Αναδημοσιεύουμε από το "Ποντίκι" μια ενδιαφέρουσα "θύμηση" για το όραμα του Αντώνη Τρίτση για το κέντρο της Αθήνας με την ευκαιρία της επετείου του θανάτου του. Δεν μπορούμε να εμποδίσουμε τις συγκρίσεις με την σημερινή κατάσταση των οραμάτων και των οραματιστών σε τοπικό και ευρύτερο επίπεδο. Συγκρίνετε ελεύθερα αγαπητοί μου!
Του Π.Δ.Κουτουφά
Βλέποντας πριν από λίγες μέρες από όλες σχεδόν τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες να αναπέμπονται ύμνοι προς το Ίδρυμα Ωνάση που ανέλαβε τη χορηγία της διεξαγωγής του διεθνούς διαγωνισμού για την πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου και το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, πρωθυπουργό, αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης, περίπου μια ντουζίνα υπουργούς, βουλευτές και πλήθος παραγόντων της δημόσιας ζωής να εκστασιάζονται, μου ήλθε η ιδέα να γράψω για αυτό το θέμα, με αφορμή και της συμπλήρωσης, μεθαύριο Σάββατο 7 Απριλίου, 20 χρόνων από τον θάνατό του…
Γιατί αυτόματα ήλθαν στο μυαλό μου δύο σκηνές που σχετίζονται με την κοινή διαδρομή με τον Αντώνη Τρίτση, με τις συζητήσεις που είχαμε κάνει, με το όραμά του για την αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας, για τις πεζοδρομήσεις που ήθελε να ξεκινήσει εκεί, με πιο σημαντική αυτήν της οδού Πανεπιστημίου, ιδέα για την οποία όχι μόνο λοιδορήθηκε χωρίς έλεος από πολλές πλευρές, αλλά και αγνοήθηκε όταν ύστερα από 25 χρόνια η πολιτεία αποφάσισε ότι το έργο αυτό δεν καταστρέφει το κέντρο της Αθήνας, αλλά αντιθέτως το αναβαθμίζει σημαντικά και το κάνει πιο φιλικό προς τους πολίτες.
Και ήταν τραγικό και δυσάρεστο να βλέπεις το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας του τόπου να μην έχει να πει μια λέξη για τον οραματιστή υπουργό και δήμαρχο Αντώνη Τρίτση, τουλάχιστον ως φόρο τιμής, γιατί ειδικά αυτή η ιδέα αποτελεί, αν υλοποιηθεί, την πιο σημαντική παρέμβαση για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας…
Σκηνή πρώτη: Είναι αρχές του 1983 και ο Αντώνης Τρίτσης ως υπουργός Χωροταξίας έχει συγκαλέσει ευρεία σύσκεψη για το κυκλοφοριακό της Αθήνας, με τη συμμετοχή διευθυντών του υπουργείου, εκπροσώπων των συναρμόδιων υπουργείων καθώς και αξιωματικών της Τροχαίας Αττικής. Μπαίνει ο Τρίτσης στη σύσκεψη, όπως πάντα αεράτος, και αρχίζει να αναπτύσσει τους προβληματισμούς και τα σχέδιά του… Εκεί κάπου ρίχνει και τη «βόμβα» της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου κοιτάζοντας όλο νόημα και χαμόγελο κυρίως προς την πλευρά των αξιωματικών της τροχαίας, οι οποίοι κοντεύουν να πάθουν αποπληξία!!! Και όταν αρχίζουν να αναπτύσσουν τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ιδέα αυτή, διακόπτει και ξεκαθαρίζει σε όλους ότι αυτό που έχει προτεραιότητα για την ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος είναι να μπορούν να περπατάνε οι άνθρωποι και μετά να κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα… «Το κυκλοφοριακό είναι ένα τεχνικό πρόβλημα που θα πρέπει να λύσετε, όταν διασφαλίσουμε πως θα κυκλοφορούν άνετα οι άνθρωποι»… λέει και κλείνει τη σύσκεψη…
Σκηνή δεύτερη: Έχουν περάσει μερικοί μήνες και η είδηση αυτή δεν έχει διαρρεύσει, πράγμα περίεργο για μια τόσο μεγάλη σύσκεψη. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι συμφωνούσαν με την πρόταση, φαίνεται ότι ταυτόχρονα πίστευαν ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικότητα και την είχαν διαγράψει από το μυαλό τους. Κάπου αποφάσισε να κάνει τα επόμενα βήματα και θελήσαμε να δούμε τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης σε μία μεγάλη πόλη σαν την Αθήνα… Ήδη είχε ξεκινήσει να πιέζει, κυρίως προς τους επαγγελματίες και τον δήμο για την πεζοδρόμηση της Ερμού – ακόμη μία πρότασή του, που τελικά υλοποιήθηκε 15 ολόκληρα χρόνια αργότερα από το ΥΠΕΧΩΔΕ, τότε που ήταν ο Λαλιώτης στο υπουργείο.
