Κι άλλο υλικό για σκέψη. Εκλογές πάνε, εκλογές έρχονται, εκλογές ....πηγαινόρχονται!
της Νίκης Κόλλια
Ένας άνδρας γύρω στα πενήντα στέκεται στην πόρτα του εκλογικού τμήματος και δεν λέει να μπει. «Ούτε ένας αστυνομικός ή φαντάρος δεν υπάρχει πια να εξασφαλίσει ότι δεν θα κάνετε νοθεία» φωνάζει με όλη του τη δύναμη.
Λίγη ώρα μετά ένας συγχωριανός του, συνταξιούχος αστυνομικός, όπως μας δήλωσε μπαίνοντας, αρνείται πεισματικά να ψηφίσει στο παραβάν. «40 χρόνια ανέκρινα και δίκαζα, ποια είσαι εσύ που θα μου πεις να μπω και μέσα; Να μου βρεις το νόμο που λέει για το παραβάν» ουρλιάζει.
Στο προαύλιο του σχολείου δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο. Στρωμένο με τσιμέντο και χαλίκια βράζει από το πρωί. Δυο αίθουσες όλο και όλο, χρόνια τώρα λειτουργεί ως μονοθέσιο. Μια δασκάλα για επτά μαθητές. Θα μπορούσε να είναι ένα μικρό φροντιστήριο φτάνει να το θέλει ο κάθε δάσκαλος. Κοιτώ τους τοίχους. Χωρίς μια τόση δα ζωγραφιά, έναν γραμματικό κανόνα ή έστω έναν χάρτη. Χωρίς κουρτίνες. Με μια ταμπέλα δίπλα στην πόρτα ενημερώνοντάς μας ότι το τεχνολογικό υλικό (ένα φαξ-εκτυπωτής, ένας υπολογιστής και ένα φωτοτυπικό) είναι δωρεά ενός γνωστού ευαγούς ιδρύματος. Απέναντί μου ένα παλιό αριθμητάρι• οι μπίλιες του υπήρξαν χρωματιστές πριν πολλές δεκαετίες. Κοιτώ τα θρανία και ύστερα τις καρέκλες, την έδρα, τη βιβλιοθήκη, όλα είναι έτοιμα να σωριαστούν, αφημένα σε μια διαρκή αδιαφορία, προσωπική ευθύνη του εκπαιδευτικού προσωπικού που έχει παρελάσει από εδώ. Βλέπετε με ένα γράμμα του Διευθυντή στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων, θα μπορούσαν τα παιδιά να έχουν τουλάχιστον καινούρια θρανία.
Ένας παππούς, γέννημα θρέμμα της περιοχής καταφθάνει φουριόζος, το όνομά του δεν είναι γραμμένο στον εκλογικό κατάλογο και χρειάζεται να φέρει βεβαίωση από τον δήμο. «Ντροπή σου και εσένα και των άλλων, που μας διαγράφετε για να κάνετε νοθεία» φωνάζει μες τα μούτρα μας και αποχωρεί με καντήλια και διαόλους. Λίγο μετά την θέση του θα πάρει ο τοπικός κοινοτάρχης. Καμαρωτός-καμαρωτός, με ύφος απόλυτης εξουσίας, πηδά τη σειρά που κάθεται μουγκή, σούζα μπροστά του, απαιτώντας να δει τον κατάλογο. Με δικαίωμα που αρύεται από τη σημαία. Εκείνη, που για χρόνια κουνούσε και μάζευε από κάτω της όλο το κοπάδι. Πριν το μεσημέρι ένας ψηφοφόρος που βρωμοκοπά αλκοόλ, διαλαλεί ότι είναι πάνω από το κράτος, πάνω από όλους και κανείς δεν μπορεί να τον πειράξει. Καμιά εικοσαριά συγχωριανοί του τον κάνουν χάζι και γελούν. Φεύγοντας βάζει τέρμα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και ανάμεσα στα κλαρίνα και τα μαρσαρίσματα είναι πλέον πεπεισμένος ότι τον φοβηθήκαμε, όλοι.
