IthacaNet - Ακυβερνησία ή χάος;

Αφού βάζουν όλοι διλήμματα, ας βάλουμε κι εμείς ένα.

Τότε που είχαμε κυβερνήσεις, ήταν καλύτερα;

"Καλύτερα, καλύτερα διασκορπισμένοι οι έλληνες να τρέχωσι τον κόσμον  με εξαπλωμένην χείρα ψωμοζητούντες  παρά προστάτας να ‘χωμεν» (Ανδρέας Κάλβος)

 Ή το άλλο:

"Καλύτερα μιας ώρα ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή" (Ρήγας Φεραίος)

Καλύτερα, γενικώς.

"Αντιμνημονιακός και ο Βενιζέλος! Ή μήπως α-μνήμων; Της μνήμης και της λήθης. Η μνημοσύνη. Το μνημόσυνο. "

Και ύστερα ήρθε η έκπληξη. Ακούει στο όνομα Μνημοσύνη. Η μεγάλη Αρχιέρεια εμφανίστηκε
την κατάλληλη στιγμή. Το νεκροζώντανο φρικιό την είχε εξοστρακίσει με μύριους αναθεματισμούς. Εκείνη, υπομονετική, αποσύρθηκε στο Άδυτο μέχρι το πλήρωμα του χρόνου. Φύσηξε απαλά στο πρόσωπο μου. Η ζεστή ανάσα της μυρίζει καθαρό ουρανό και φρεσκοσκαμμένο χώμα. Τα συστατικά μέρη του Είναι μου θεράπευσαν τα θανατηφόρα τραύματα. Βίωσα ξανά την εμπειρία των αιώνων που φέρω στα κύτταρα μου. Τα σκορπισμένα κομμάτια της γνώσης ενώθηκαν σαν να μην είχαν διαλυθεί ποτέ." (Μαρία Μαγδαληνή) "

Χα! Εγώ, η πόρνη της ιστορίας, του θύμισα ότι οι αμαρτίες μου είναι λιγοστές μπροστά στις δικές του. Η δική του ύπαρξη είναι ύβρις που αποκαθίσταται με εξόντωση. Η αποθέωση περνάει από το δρόμο της ταπείνωσης. Ας το θυμάται από τώρα και στο εξής που θα αντεπιτεθεί. Λυσσαλέα. Πιστεύει ότι φοβάμαι το Χάος. Η μικρόνοια του είναι εκπληκτική, αλλά προβλέψιμη.Τρομάζω μπροστά στους θιασώτες του εφήμερου. Αυτούς που προσβάλουν το ιερό αιώνιο Τώρα.Λυπάμαι όσους απεχθάνονται τη δεξαμενή της ζωής. Το Χάος." (Μαρία Μαγδαληνή)

Εμείς ακυβερνησία, η Ευρώπη και ο κόσμος των πιστωτών στο ανεπίστρεπτο χάος. Ως τη ζωή (μας). Ως το θάνατο (τους)

"...Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια, τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη.Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει, και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.... ...Έτσι σαν έριξα και το στερνό δαυλί στο φωτογώνι/ (δαυλί της ζωής μου της κλεισμένης μες στο χρόνο)/στο φωτογόνι της καινούριας λευτεριάς Σου, Ελλάδα, αναψυχώθηκε άξαφνα τρανή η κραυγή μου, ως να ’ταν όλο χαλκός το διάστημα, ή ως να ’χα τ’ άγιο κελί του Ηράκλειτου τριγύρα μου, όπου, χρόνια για την Αιωνιότη εχάλκευε τους στοχασμούς του και τους κρεμνούσε ως άρματα στης Έφεσος το ναό, ως σας έκραζα, συντρόφοι!" (Άγγελος Σικελιανός)

Ευρώ(πη) των τραπεζιτών ή ευρώ(πη) των λαών; (Κι άλλο αζήτητο δίλημμα)

Η Ευρώπη ανήκει στους έλληνες. Το ευρώ στους λαούς της. (Δεν μπορούν να μας διώξουν. Αυτοί μπορεί να φύγουν (να πάνε πού; Το τελευταίο επίπεδο της κόλασης του Δάντη είναι για τους τοκογλύφους)

Αν θέλουν να μας διώξουν, ας αλλάξουν όνομα. Η Ευρώπη έχει όνομα και είναι ελληνικό.

"Θα το μεθύσουμε τον ήλιο
θα τον τρελάνουμε το φίλο σίγουρα ναι
με το νταούλι και με το ζουρνά καλημέρα ήλιε καλημέρα...

