Και πάλι ...υπερ-κομματικό υλικό για σκέψη!
Αυτές τις μέρες θα ’πρεπε να συγκρίνουμε προτάσεις, να εξετάζουμε τα μέτρα που προτείνουν τα κόμματα για τη μείωση των ελλειμμάτων. Για να καταλήξουμε στα πιο εφικτά και πιο δίκαια. Παραδόξως δεν κάνουμε αυτό. Τα κόμματα της κυβέρνησης κρύβονται πίσω από την τρόικα που τον Ιούνιο θα «απαιτήσει» νέα μέτρα και το αντιμνημονιακό μέτωπο της απάτης καταγγέλλει τους «ξένους δυνάστες».
Τρία παραδείγματα. Η Βουλή ψήφισε να δοθούν οι δόσεις της χρηματοδότησης των κομμάτων. Το θέμα δεν είναι να πάρουν τη χρηματοδότηση, είναι πως αποφάσισαν με νόμο ότι τα χρήματα δεν κατάσχονται, δεν μπορούν οι κρατικές τράπεζες που δάνεισαν τα κόμματα να πάρουν τους τόκους, δεν μπορούν τα ασφαλιστικά ταμεία να εισπράξουν τις οφειλές. Η Δημοκρατική Συμμαχία κατήγγειλε το σκάνδαλο να ψηφίζεται νόμος που θέτει τα κόμματα υπεράνω του νόμου, ο Στέφανος Μάνος αποκάλυψε ότι το κόστος του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι πολλαπλάσιο του ευρωπαϊκού. Την άλλη μέρα, το θέμα έφυγε από τα τηλεοπτικά δελτία, end of story.
Η επιχορήγηση των κομμάτων, όμως, είναι ένα μικρό μόνο μέρος του τρόπου με τον οποίο τα πολιτικά κόμματα υπεξαιρούν νομίμως τη δημόσια περιουσία. Τα κόμματα λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση. Λαμβάνουν έκτακτη εκλογική επιχορήγηση. Επιδοτήσεις για «ερευνητικούς σκοπούς». Επιχορηγήσεις για τα ιδρύματα που διατηρούν. Χρησιμοποιούν εκατοντάδες δημόσιους υπάλληλους αποσπασμένους ως κομματικούς υπάλληλους τους οποίους πληρώνει η ελληνική κοινωνία. Παίρνουν κοινοτικές επιδοτήσεις για τις κομματικές τους επιχειρήσεις, τις οποίες εν συνεχεία χρεοκοπούν και βάζουν στο άρθρο 99. Τους παραχωρούνται εκτός διαγωνισμού τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες, περιουσία δηλαδή του κράτους. Σ’ αυτά τα μηδενικής ακροαματικότητας μέσα ενημέρωσης δέχονται εν είδει κρατικής διαφήμισης νέα χρηματικά εμβάσματα. Παίρνουν επιδοτήσεις για την «επιμόρφωση» των μελών τους. Έχουν απολαβές σε είδος, αυτοκίνητα, εισιτήρια, τηλέφωνα, ταχυδρομεία. Διογκώνουν το κόστος της Βουλής, το έχουν τριπλασιάσει σε μια δεκαετία, ώστε να παρκάρουν τους κομματικούς στρατούς και να πολλαπλασιάζουν τις πηγές εσόδων. Μια χώρα χρεοκοπημένη έχει τη δυνατότητα για τέτοια πλουσιοπάροχη αντιμετώπιση ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο μάλιστα την οδήγησε στην καταστροφή; Περιέργως, κανείς από τους «φίλους του λαού» δεν θέτει τέτοια μικροπρεπή προβλήματα.
