Αναδημοσιεύουμε από το "Protagon.gr" σύντομες και περιεκτικές απόψεις σχετικά με την έννοια "Έθνος" και τα παράγωγά της! Ίσως είναι χρήσιμες αγαπητοί μου, εκλογές έρχονται. Και για την ώρα ακούμε ....θόρυβο. Τροφή για σκέψη λοιπόν, ίσως είναι πιο χρήσιμο!
της Βασιλικής Γεωργιάδου
Στην Ελλάδα της κρίσης εθνικό είναι το να είναι κανείς υπεύθυνος· να μηνκλείνει τα μάτια του στην πραγματικότητα και να μην ρίχνει τις ευθύνες της οικονομικής κατάρρευσης σε κάποιους «εχθρικούς Άλλους» (τις τράπεζες, τους ευρωπαίους, τους μετανάστες …).
Υπεύθυνος είναι όποιος έχει όραμα καταρχάς προσωπικό για το μέλλον και την ανάκαμψη αυτής της χώρας· όποιος δεν κρύβεται πίσω από ένα «όχι σε όλα» επενδύοντας στην αποτυχία του εγχειρήματος της ανάκαμψης κοινωνίας και οικονομίας, αλλά στηρίζει την επανεκκίνηση της χώρας, συμβάλλοντας θετικά με τις δικές του δυνάμεις.
Αυτό είναι το περιεχόμενο της εθνικής ιδέας σήμερα· ένα τέτοιο οραματικό πρόταγμα έχει ανάγκη η χώρα, όλα ταυπόλοιπα που ακούμε συχνά –για το ένδοξο παρελθόν που Άλλοι το επιβουλεύονται–είναι εθνικά παραμύθια.
* Η Βασιλική Γεωργιάδου είναι Αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, το βιβλίο της “Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης (Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία)” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
του Χρήστου Λούλη
Όταν μιλάς για το έθνος σου ή για το τί είναι "εθνικό", υπάρχει πρόβλημα, πώς να το κάνουμε; Πρόβλημα όχι οικονομικό, ούτε πολιτικό. Εθνικό! Ας το δεχτούμε λοιπόν κι ας προχωρήσουμε.
Τί "έθνος" ήταν οι αρχαίοι που τόσο τους θαυμάζουμε και τόσα λίγα γι αυτούς ξέρουμε; Αυτοί οι Αργοναύτες, οι συνδυαστές όλων των άξιων λόγου πολιτισμών τριγύρω τους, φτιάξαν τον σπουδαιότερο πολιτισμό που είδε η γη. Πήγαν, πήραν και προσέθεσαν...εμείς πάμε, ψωνίζουμε και αφαιρούμαστε.
Ας κατεβούμε λοιπόν από τους "παρθενώνες" μας κι ας δούμε πώς ανοίγουν οι άλλοι τα "βελανίδια" τους, αυτό είναι εθνικό! Γιατί είναι υπερεθνικό, δηλαδή βαθιά ελληνικό, με την σωστή πολιτιστική έννοια.
*Ο Χρήστος Λούλης είναι ηθοποιός.
του Αλέξανδρου Μιστριώτη
Το σήμερα είναι μεταβατικό. Το εθνικό αφήγημα της γενιάς του 30 εξαντλήθηκε. Όπως τότε, χρειάζεται ένα νέο, πιο ανοικτό.
Διαφορετικά, εδώ ολοκληρώνεται το νεοελληνικό εγχείρημα.
Κατά μίαν έννοια δεν υπάρχει τίποτα εθνικό σήμερα. Κατά μίαν άλλη εθνικό είναι ό,τι πιστεύει ακόμα στην δυνατότητα ανασύνθεσης της νεοελληνικής ταυτότητας.
Η εποχή απαιτεί να κοιτάξουμε έντιμα, χωρίς μορφασμούς, τους «άλλους», το Μέλλον και το Παρελθόν. Ως τώρα ο δημόσιος και ο ιδιωτικός λόγος αστοχούν ενθουσιωδώς.
Πολλοί (αριστερά και δεξιά) δεν κατανοούν πως το «έθνος» αξίζει επειδή ακριβώς είναι κατασκευή.