Γελά ο ήλιος κι αμολιέται στα στενά
χορεύει πάνω στο νταούλι κι αρχινά
το κόκκινο για τη ροδιά
το πράσινο για τα παιδιά
για της Μυρσίνης την ποδιά μια Παναγιά" (Μάνος Λοϊζος)

Ο παππούς τα έχει χαμένα και ο εγγονός ρωτά: -"Τι θα ψηφίσεις, παπού;". -"Αντρέα", απαντά ο παππούς. -"Μα, ο Αντρέας πέθανε, παππού". -"Αντρέα θα ψηφίσω". (Πάει ο παπούς. Μας τρέλανε κι αυτός)

Ευρώπη: κόρη του Φοίνικα και της Τηλέφασσας. Από μερικούς θεωρείται κόρη του Αγήνορα (ο Φοίνιξ ήταν γιος του Αγήνορα). Ο Δίας απήγαγε την Ευρώπη και μαζί απέκτησαν τρία τουλάχιστον παιδιά: τον βασιλιά Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. ο Δίας χάρισε στην Ευρώπη τρία δώρα: τον Τάλω (έναν άγρυπνο μεταλλικό γίγαντα-φύλακα που αργότερα προστάτευε την Κρήτη από κάθε επιδρομή), ένα κυνηγόσκυλο που δεν έχανε ποτέ το θήραμά του και ένα όπλο που δεν αστοχούσε ποτέ. Μετά από αυτά, ο Δίας αποκατέστησε την Ευρώπη παντρεύοντάς τη με τον βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, γιο του Τεκτάμου. Ο Αστερίων δεν απέκτησε παιδιά με την Ευρώπη, αλλά υιοθέτησε τα τέκνα του Δία. Μετά τον θάνατό της, η Ευρώπη τιμήθηκε ως θεά με το όνομα Ελλωτίς και ο ταύρος απαθανατίστηκε ως ο ομώνυμος αστερισμός. Υπήρχε και γιορτή, τα «Ελλώτια», κατά την οποία περιέφεραν τα οστά της στολισμένα με μύρτους. Η εκδοχή αυτή του μύθου αναφέρεται από τους Ησίοδο, Αισχύλο, Σιμωνίδη, Βακχυλίδη, Μόσχο, Οβίδιο, Νόννο και άλλους ποιητές.

Υπάρχουν όμως και άλλες παραλλαγές του μύθου της Ευρώπης: Μία αναφέρει ότι ήταν κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος ή της Παρθενόπης, αδελφή της Θράκης και ετεροθαλής αδελφή της Ασίας και της Λιβύης. Δηλαδή η Ευρώπη υπήρξε επώνυμη της ηπειρωτικής Ελλάδας και μετά τους Περσικούς Πολέμους του τρίτου τμήματος του τότε γνωστού κόσμου, της Ευρώπης.

Στην Ήπειρο έλεγαν ότι ο Δώδων, από τον οποίο πήρε το όνομά της η Δωδώνη, ήταν επίσης γιος του Δία και της Ευρώπης, όπως και ο Αιακός, γενάρχης των Αιακιδών. Παιδί της Ευρώπης λέγεται ότι ήταν και ο Κάρνος, αγαπημένος του θεού Απόλλωνα. Η λατρεία της Ευρώπης διαδόθηκε σε όλη την Ελλάδα.

Στο Πήλιο υπήρχε το «Λουτρόν της Ευρώπης». Η θεσσαλική πόλη Γυρτώνη ή Γυρτών είναι παραλλαγή της Γόρτυνος, του κέντρου της λατρείας της Ευρώπης στην Κρήτη. Από τον Όλυμπο πήγαζε ομώνυμό της ποτάμι, ο Εύρωπος. Ο Θάσος ήταν αδελφός της Ευρώπης, όπως και οι Κάδμος, Ρινέας, Σύρος και άλλοι. Γενικώς, οι ελληνικές πόλεις ήθελαν να έχουν κάποια σχέση με την Ευρώπη, της οποίας ο μύθος ήταν διαδεδομένος παντού, με παραλλαγές από πόλη σε πόλη.

Εκτός Ελλάδας, ο Λουκιανός (2ος αι. μ.Χ.) πληροφορήθηκε ότι ο ναός της Αστάρτης στη Σιδώνα ήταν αφιερωμένος στην πραγματικότητα στην Ευρώπη:

«Υπάρχει παρομοίως στη Φοινίκη μέγας ναός των Σιδωνίων. Τον αποκαλούν ναό της Αστάρτης. Πιστεύω ότι αυτή η Αστάρτη είναι η σεληνιακή θεότητα. Αλλά σύμφωνα με ένα εκ των ιερέων, αυτός ο ναός είναι αφιερωμένος στην πραγματικότητα στην Ευρώπη, την αδελφή του Κάδμου. ..., όταν έφυγε από τη Γη οι Φοίνικες την τίμησαν με ναό και διηγούνταν ένα ιερό θρύλο γι' αυτή, πώς ο Δίας την ερωτεύθηκε για την ομορφιά της και μεταμορφωμένος σε ταύρο την μετέφερε στην Κρήτη. Αυτό τον μύθο τον άκουσα και από άλλους Φοίνικες. Και το νόμισμα των Σιδωνίων φέρει επάνω του την Ευρώπη καθήμενη επί ταύρου...»