Τελευταία περίπτωση ένα παλιό τοπικό κομματόσκυλο. Με ύφος αρχηγού χαιρετάει, χτυπά φιλικά ώμους και χώνει σε τσέπες ψηφοδέλτια. «Όπως είπαμε, ακόμη δεν μπορεί να κάνει κάτι, ήταν πιεστικά τα πράγματα, αλλά έχε υπομονή, τώρα που θα γίνουμε κυβέρνηση πάνω-πάνω είναι το παιδί σου» διαβεβαιώνει. Δεν έχει ταυτότητα και του εξηγούμε πως δεν μπορεί να ψηφίσει, «και ποιοι είστε εσείς; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» αρχίζει να φωνάζει και να φτύνει με λύσσα την φράση «Εγώ κρατώ όλο το χωριό».
Τι και αν απέχει τούτο το χωριό 5 μόλις χιλιόμετρα από την πόλη; Τι και αν ο Καλλικράτης το ενσωμάτωσε και το έκανε δήμο; Σε τούτο το χωριό, όπως σε τόσα άλλα, χρόνια και χρόνια μέχρι και σήμερα δυο οικογένειες διαφεντεύουν και παίζουν στη χούφτα τους όλους τους άλλους. Δυο επίθετα κάνουν κουμάντο πουλώντας εκδούλευση και μικρές εξυπηρετήσεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, απ’ τον παππού ως τα εγγόνια του. Ασήμαντοι πολιτικάντηδες που έχτισαν την «σπουδαιότητά» τους λιθαράκι-λιθαράκι πάνω σε διασυνδέσεις, χειραψίες και ρουσφέτια. Ο μεγάλος και ο μικρός πολιτικός. Χειρότερος από τον μεγάλο είναι ο μικρός, εκείνος που με λύσσα για εξουσία επιδεικνύει όπου σταθεί και όπου βρεθεί τη δύναμή του στο κοπάδι, σα μαγκιά. Ο δικομματισμός και η ψηφοθηρία χρόνια τώρα έδωσαν έναν τεράστιο αέρα σε τυχαία φασιστικά υποκείμενα, να εξουσιάζουν τις μάζες, υφαίνοντας κλωστή-κλωστή τις πελατειακές σχέσεις ανάμεσα στον πολιτικό και τον τελευταίο ψηφοφόρο του.
Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν έναν μικρό φασίστα μέσα τους. Και τόσα χρόνια το πολιτικό σκηνικό ζέστανε απλόχερα αυτές τις τάσεις εξουσίασης, φτιάχνοντας απαίδευτους προύχοντες, μικρούς βασιλιάδες που έλυναν και έδεναν ανενόχλητοι σε μια σαθρή κοινωνία. Μια κοινωνία υπολοίπων που γαλουχήθηκαν και γαλούχησαν ως και τα δισέγγονά τους με τις «καλύτερες» εθνικές αρετές και τα έκαναν χειρότερα από τα μούτρα τους: Εαυτούληδες μέχρι τέλους, καχύποπτοι και αναιτίως εχθρικοί απέναντι σε καθετί διαφορετικό, νταήδες, αυταρχικοί και ταυτόχρονα πειθήνιοι απέναντι σε όσους θα εξυπηρετήσουν το σημερινό συμφέρον τους, μεταμορφώθηκαν από κοντόφθαλμοι σε τυφλοί, σπουδαίοι νοικοκυραίοι που τίποτε πέρα από τους φόρους, τα χαράτσια και το γεμάτο ψυγείο τους δεν μπορεί να τους ταράξει. Με ένα μάζωμα, ένα σφύριγμα, μια φιλική προσταγή στην πλάτη, ένα τάξιμο, αλλάζουν με ευκολία χώρο, ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε μια ζωή.