Παράδειγμα δεύτερο: Ο αρμόδιος εισαγγελέας άσκησε διώξεις για απάτες σε βαθμό κακουργήματος εναντίον του σωματείου της ΔΕΗ, καθώς το ΣΔΟΕ ανακάλυψε υπερτιμολογημένα ταξίδια «συνδικαλιστικού τουρισμού» και αναθέσεις μελετών στις κόρες των μελών του. Έγινε πάλι μια συζήτηση δύο ημερών και το θέμα ξεχάστηκε. Το θέμα όμως δεν είναι η υπερβολή, η απάτη για την οποία έτσι κι αλλιώς θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Το θέμα είναι ότι ο συνδικαλισμός έχει μετατραπεί σε κρατική γραφειοκρατία, με όλα τα οφέλη που συνεπάγεται αυτό. Πριν λίγους μήνες ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης είχε αποκαλύψει ότι τα σωματεία παίρνουν από τις ΔΕΚΟ, ως μια μορφή άτυπης διανομής κερδών, ενισχύσεις δεκάδων εκατομμυρίων. Τα συνδικαλιστικά και επαγγελματικά σωματεία, ακόμα, παίρνουν επιδοτήσεις από τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την «επαγγελματική βελτίωση» των μελών τους. Παίρνουν επιχορηγήσεις από το Υπουργείο Εργασίας, από το Υπουργείο Γεωργίας και από τα ασφαλιστικά ταμεία. Ο Τζήμερος της «Δημιουργίας Ξανά» καταγγέλλει ότι μόνο από τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας έχουν πάρει 177 εκατομμύρια τα τελευταία χρόνια. Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος των ακτοπλοϊκών εταιρειών κατήγγειλε τους συνδικαλιστές που κλείνουν τα λιμάνια και παίρνουν μισθό 15.000 ευρώ το μήνα. Πολλές φορές έχει δημοσιευθεί ότι τα στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος διορίζονται σε κρατικές τράπεζες και επιχειρήσεις ως μέλη του ΔΣ με αμοιβές που φτάνουν τις 150.000 ευρώ το χρόνο. Ο κ. Ρακιτζής πάλι έχει καταγγείλει οδοιπορικά των 65.000, πλασματικές υπερωρίες, έξοδα παράστασης. Με αποτέλεσμα ο τζίρος κάθε σωματείου να φτάνει τον κύκλο εργασιών μιας μεσαίας ελληνικής επιχείρησης, χρηματοδοτούμενος από τις εισφορές των εργαζομένων. Έχουμε αποφασίσει ότι ως κοινωνία χρεοκοπημένη αντέχουμε να παρέχουμε τέτοια πολυτέλεια στις συνδικαλιστικές συντεχνίες, δηλαδή στα κόμματα πάλι, για να μην κοροϊδευόμαστε; Δεν ήταν πάντα έτσι, ξέρετε, δεν είναι αυτονόητο, κάποτε όσοι ήθελαν να ασχοληθούν με το συνδικαλισμό νοίκιαζαν ένα υπόγειο στα Εξάρχεια, ρεφενέ από τις συνδρομές των μελών τους. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, ο κρατισμός και η κομματοκρατία μετέτρεψαν τον εργατικό και επαγγελματικό συνδικαλισμό σε κρατική γραφειοκρατία. Περιέργως, κανείς πάλι δεν θίγει τέτοια μικροπρεπή ζητήματα, για όλα φταίει η Μέρκελ και η λέσχη Μπίλντεμπεργκ.
Κανονικά, τώρα, πρέπει να σταματήσω εδώ. Όλοι βρίζουν τους πολιτικούς, οι περισσότεροι αντιπαθούν τους συνδικαλιστές, δεν κινδυνεύω να γίνω αντιπαθής. Όμως πρέπει πια να λέμε τις αλήθειες, όχι μόνο τα εύκολα, όπως κάνουν όλοι όσοι φοβούνται μήπως θίξουν την πελατεία τους. Τα προηγούμενα δύο παραδείγματα είναι αποδεκτά σιωπηλά, γιατί το πολιτικό σύστημα, αντίθετα από όσα ισχυρίζονται πολλοί, είναι αρκετά δημοκρατικό, φροντίζει και τις κομματικές πελατείες.
