Γρ. Σταμούλης - Είναι αργά για δάκρυα Στέλλα....

Κεφαλλονίτισσες και Κεφαλλονίτες ζούμε μεγάλες στιγμές.

Θεατράλε και γκροτέσκ συνάμα.

Τα ΤΕΙ κλείνουν και το νησί μας δονείται από αγωνιστικό παλμό και λογύδρια ηρωικά.

Παράλληλα, οι απανταχού θεσμικοί, εξωθεσμικοί, υποψήφιοι και μη, επικεφαλής και δυνάμει επικεφαλής, νόες, μα κυρίως άνοες, παρελαύνοντας ομαδόν και πυροβολώντας κατά ρυπάς με ανακοινώσεις, δελτία τύπου και δημόσιες δηλώσεις, καλούν σε συστράτευση και μαζικό αγώνα για να αποτραπεί το μοιραίο.

Γενικώς, ορισμένοι παραιτούνται αλλόφρονες, άλλοι διαχωρίζουν τη θέση τους από αυτή των πολιτικών τους προϊσταμένων, άλλοι πάλι μας λένε να ενεργοποιηθούν τα προβλεπόμενα για το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, μερικοί μιλούν για οπισθοδρόμηση, ενώ άλλοι επιδεικνύοντας φρόνημα εκρηκτικό και διάθεση εύφλεκτη, υψώνουν το λάβαρο της επανάστασης προτρέποντάς μας να κλείσουμε λιμάνια και σταθμούς για μια Κεφαλονιά αυτόνομη και ίσως ανεξάρτητη.

Το εργάκι το έχουμε ξαναδεί.

Προς άγραν χειροκροτημάτων και ψήφων, «χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ», οι επί σειρά ετών σωτήρες μας, συναθροίζονται στα site και πλειοδοτούν σε μαλακίες, προσπαθώντας να κεφαλαιοποιήσουν το κοινό περί δικαίου αίσθημα ως μελλοντική παρακαταθήκη για τις δημοτικές εκλογές.

Φαιδροί, μοιραίοι και άβουλοι.

Γιατί όμως τα βλέπω έτσι?

Λοιπόν, γιατί απλούστατα, εκείνα τα γκλαμουράτα και γεμάτα λάμψη χρόνια του ισχυρού ΠΑΣΟΚ, η Κεφαλονιά, παρότι δε γνωρίζω αν αυτό περιποιεί τιμή, είχε την τύχη να έχει μεγαλοστελέχη σε πολύ υψηλά κυβερνητικά πόστα. Μάλιστα στην τελευταία κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου 5-6 υπερυπουργάρες, ήταν Κεφαλονίτες ή διατηρούσαν πολύ στενούς δεσμούς με όσους αποτελούσαν την τοπική του ΠΑΣΟΚ, πλείστοι εκ των οποίων σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους σκορπίζοντας κυβικά τα κροκοδείλια δάκρυα για το ΤΕΙ.

Τι να έκαναν?

Λοιπόν, αφού τώρα θυμηθήκαμε το Ιόνιο Πανεπιστήμιο, γιατί δεν επαναστατούσαν τότε, επί Αρσένη, που έλυναν και έδεναν, ζητώντας να έρθει καμία σχολή από την Κέρκυρα στην Κεφαλονιά ώστε να αρθεί η αδικία και το Ιόνιο Πανεπιστήμιο να γίνει πραγματικά «Ιόνιο» και όχι «Κερκυραϊκό»; Αντ’ αυτού ο κ.Αρσένης, που ορισμένοι, προσδοκώντας σε μελλοντική στήριξη, τον μνημονεύουν με περισσή διάθεση κολακίας, μας έφερε κάποια τμήματα ΤΕΙ, να ναι καλά ο άνθρωπος, με τη μόνη διαφορά ότι οι περισσότεροι εκ των υποψηφίων όταν συμπλήρωναν μηχανογραφικό δεν τους έριχναν καν ματιά. Γι’ αυτό και οι σχολές της Κεφαλονιάς είναι μάλλον χαμηλόβαθμες και χαμηλής ζήτησης, με αποτέλεσμα σε μία τέτοια εποχή αιματηρών περικοπών να είναι οι πρώτες που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.

Πάμε παρακάτω.

Αυτοί που σήμερα ανατρίχιασαν από την ανακοίνωση του σχεδίου Αθηνά, δεν είχαν αντιληφθεί ότι, όταν η κ. Διαμαντοπούλου περιέστειλε των αριθμό των εισακτέων, ήταν σαν να προαναγγέλει ουσιαστικά το κλείσιμο του ιδρύματος; Τότε το Γερουλάνο, την Ξενογιαννακοπούλου, την Κατσέλη και άντε καταχρηστικά τον Λοβέρδο και τον Ευθυμίου, δεν ήξεραν να τους καλέσουν σε μία συνεστίαση να βρούμε μία λύση προς όφελος του ιδρύματος;

Έπρεπε να οδηγηθούμε στο αναπότρεπτο πεπρωμένο για να αφυπνιστεί η τοπική πολιτική νομενκλατούρα ένθεν κακείθεν;

Τώρα θυμηθήκαμε τα αδιέξοδα στην εκπαίδευση και τους λογής λογής φαιδρούς λεονταρισμούς;

Όταν σύσσωμη η κομματοκρατική λαίλαπα, όλων των αποχρώσεων από κόκκινους μέχρι μπλε, διαβρώνοντας τον πανεπιστημιακό θεσμό, οι μεν με πραξικοπηματικές καταλήψεις και οι δε με πελατειακού τύπου σχέσεις πρυτάνεων και φοιτητικών παρατάξεων, εξευτέλιζε κάθε υποψία εκπαίδευσης και μετέτρεπε τα πανεπιστήμια σε εκκολαπτήρια κομματικών στρατών, τότε που ήσασταν κύριοι;

Στην παρούσα φάση οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να ομιλούν είναι οι ίδιοι οι σπουδαστές και οι οικογένειές τους, διότι τους ανατρέπουν βίαια ένα πλάνο σπουδών, που αν μη τι άλλο, είναι και ένα πλάνο ζωής.

Από την άλλη, τα απολιθώματα του κομματικού κράτους και παρακράτους, οι μπλε, πράσινοι και κόκκινοι δεινόσαυροι που εναγωνίως αναζητάτε νέες κομματικές αυλές να στεγάσετε την ανεπάρκεια και τη φιλοδοξία σας, μην ποντάρετε το πολιτικό σας μέλλον στις πλάτες των σπουδαστών.

Ποιητική αδεία και παραφράζοντας το στιχουργό

είναι αργά για δάκρυα Στέλλα….

 Γρηγόρης Αν. Σταμούλης