Λίγο πιο κει, τα χωράφια εδώ και καιρό έχουν μείνει χέρσα, γεμάτα αγκάθια και τσουκνίδες. Και ας είναι εύφορος ο τόπος. Οι παχηλές επιδοτήσεις ζώων και χωραφιών τελείωσαν πια. Στο διπλανό χωριό Πακιστανοί δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί από το πρωί ως το βράδυ. «Φοιτητές γεωπονικής» τους αποκαλούν οι ντόπιοι και ξεκαρδίζονται στα γέλια χαϊδεύοντας την κοιλιά τους, που ’ναι έτοιμη να εκραγεί από τα ούζα, τις γουρνοπούλες και τα ουίσκια.
Οι ήρωες και οι ιδέες γεννιούνται από ανάγκη, έλεγε ο παππούς μου. Ποια όμως ανάγκη θα αλλάξει όλον αυτό τον κόσμο; Πώς θα αποδομηθεί όλη αυτή η σαπίλα; Πώς θα αποκτήσουν τόσοι αφασικοί εαυτούληδες πρώτα προσωπική και ύστερα κοινωνική συνείδηση;
Πώς φτιάχνεται από την αρχή ένας κόσμος που όλη του τη ζωή είναι πεπεισμένος ότι η συνείδηση δεν είναι τίποτε άλλο από μπράτσα, δυνατές φωνές και μαγκιά προς τα πλήθη;
Δεν είναι μόνο τα ναρκοπέδια στα σύνορα που τρομάζουν. Πιο τρομακτική είναι εκείνη η δύναμη της αυλής, η ψήφος του ούζου και του ταβλιού παρέα με τον μπατζανάκη, το βιβλιάριο καταθέσεων και τ’ αυτοκίνητο που τρέχει μ’ εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα και δεν προλαβαίνει ούτε τα δέντρα να κοιτάξει καθώς πηγαίνει ίσια στον γκρεμό.
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15035
Ένας άνδρας γύρω στα πενήντα στέκεται στην πόρτα του εκλογικού τμήματος και δεν λέει να μπει. «Ούτε ένας αστυνομικός ή φαντάρος δεν υπάρχει πια να εξασφαλίσει ότι δεν θα κάνετε νοθεία» φωνάζει με όλη του τη δύναμη.
Λίγη ώρα μετά ένας συγχωριανός του, συνταξιούχος αστυνομικός, όπως μας δήλωσε μπαίνοντας, αρνείται πεισματικά να ψηφίσει στο παραβάν. «40 χρόνια ανέκρινα και δίκαζα, ποια είσαι εσύ που θα μου πεις να μπω και μέσα; Να μου βρεις το νόμο που λέει για το παραβάν» ουρλιάζει.
Στο προαύλιο του σχολείου δεν υπάρχει ούτε ένα δέντρο. Στρωμένο με τσιμέντο και χαλίκια βράζει από το πρωί. Δυο αίθουσες όλο και όλο, χρόνια τώρα λειτουργεί ως μονοθέσιο. Μια δασκάλα για επτά μαθητές. Θα μπορούσε να είναι ένα μικρό φροντιστήριο φτάνει να το θέλει ο κάθε δάσκαλος. Κοιτώ τους τοίχους. Χωρίς μια τόση δα ζωγραφιά, έναν γραμματικό κανόνα ή έστω έναν χάρτη. Χωρίς κουρτίνες. Με μια ταμπέλα δίπλα στην πόρτα ενημερώνοντάς μας ότι το τεχνολογικό υλικό (ένα φαξ-εκτυπωτής, ένας υπολογιστής και ένα φωτοτυπικό) είναι δωρεά ενός γνωστού ευαγούς ιδρύματος. Απέναντί μου ένα παλιό αριθμητάρι• οι μπίλιες του υπήρξαν χρωματιστές πριν πολλές δεκαετίες. Κοιτώ τα θρανία και ύστερα τις καρέκλες, την έδρα, τη βιβλιοθήκη, όλα είναι έτοιμα να σωριαστούν, αφημένα σε μια διαρκή αδιαφορία, προσωπική ευθύνη του εκπαιδευτικού προσωπικού που έχει παρελάσει από εδώ. Βλέπετε με ένα γράμμα του Διευθυντή στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων, θα μπορούσαν τα παιδιά να έχουν τουλάχιστον καινούρια θρανία.