Παράδειγμα τρίτον: Αυτές τις μέρες, και αφού οι δημοτικοί υπάλληλοι απείλησαν με απεργία, η Βουλή ψήφισε να δοθεί για τις ερχόμενες εκλογές το εκλογικό επίδομα το οποίο είχε καταργηθεί. Μειωμένο μεν, αλλά θα δοθεί στους υπαλλήλους του Υπουργείου Εσωτερικών, στους ένστολους και στους υπαλλήλους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. 80.000 άνθρωποι είχαν πάρει επίδομα στις δημοτικές εκλογές, 68 εκατομμύρια είχε φτάσει στις εκλογές του 2009. Δεν λέω ότι οι άνθρωποι δεν θα δουλέψουν. Αλλά σ’ αυτή τη χώρα έχουμε 1 εκατομμύριο 84 χιλιάδες ανέργους, 400.000 απ’ όσους έχουν ακόμα δουλειά έχουν να πληρωθούν 5 μήνες, οι περισσότεροι θα κάναμε οτιδήποτε για να διασώσουμε τις δουλειές μας, έχει αυτή η χώρα την πολυτέλεια για έξτρα αμοιβές; Στο χρεοκοπημένο αυτό κράτος που λέει ότι 150.000 υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι και πρέπει να φύγουν, δεν υπήρχε άλλος τρόπος, μια άδεια μετ’ αποδοχών, ας πούμε, σε όσους δουλέψουν υπερωριακά, προκειμένου να εξοικονομηθεί το υπερβάλλον κόστος; Υπάρχει κανείς που δεν καταλαβαίνει ότι αυτά τα μερικές δεκάδες εκατομμύρια με κάποια μέτρα θα ισοσκελιστούν τον Ιούνιο; Μαζί με όλα τα άλλα δεκάδες, εκατοντάδες εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, που δεν εξοικονομούνται γιατί το σπάταλο πελατειακό κράτος αρνείται να περιορίσει το κόστος του;
Κόμματα-επιχειρήσεις, πλούσια σωματεία, ευγενή ταμεία, συντεχνίες, κλειστά επαγγέλματα, κομματικές πελατείες προσπαθούν να διασώσουν τα κεκτημένα τους μεταφέροντας το κόστος στην υπόλοιπη κοινωνία. Οι πολιτικές επιλογές γίνονται. Και είναι όλες οι παραπάνω και πολλές ακόμα. Μόνο που γι’ αυτές δεν μιλάει κανείς. Αφού γίνουν, όταν φτάνει η ώρα του λογαριασμού, καταγγέλλουν τους «ξένους». Όλα αυτά που ονομάζουν «απαιτήσεις της τρόικας» είναι οι προτάσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος για να διασώσει το πελατειακό κράτος.
Πηγή: http://athensvoice.gr/the-paper/article/388/edito-388
Τρία παραδείγματα. Η Βουλή ψήφισε να δοθούν οι δόσεις της χρηματοδότησης των κομμάτων. Το θέμα δεν είναι να πάρουν τη χρηματοδότηση, είναι πως αποφάσισαν με νόμο ότι τα χρήματα δεν κατάσχονται, δεν μπορούν οι κρατικές τράπεζες που δάνεισαν τα κόμματα να πάρουν τους τόκους, δεν μπορούν τα ασφαλιστικά ταμεία να εισπράξουν τις οφειλές. Η Δημοκρατική Συμμαχία κατήγγειλε το σκάνδαλο να ψηφίζεται νόμος που θέτει τα κόμματα υπεράνω του νόμου, ο Στέφανος Μάνος αποκάλυψε ότι το κόστος του ελληνικού πολιτικού συστήματος είναι πολλαπλάσιο του ευρωπαϊκού. Την άλλη μέρα, το θέμα έφυγε από τα τηλεοπτικά δελτία, end of story.