Μπορούμε επιτέλους να πάψουμε να υποδυόμαστε τους Έλληνες και να δούμε τι έχουμε ανάγκη και τι αγαπούμε. Χωρίς φόβο ή οκνηρία. Με ευγένεια. Τότε θα ξαναποκτήσει νόημα η λέξη.
*Ο Αλέξανδρος Μιστριώτης είναι καλλιτέχνης.
του Παναγιώτη Παναγιώτου
Πάντα με ενοχλούσε η ευκολία που συχνά χαρακτηρίζουμε και αποχαρακτηρίζουμε. Κάθε «χαρακτηρισμός» ή «αποχαρακτηρισμός» επαναφέρει στη μνήμη μου τη μετεμφυλιακή χρήση των όρων και αυτό με κάνει να αναρριγώ.
Αναρωτιέμαι μάλιστα γιατί το κουράζουμε τόσο αφού τα έχει πει όλα ο Διονύσιος Σολωμός, «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».
Αν σήμερα ρωτώντας «τι είναι εθνικό» εννοούμε ποιο ή ποια ζητούμενα συνιστούν «εθνική επιταγή» πάλι το ερώτημα έχει την απάντησή του στην αλήθεια…
Εθνικό, αυτό δηλαδή που μας καθορίζει λόγω κοινών ηθών και εθίμων ως ελληνικό «έθνος», ως σύνολο ανθρώπων μέσα στην Ευρώπη και την οικουμένη, οφείλει σήμερα να είναι, χωρίς κανένα ιδεολόγημα από όπου και αν προέρχεται, ο κάθε πολίτης, πρωτοστατούσης βεβαίως της ελληνικής πολιτείας, να αποδεχθεί την πρόκληση για κάτι πάρα πολύ απλό αλλά και εργώδες: να επιδιώξει και να υλοποιήσει τα αυτονόητα.
Σχηματικά: Να κρατήσει από το παρελθόν την αλληλεγγύη, το ομαδικό πνεύμα αλλά να αποδεχθεί και το γεγονός ότι τον Χρυσούν αιώνα τον διαδέχθηκε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, την ακμή του Βυζαντίου ο αλληλοσπαραγμός αλλά και το Αλβανικό έπος και την εθνική αντίσταση ο εμφύλιος.
Να διδασκόμαστε από το δράμα του Ετεοκλή και του Πολυνείκη που η χώρα μας ζει σε επανάληψη ανά τους αιώνες.
Εθνικό είναι να ανασύρουμε ό,τι πιο δημιουργικό μας χαρακτηρίζει, χωρίς ιδεολογήματα καθαρότητας που ανακαλούν άλλα ρίγη. Εθνικό είναι να επικρατήσει η αξιοκρατία και να αποκτήσουμε εκείνο το εκπαιδευτικό σύστημα που θα δημιουργεί πολίτες και όχι υποψήφιους για τις πανελλήνιες.
Εθνικό είναι να δημιουργήσουμε και να αναδείξουμε εκπροσώπους και ηγέτες με όραμα.
Εθνικό είναι να επανακτήσουμε αυτό που πλούτισε τον ελληνισμό, τον εμψύχωσε και τον άνδρωσε, την αναζήτηση ιδεών.
Εθνικό είναι να εμβαθύνουμε και να «πιάνουμε» το σφυγμό της στιγμής, της χώρας και του κόσμου και να ενισχύουμε και να αξιοποιούμε τις γηγενείς και μη παραγωγικές δυνάμεις που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο.
Η «επανάσταση» που επιβάλλεται να συμβεί είναι μια επανάσταση ειρηνική που απαιτεί καθημερινή εγρήγορση και αμφισβήτηση πολλών διαχρονικών ιδεολογημάτων. Είναι η επανάσταση μιας άλλης καθημερινότητας.
Εθνικό είναι να ξαναβρούμε ό ένας τον άλλον και να επανακτήσουμε την ομορφιά της συλλογικότητας, έμπρακτα, απλά. Εθνικό είναι να εμβαθύνουμε στα λάθη μας και μαθαίνουμε από αυτά, όχι απλά να οικτίρουμε εαυτούς!