Ένας παππούς, γέννημα θρέμμα της περιοχής καταφθάνει φουριόζος, το όνομά του δεν είναι γραμμένο στον εκλογικό κατάλογο και χρειάζεται να φέρει βεβαίωση από τον δήμο. «Ντροπή σου και εσένα και των άλλων, που μας διαγράφετε για να κάνετε νοθεία» φωνάζει μες τα μούτρα μας και αποχωρεί με καντήλια και διαόλους. Λίγο μετά την θέση του θα πάρει ο τοπικός κοινοτάρχης. Καμαρωτός-καμαρωτός, με ύφος απόλυτης εξουσίας, πηδά τη σειρά που κάθεται μουγκή, σούζα μπροστά του, απαιτώντας να δει τον κατάλογο. Με δικαίωμα που αρύεται από τη σημαία. Εκείνη, που για χρόνια κουνούσε και μάζευε από κάτω της όλο το κοπάδι. Πριν το μεσημέρι ένας ψηφοφόρος που βρωμοκοπά αλκοόλ, διαλαλεί ότι είναι πάνω από το κράτος, πάνω από όλους και κανείς δεν μπορεί να τον πειράξει. Καμιά εικοσαριά συγχωριανοί του τον κάνουν χάζι και γελούν. Φεύγοντας βάζει τέρμα το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου και ανάμεσα στα κλαρίνα και τα μαρσαρίσματα είναι πλέον πεπεισμένος ότι τον φοβηθήκαμε, όλοι.
Τελευταία περίπτωση ένα παλιό τοπικό κομματόσκυλο. Με ύφος αρχηγού χαιρετάει, χτυπά φιλικά ώμους και χώνει σε τσέπες ψηφοδέλτια. «Όπως είπαμε, ακόμη δεν μπορεί να κάνει κάτι, ήταν πιεστικά τα πράγματα, αλλά έχε υπομονή, τώρα που θα γίνουμε κυβέρνηση πάνω-πάνω είναι το παιδί σου» διαβεβαιώνει. Δεν έχει ταυτότητα και του εξηγούμε πως δεν μπορεί να ψηφίσει, «και ποιοι είστε εσείς; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» αρχίζει να φωνάζει και να φτύνει με λύσσα την φράση «Εγώ κρατώ όλο το χωριό».
Τι και αν απέχει τούτο το χωριό 5 μόλις χιλιόμετρα από την πόλη; Τι και αν ο Καλλικράτης το ενσωμάτωσε και το έκανε δήμο; Σε τούτο το χωριό, όπως σε τόσα άλλα, χρόνια και χρόνια μέχρι και σήμερα δυο οικογένειες διαφεντεύουν και παίζουν στη χούφτα τους όλους τους άλλους. Δυο επίθετα κάνουν κουμάντο πουλώντας εκδούλευση και μικρές εξυπηρετήσεις. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, απ’ τον παππού ως τα εγγόνια του. Ασήμαντοι πολιτικάντηδες που έχτισαν την «σπουδαιότητά» τους λιθαράκι-λιθαράκι πάνω σε διασυνδέσεις, χειραψίες και ρουσφέτια. Ο μεγάλος και ο μικρός πολιτικός. Χειρότερος από τον μεγάλο είναι ο μικρός, εκείνος που με λύσσα για εξουσία επιδεικνύει όπου σταθεί και όπου βρεθεί τη δύναμή του στο κοπάδι, σα μαγκιά. Ο δικομματισμός και η ψηφοθηρία χρόνια τώρα έδωσαν έναν τεράστιο αέρα σε τυχαία φασιστικά υποκείμενα, να εξουσιάζουν τις μάζες, υφαίνοντας κλωστή-κλωστή τις πελατειακές σχέσεις ανάμεσα στον πολιτικό και τον τελευταίο ψηφοφόρο του.