Θυμάμαι την αντίδραση ενός έμπειρου δημοσιογράφου μεγάλης εφημερίδας όταν του είπα για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και του ζήτησα να γράψει κάτι στην εφημερίδα του… Ευγενικά μου είπε: «Εμείς δεν γράφουμε τέτοια… στην εφημερίδα», αλλά η ουσία ήταν ότι την ιδέα δεν την πίστευε. Το ίδιο και η δημοσιογράφος μιας άλλης, πιο μικρής εφημερίδας η οποία μου το είπε πιο ξεκάθαρα. «Αν δεν τα πει ο ίδιος κάπου δημόσια, εγώ δεν γράφω τίποτε» μου απάντησε, αρνούμενη και αυτή να γράψει κάτι…
Λίγες μέρες μετά σε μία από τις επισκέψεις μας στην Καβάλα, ο Τρίτσης, μιλώντας για την ανάγκη δημιουργίας ενός μεγάλου πεζόδρομου στο κέντρου της πόλης, αναφέρθηκε και στην Αθήνα και στην πρόθεσή του να πεζοδρομήσει την Πανεπιστημίου… Έσπευσα να το μεταφέρω στη συνάδελφο που είχε ζητήσει να το πει κάπου ο Τρίτσης και έτσι με τα χίλια ζόρια δημοσιεύθηκε ένα μικρό μονόστηλο σε μια οικονομική εφημερίδα, για να ακολουθήσει ένας ορυμαγδός σχολίων κατά του «τρελού Κεφαλονίτη υπουργού», του αιθεροβάμονα, του καταστροφέα της οικονομίας, γιατί η απόφαση αυτή θα έχει επιπτώσεις στην αγορά του αυτοκινήτου, που ανθεί στη χώρα μας!!!
Από τότε χύθηκε πολύ μελάνι για το θέμα της Πανεπιστημίου… ο κόσμος έβλεπε τον Τρίτση στον δρόμο και του έδινε συγχαρητήρια ζητώντας του να προχωρήσει στο έργο ενώ οι διάφοροι ειδικοί και επαΐοντες τον επέκριναν, πολλές φορές με φράσεις άκομψες και προσβλητικές. Το 1990 επανέφερε την πρότασή του περισσότερο ολοκληρωμένη, με την εγκατάσταση τραμ στο κέντρο της πόλης, την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου καθώς και μια σειρά από άλλες παρεμβάσεις (γράφει στη δίπλα σελίδα ο πρώην δήμαρχος Λεωνίδας Κουρής) για την ανάκτηση της ιστορικής φυσιογνωμίας και την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Αυτήν τη φορά ως δήμαρχος Αθηναίων ήταν αποφασισμένος να προχωρήσει αυτόνομα ως δήμος και να προχωρήσει στην υλοποίηση του ονείρου… Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι έλεγε συνεχώς στον τότε πρωθυπουργό: «Δεν θέλω χρήματα για το τραμ και την Πανεπιστημίου, να μην εμποδίσετε θέλω», ρίχνοντας έτσι τις βολές στους ποικιλώνυμους εκφραστές διαφόρων συμφερόντων.