*Ο Παναγιώτης Παναγιώτου είναι δημοσιογράφος και αρθρογράφος στο Έθνος.
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ethniko&id=13830
Το νέο εθνικό όραμα και τα παλιά εθνικά παραμύθια
Στην Ελλάδα της κρίσης εθνικό είναι το να είναι κανείς υπεύθυνος· να μηνκλείνει τα μάτια του στην πραγματικότητα και να μην ρίχνει τις ευθύνες της οικονομικής κατάρρευσης σε κάποιους «εχθρικούς Άλλους» (τις τράπεζες, τους ευρωπαίους, τους μετανάστες …).
Υπεύθυνος είναι όποιος έχει όραμα καταρχάς προσωπικό για το μέλλον και την ανάκαμψη αυτής της χώρας· όποιος δεν κρύβεται πίσω από ένα «όχι σε όλα» επενδύοντας στην αποτυχία του εγχειρήματος της ανάκαμψης κοινωνίας και οικονομίας, αλλά στηρίζει την επανεκκίνηση της χώρας, συμβάλλοντας θετικά με τις δικές του δυνάμεις.
Αυτό είναι το περιεχόμενο της εθνικής ιδέας σήμερα· ένα τέτοιο οραματικό πρόταγμα έχει ανάγκη η χώρα, όλα ταυπόλοιπα που ακούμε συχνά –για το ένδοξο παρελθόν που Άλλοι το επιβουλεύονται–είναι εθνικά παραμύθια.
* Η Βασιλική Γεωργιάδου είναι Αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, το βιβλίο της “Η άκρα δεξιά και οι συνέπειες της συναίνεσης (Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία)” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη.
Να δούμε πώς ανοίγουν οι άλλοι τα βελανίδια τους
Όταν μιλάς για το έθνος σου ή για το τί είναι "εθνικό", υπάρχει πρόβλημα, πώς να το κάνουμε; Πρόβλημα όχι οικονομικό, ούτε πολιτικό. Εθνικό! Ας το δεχτούμε λοιπόν κι ας προχωρήσουμε.
Τί "έθνος" ήταν οι αρχαίοι που τόσο τους θαυμάζουμε και τόσα λίγα γι αυτούς ξέρουμε; Αυτοί οι Αργοναύτες, οι συνδυαστές όλων των άξιων λόγου πολιτισμών τριγύρω τους, φτιάξαν τον σπουδαιότερο πολιτισμό που είδε η γη. Πήγαν, πήραν και προσέθεσαν...εμείς πάμε, ψωνίζουμε και αφαιρούμαστε.
Ας κατεβούμε λοιπόν από τους "παρθενώνες" μας κι ας δούμε πώς ανοίγουν οι άλλοι τα "βελανίδια" τους, αυτό είναι εθνικό! Γιατί είναι υπερεθνικό, δηλαδή βαθιά ελληνικό, με την σωστή πολιτιστική έννοια.
*Ο Χρήστος Λούλης είναι ηθοποιός.
Η ανασύνθεση της ελληνικής ταυτότητας
Το σήμερα είναι μεταβατικό. Το εθνικό αφήγημα της γενιάς του 30 εξαντλήθηκε. Όπως τότε, χρειάζεται ένα νέο, πιο ανοικτό.
Διαφορετικά, εδώ ολοκληρώνεται το νεοελληνικό εγχείρημα.
Κατά μίαν έννοια δεν υπάρχει τίποτα εθνικό σήμερα. Κατά μίαν άλλη εθνικό είναι ό,τι πιστεύει ακόμα στην δυνατότητα ανασύνθεσης της νεοελληνικής ταυτότητας.
Η εποχή απαιτεί να κοιτάξουμε έντιμα, χωρίς μορφασμούς, τους «άλλους», το Μέλλον και το Παρελθόν. Ως τώρα ο δημόσιος και ο ιδιωτικός λόγος αστοχούν ενθουσιωδώς.
Πολλοί (αριστερά και δεξιά) δεν κατανοούν πως το «έθνος» αξίζει επειδή ακριβώς είναι κατασκευή.
Μπορούμε επιτέλους να πάψουμε να υποδυόμαστε τους Έλληνες και να δούμε τι έχουμε ανάγκη και τι αγαπούμε. Χωρίς φόβο ή οκνηρία. Με ευγένεια. Τότε θα ξαναποκτήσει νόημα η λέξη.