Η επιχορήγηση των κομμάτων, όμως, είναι ένα μικρό μόνο μέρος του τρόπου με τον οποίο τα πολιτικά κόμματα υπεξαιρούν νομίμως τη δημόσια περιουσία. Τα κόμματα λαμβάνουν κρατική επιχορήγηση. Λαμβάνουν έκτακτη εκλογική επιχορήγηση. Επιδοτήσεις για «ερευνητικούς σκοπούς». Επιχορηγήσεις για τα ιδρύματα που διατηρούν. Χρησιμοποιούν εκατοντάδες δημόσιους υπάλληλους αποσπασμένους ως κομματικούς υπάλληλους τους οποίους πληρώνει η ελληνική κοινωνία. Παίρνουν κοινοτικές επιδοτήσεις για τις κομματικές τους επιχειρήσεις, τις οποίες εν συνεχεία χρεοκοπούν και βάζουν στο άρθρο 99. Τους παραχωρούνται εκτός διαγωνισμού τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συχνότητες, περιουσία δηλαδή του κράτους. Σ’ αυτά τα μηδενικής ακροαματικότητας μέσα ενημέρωσης δέχονται εν είδει κρατικής διαφήμισης νέα χρηματικά εμβάσματα. Παίρνουν επιδοτήσεις για την «επιμόρφωση» των μελών τους. Έχουν απολαβές σε είδος, αυτοκίνητα, εισιτήρια, τηλέφωνα, ταχυδρομεία. Διογκώνουν το κόστος της Βουλής, το έχουν τριπλασιάσει σε μια δεκαετία, ώστε να παρκάρουν τους κομματικούς στρατούς και να πολλαπλασιάζουν τις πηγές εσόδων. Μια χώρα χρεοκοπημένη έχει τη δυνατότητα για τέτοια πλουσιοπάροχη αντιμετώπιση ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο μάλιστα την οδήγησε στην καταστροφή; Περιέργως, κανείς από τους «φίλους του λαού» δεν θέτει τέτοια μικροπρεπή προβλήματα.
Παράδειγμα δεύτερο: Ο αρμόδιος εισαγγελέας άσκησε διώξεις για απάτες σε βαθμό κακουργήματος εναντίον του σωματείου της ΔΕΗ, καθώς το ΣΔΟΕ ανακάλυψε υπερτιμολογημένα ταξίδια «συνδικαλιστικού τουρισμού» και αναθέσεις μελετών στις κόρες των μελών του. Έγινε πάλι μια συζήτηση δύο ημερών και το θέμα ξεχάστηκε. Το θέμα όμως δεν είναι η υπερβολή, η απάτη για την οποία έτσι κι αλλιώς θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Το θέμα είναι ότι ο συνδικαλισμός έχει μετατραπεί σε κρατική γραφειοκρατία, με όλα τα οφέλη που συνεπάγεται αυτό. Πριν λίγους μήνες ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης είχε αποκαλύψει ότι τα σωματεία παίρνουν από τις ΔΕΚΟ, ως μια μορφή άτυπης διανομής κερδών, ενισχύσεις δεκάδων εκατομμυρίων. Τα συνδικαλιστικά και επαγγελματικά σωματεία, ακόμα, παίρνουν επιδοτήσεις από τα ευρωπαϊκά κονδύλια για την «επαγγελματική βελτίωση» των μελών τους. Παίρνουν επιχορηγήσεις από το Υπουργείο Εργασίας, από το Υπουργείο Γεωργίας και από τα ασφαλιστικά ταμεία. Ο Τζήμερος της «Δημιουργίας Ξανά» καταγγέλλει ότι μόνο από τον Οργανισμό Εργατικής Εστίας έχουν πάρει 177 εκατομμύρια τα τελευταία χρόνια. Πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος των ακτοπλοϊκών εταιρειών κατήγγειλε τους συνδικαλιστές που κλείνουν τα λιμάνια και παίρνουν μισθό 15.000 ευρώ το μήνα. Πολλές φορές έχει δημοσιευθεί ότι τα στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος διορίζονται σε κρατικές τράπεζες και επιχειρήσεις ως μέλη του ΔΣ με αμοιβές που φτάνουν τις 150.000 ευρώ το χρόνο. Ο κ. Ρακιτζής πάλι έχει καταγγείλει οδοιπορικά των 65.000, πλασματικές υπερωρίες, έξοδα παράστασης. Με αποτέλεσμα ο τζίρος κάθε σωματείου να φτάνει τον κύκλο εργασιών μιας μεσαίας ελληνικής επιχείρησης, χρηματοδοτούμενος από τις εισφορές των εργαζομένων. Έχουμε αποφασίσει ότι ως κοινωνία χρεοκοπημένη αντέχουμε να παρέχουμε τέτοια πολυτέλεια στις συνδικαλιστικές συντεχνίες, δηλαδή στα κόμματα πάλι, για να μην κοροϊδευόμαστε; Δεν ήταν πάντα έτσι, ξέρετε, δεν είναι αυτονόητο, κάποτε όσοι ήθελαν να ασχοληθούν με το συνδικαλισμό νοίκιαζαν ένα υπόγειο στα Εξάρχεια, ρεφενέ από τις συνδρομές των μελών τους. Μέσα σε λίγες δεκαετίες, ο κρατισμός και η κομματοκρατία μετέτρεψαν τον εργατικό και επαγγελματικό συνδικαλισμό σε κρατική γραφειοκρατία. Περιέργως, κανείς πάλι δεν θίγει τέτοια μικροπρεπή ζητήματα, για όλα φταίει η Μέρκελ και η λέσχη Μπίλντεμπεργκ.