Όλοι οι άνθρωποι κρύβουν έναν μικρό φασίστα μέσα τους. Και τόσα χρόνια το πολιτικό σκηνικό ζέστανε απλόχερα αυτές τις τάσεις εξουσίασης, φτιάχνοντας απαίδευτους προύχοντες, μικρούς βασιλιάδες που έλυναν και έδεναν ανενόχλητοι σε μια σαθρή κοινωνία. Μια κοινωνία υπολοίπων που γαλουχήθηκαν και γαλούχησαν ως και τα δισέγγονά τους με τις «καλύτερες» εθνικές αρετές και τα έκαναν χειρότερα από τα μούτρα τους: Εαυτούληδες μέχρι τέλους, καχύποπτοι και αναιτίως εχθρικοί απέναντι σε καθετί διαφορετικό, νταήδες, αυταρχικοί και ταυτόχρονα πειθήνιοι απέναντι σε όσους θα εξυπηρετήσουν το σημερινό συμφέρον τους, μεταμορφώθηκαν από κοντόφθαλμοι σε τυφλοί, σπουδαίοι νοικοκυραίοι που τίποτε πέρα από τους φόρους, τα χαράτσια και το γεμάτο ψυγείο τους δεν μπορεί να τους ταράξει. Με ένα μάζωμα, ένα σφύριγμα, μια φιλική προσταγή στην πλάτη, ένα τάξιμο, αλλάζουν με ευκολία χώρο, ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε μια ζωή.
Λίγο πιο κει, τα χωράφια εδώ και καιρό έχουν μείνει χέρσα, γεμάτα αγκάθια και τσουκνίδες. Και ας είναι εύφορος ο τόπος. Οι παχηλές επιδοτήσεις ζώων και χωραφιών τελείωσαν πια. Στο διπλανό χωριό Πακιστανοί δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί από το πρωί ως το βράδυ. «Φοιτητές γεωπονικής» τους αποκαλούν οι ντόπιοι και ξεκαρδίζονται στα γέλια χαϊδεύοντας την κοιλιά τους, που ’ναι έτοιμη να εκραγεί από τα ούζα, τις γουρνοπούλες και τα ουίσκια.
Οι ήρωες και οι ιδέες γεννιούνται από ανάγκη, έλεγε ο παππούς μου. Ποια όμως ανάγκη θα αλλάξει όλον αυτό τον κόσμο; Πώς θα αποδομηθεί όλη αυτή η σαπίλα; Πώς θα αποκτήσουν τόσοι αφασικοί εαυτούληδες πρώτα προσωπική και ύστερα κοινωνική συνείδηση;
Πώς φτιάχνεται από την αρχή ένας κόσμος που όλη του τη ζωή είναι πεπεισμένος ότι η συνείδηση δεν είναι τίποτε άλλο από μπράτσα, δυνατές φωνές και μαγκιά προς τα πλήθη;
Δεν είναι μόνο τα ναρκοπέδια στα σύνορα που τρομάζουν. Πιο τρομακτική είναι εκείνη η δύναμη της αυλής, η ψήφος του ούζου και του ταβλιού παρέα με τον μπατζανάκη, το βιβλιάριο καταθέσεων και τ’ αυτοκίνητο που τρέχει μ’ εκατόν ογδόντα χιλιόμετρα και δεν προλαβαίνει ούτε τα δέντρα να κοιτάξει καθώς πηγαίνει ίσια στον γκρεμό.
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=15035
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά απορρίπτονται.