηφία τους είναι φτιαγμένες από μπετόν, που πάνω του τοποθετούνται παγκάκια και κάποια δένδρα για ίσκιο. 

Ένα από τα πρώτα πάρκα που δημιουργήθηκαν στο νησί βρίσκεται στο Αργοστόλι… Πρόκειται για τον Κήπο του Νάπιερ. Επισκέφθηκα επίσης μια παιδική χαρά στο Αργοστόλι και άλλη μια στην Λακήθρα. Τα πάρκα αυτά ξυπνούν μέσα μου τα ίδια ερωτήματα. Όλα μοιάζουν να έχουν γίνει χωρίς στόχο. Βρίσκει κανείς ομάδες από παγκάκια, αντικριστά, χωρίς τίποτε άλλο γύρω τους, κάτω από τον ήλιο όλη μέρα, πιο κάτω ένα είδος δάσους με πεύκα φυτεμένα ανά ένα μέτρο, λίγο πιο κάτω ένα μικρό τοιχίο που ακολουθεί το μονοπάτι και που ξαφνικά σταματάει χωρίς λόγο, μικρά δένδρα φυτεμένα σε γραμμή σαν να είναι σε φυτώριο μέσα σε ένα δάσος… 

Κοιτώντας τα πάρκα αυτά είναι σαφές ότι δεν υπάρχει κανένας κανονισμός σχετικός με την ασφάλεια των επισκεπτών. Παρά το ότι φαίνεται ότι δεν υπάρχει επάγγελμα σχετικό με τον σχεδιασμό τοπίου, τα πάρκα αυτά μοιάζουν να έχουν δημιουργηθεί χωρίς καμιά αίσθηση κοινής λογικής. 

Μια εξήγηση σε αυτό μπορεί να αποδοθεί στην ελληνική φιλοσοφία σχετικά με την φύση, κατά συνέπεια τη σχέση με το φυτικό στοιχείο. Για τους Έλληνες η φύση είναι ένα δώρο του Θεού, ανήκει σε όλους και την αφήνουμε όπως έχει. Δεν ανήκει στην λογική τους η διαχείρισή της για αισθητικούς αλλά μόνο για παραγωγικούς σκοπούς. 

Από την άλλη, και αυτό δεν αφορά μόνο τους χώρους πρασίνου, η διαχείριση μετά την κατασκευή τους είναι ένα πραγματικό πρόβλημα. Οι δημόσιοι χώροι είναι έντονα βανδαλισμένοι και, είτε είναι είτε όχι, δεν είναι ποτέ συντηρημένοι. Οι σπάνιες επισκευές, που είναι ορατές στα πάρκα αυτά, αφορούν για παράδειγμα θάμνους που άρχισαν να καταλαμβάνουν πολύ χώρο και κόπηκαν όλοι σε μια γραμμή με την βοήθεια ενός κουρευτικού μηχανήματος…».

Τα παραπάνω γράφτηκαν από έναν αλλοδαπό προπτυχιακό φοιτητή στον κλάδο σχεδιασμού τοπίου και διαχείρισης της φύσης, που πραγματοποίησε μέρος της πρακτικής του άσκησης στο Αργοστόλι και είχε την ευκαιρία να περιηγηθεί το νησί. Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί για κάποια σημεία των παραπάνω.

Όμως, αξίζει να τα αφιερώσω εξαιρετικά, με αγάπη και συγκατάβαση, σε όλους εκείνους, αιρετούς και μη, που ασχολήθηκαν ή ασχολούνται με την διαχείριση χώρων πρασίνου στο νησί. 

Σε όλους εκείνους που, εδώ και χρόνια, καρατομούν με περισσή μανία και ευσυνειδησία τους ευκαλύπτους στο θαλάσσιο μέτωπο της Σάμης και που σε όποια άλλη χώρα του δυτικού κόσμου θα είχαν «λουστεί» με τουλάχιστον βαριά πρόστιμα. 

Σε αυτούς που ξερίζωσαν τις μουριές στο λιμάνι του Πόρου για να φυτέψουν τριανταφυλλιές ή φύτεψαν πεύκα από το πουθενά μέσα στο φαράγγι ανά ένα μέτρο λες και είναι θάμνοι. 

Σε όλους εκείνους που «αναμορφώνουν» πλατείες τσιμεντάροντας και πλακοστρώνοντας το σύμπαν. 

Σε όλους εκείνους που κόβουν τμήματα δενδροστοιχιών για να φαίνεται το οικοδόμημα που κοσμεί την δική τους προσωπική ανέλιξη.

Γεράσιμος Αντζουλάτος