Κανονικά, τώρα, πρέπει να σταματήσω εδώ. Όλοι βρίζουν τους πολιτικούς, οι περισσότεροι αντιπαθούν τους συνδικαλιστές, δεν κινδυνεύω να γίνω αντιπαθής. Όμως πρέπει πια να λέμε τις αλήθειες, όχι μόνο τα εύκολα, όπως κάνουν όλοι όσοι φοβούνται μήπως θίξουν την πελατεία τους. Τα προηγούμενα δύο παραδείγματα είναι αποδεκτά σιωπηλά, γιατί το πολιτικό σύστημα, αντίθετα από όσα ισχυρίζονται πολλοί, είναι αρκετά δημοκρατικό, φροντίζει και τις κομματικές πελατείες.
Παράδειγμα τρίτον: Αυτές τις μέρες, και αφού οι δημοτικοί υπάλληλοι απείλησαν με απεργία, η Βουλή ψήφισε να δοθεί για τις ερχόμενες εκλογές το εκλογικό επίδομα το οποίο είχε καταργηθεί. Μειωμένο μεν, αλλά θα δοθεί στους υπαλλήλους του Υπουργείου Εσωτερικών, στους ένστολους και στους υπαλλήλους της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. 80.000 άνθρωποι είχαν πάρει επίδομα στις δημοτικές εκλογές, 68 εκατομμύρια είχε φτάσει στις εκλογές του 2009. Δεν λέω ότι οι άνθρωποι δεν θα δουλέψουν. Αλλά σ’ αυτή τη χώρα έχουμε 1 εκατομμύριο 84 χιλιάδες ανέργους, 400.000 απ’ όσους έχουν ακόμα δουλειά έχουν να πληρωθούν 5 μήνες, οι περισσότεροι θα κάναμε οτιδήποτε για να διασώσουμε τις δουλειές μας, έχει αυτή η χώρα την πολυτέλεια για έξτρα αμοιβές; Στο χρεοκοπημένο αυτό κράτος που λέει ότι 150.000 υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι και πρέπει να φύγουν, δεν υπήρχε άλλος τρόπος, μια άδεια μετ’ αποδοχών, ας πούμε, σε όσους δουλέψουν υπερωριακά, προκειμένου να εξοικονομηθεί το υπερβάλλον κόστος; Υπάρχει κανείς που δεν καταλαβαίνει ότι αυτά τα μερικές δεκάδες εκατομμύρια με κάποια μέτρα θα ισοσκελιστούν τον Ιούνιο; Μαζί με όλα τα άλλα δεκάδες, εκατοντάδες εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, που δεν εξοικονομούνται γιατί το σπάταλο πελατειακό κράτος αρνείται να περιορίσει το κόστος του;
Κόμματα-επιχειρήσεις, πλούσια σωματεία, ευγενή ταμεία, συντεχνίες, κλειστά επαγγέλματα, κομματικές πελατείες προσπαθούν να διασώσουν τα κεκτημένα τους μεταφέροντας το κόστος στην υπόλοιπη κοινωνία. Οι πολιτικές επιλογές γίνονται. Και είναι όλες οι παραπάνω και πολλές ακόμα. Μόνο που γι’ αυτές δεν μιλάει κανείς. Αφού γίνουν, όταν φτάνει η ώρα του λογαριασμού, καταγγέλλουν τους «ξένους». Όλα αυτά που ονομάζουν «απαιτήσεις της τρόικας» είναι οι προτάσεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος για να διασώσει το πελατειακό κράτος.
Πηγή: http://athensvoice.gr/the-paper/article/388/edito-388
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά απορρίπτονται.