*Ο Αλέξανδρος Μιστριώτης είναι καλλιτέχνης.
Τι είναι αληθινό;
Πάντα με ενοχλούσε η ευκολία που συχνά χαρακτηρίζουμε και αποχαρακτηρίζουμε. Κάθε «χαρακτηρισμός» ή «αποχαρακτηρισμός» επαναφέρει στη μνήμη μου τη μετεμφυλιακή χρήση των όρων και αυτό με κάνει να αναρριγώ.
Αναρωτιέμαι μάλιστα γιατί το κουράζουμε τόσο αφού τα έχει πει όλα ο Διονύσιος Σολωμός, «Το Έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό».
Αν σήμερα ρωτώντας «τι είναι εθνικό» εννοούμε ποιο ή ποια ζητούμενα συνιστούν «εθνική επιταγή» πάλι το ερώτημα έχει την απάντησή του στην αλήθεια…
Εθνικό, αυτό δηλαδή που μας καθορίζει λόγω κοινών ηθών και εθίμων ως ελληνικό «έθνος», ως σύνολο ανθρώπων μέσα στην Ευρώπη και την οικουμένη, οφείλει σήμερα να είναι, χωρίς κανένα ιδεολόγημα από όπου και αν προέρχεται, ο κάθε πολίτης, πρωτοστατούσης βεβαίως της ελληνικής πολιτείας, να αποδεχθεί την πρόκληση για κάτι πάρα πολύ απλό αλλά και εργώδες: να επιδιώξει και να υλοποιήσει τα αυτονόητα.
Σχηματικά: Να κρατήσει από το παρελθόν την αλληλεγγύη, το ομαδικό πνεύμα αλλά να αποδεχθεί και το γεγονός ότι τον Χρυσούν αιώνα τον διαδέχθηκε ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, την ακμή του Βυζαντίου ο αλληλοσπαραγμός αλλά και το Αλβανικό έπος και την εθνική αντίσταση ο εμφύλιος.
Να διδασκόμαστε από το δράμα του Ετεοκλή και του Πολυνείκη που η χώρα μας ζει σε επανάληψη ανά τους αιώνες.
Εθνικό είναι να ανασύρουμε ό,τι πιο δημιουργικό μας χαρακτηρίζει, χωρίς ιδεολογήματα καθαρότητας που ανακαλούν άλλα ρίγη. Εθνικό είναι να επικρατήσει η αξιοκρατία και να αποκτήσουμε εκείνο το εκπαιδευτικό σύστημα που θα δημιουργεί πολίτες και όχι υποψήφιους για τις πανελλήνιες.
Εθνικό είναι να δημιουργήσουμε και να αναδείξουμε εκπροσώπους και ηγέτες με όραμα.
Εθνικό είναι να επανακτήσουμε αυτό που πλούτισε τον ελληνισμό, τον εμψύχωσε και τον άνδρωσε, την αναζήτηση ιδεών.
Εθνικό είναι να εμβαθύνουμε και να «πιάνουμε» το σφυγμό της στιγμής, της χώρας και του κόσμου και να ενισχύουμε και να αξιοποιούμε τις γηγενείς και μη παραγωγικές δυνάμεις που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο.
Η «επανάσταση» που επιβάλλεται να συμβεί είναι μια επανάσταση ειρηνική που απαιτεί καθημερινή εγρήγορση και αμφισβήτηση πολλών διαχρονικών ιδεολογημάτων. Είναι η επανάσταση μιας άλλης καθημερινότητας.
Εθνικό είναι να ξαναβρούμε ό ένας τον άλλον και να επανακτήσουμε την ομορφιά της συλλογικότητας, έμπρακτα, απλά. Εθνικό είναι να εμβαθύνουμε στα λάθη μας και μαθαίνουμε από αυτά, όχι απλά να οικτίρουμε εαυτούς!
*Ο Παναγιώτης Παναγιώτου είναι δημοσιογράφος και αρθρογράφος στο Έθνος.
Πηγή: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.ethniko&id=13830
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά απορρίπτονται.