Χρειάστηκαν περισσότερα από 25 χρόνια για να βρεθεί στο υπουργείο Περιβάλλοντος μια υπουργός που «δεν την έκοβε το μάτι σου…». Χρειάστηκε η Τίνα Μπιρμπίλη για να ανασύρει από τα συρτάρια του υπουργείου ό,τι σχετικό με την πρόταση της Πανεπιστημίου και μαζί με τον Ρέππα και τον Χρυσοχοΐδη το 2010 να πάρουν την απόφαση να προχωρήσουν στο μεγαλεπήβολο αυτό έργο που θα αλλάξει την όψη της Αθήνας… Ούτε καν αυτούς δεν θυμήθηκε ο αρμόδιος υπουργός, ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και φυσικά ούτε λόγος για τους υπεύθυνους τους χορηγού Ιδρύματος…
Θα μου πείτε γιατί τα θυμήθηκα και τα γράφω… Μα για να δείξω πόσο αμνήμονες είναι οι πολιτικοί μας, πόσο δεν αντέχουν να αναγνωρίσουν το έργο και τις προτάσεις των συναδέλφων τους και πόσο εύκολους και ανέξοδους έχουν τους ύμνους προς διάφορες πλευρές, ειδικά όταν πρόκειται για ισχυρούς του χρήματος…
Α… και για κάτι άλλο… Για να καταγραφούν.
Πηγή: http://topontiki.gr/article/33379
Βλέποντας πριν από λίγες μέρες από όλες σχεδόν τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες να αναπέμπονται ύμνοι προς το Ίδρυμα Ωνάση που ανέλαβε τη χορηγία της διεξαγωγής του διεθνούς διαγωνισμού για την πεζοδρόμηση της οδού Πανεπιστημίου και το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας του τόπου, πρωθυπουργό, αρχηγό αξιωματικής αντιπολίτευσης, περίπου μια ντουζίνα υπουργούς, βουλευτές και πλήθος παραγόντων της δημόσιας ζωής να εκστασιάζονται, μου ήλθε η ιδέα να γράψω για αυτό το θέμα, με αφορμή και της συμπλήρωσης, μεθαύριο Σάββατο 7 Απριλίου, 20 χρόνων από τον θάνατό του…
Γιατί αυτόματα ήλθαν στο μυαλό μου δύο σκηνές που σχετίζονται με την κοινή διαδρομή με τον Αντώνη Τρίτση, με τις συζητήσεις που είχαμε κάνει, με το όραμά του για την αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας, για τις πεζοδρομήσεις που ήθελε να ξεκινήσει εκεί, με πιο σημαντική αυτήν της οδού Πανεπιστημίου, ιδέα για την οποία όχι μόνο λοιδορήθηκε χωρίς έλεος από πολλές πλευρές, αλλά και αγνοήθηκε όταν ύστερα από 25 χρόνια η πολιτεία αποφάσισε ότι το έργο αυτό δεν καταστρέφει το κέντρο της Αθήνας, αλλά αντιθέτως το αναβαθμίζει σημαντικά και το κάνει πιο φιλικό προς τους πολίτες.
Και ήταν τραγικό και δυσάρεστο να βλέπεις το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας του τόπου να μην έχει να πει μια λέξη για τον οραματιστή υπουργό και δήμαρχο Αντώνη Τρίτση, τουλάχιστον ως φόρο τιμής, γιατί ειδικά αυτή η ιδέα αποτελεί, αν υλοποιηθεί, την πιο σημαντική παρέμβαση για την ανάπλαση του κέντρου της Αθήνας…
Σκηνή πρώτη: Είναι αρχές του 1983 και ο Αντώνης Τρίτσης ως υπουργός Χωροταξίας έχει συγκαλέσει ευρεία σύσκεψη για το κυκλοφοριακό της Αθήνας, με τη συμμετοχή διευθυντών του υπουργείου, εκπροσώπων των συναρμόδιων υπουργείων καθώς και αξιωματικών της Τροχαίας Αττικής. Μπαίνει ο Τρίτσης στη σύσκεψη, όπως πάντα αεράτος, και αρχίζει να αναπτύσσει τους προβληματισμούς και τα σχέδιά του… Εκεί κάπου ρίχνει και τη «βόμβα» της πεζοδρόμησης της Πανεπιστημίου κοιτάζοντας όλο νόημα και χαμόγελο κυρίως προς την πλευρά των αξιωματικών της τροχαίας, οι οποίοι κοντεύουν να πάθουν αποπληξία!!! Και όταν αρχίζουν να αναπτύσσουν τα προβλήματα που δημιουργούνται από την ιδέα αυτή, διακόπτει και ξεκαθαρίζει σε όλους ότι αυτό που έχει προτεραιότητα για την ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος είναι να μπορούν να περπατάνε οι άνθρωποι και μετά να κυκλοφορούν τα αυτοκίνητα… «Το κυκλοφοριακό είναι ένα τεχνικό πρόβλημα που θα πρέπει να λύσετε, όταν διασφαλίσουμε πως θα κυκλοφορούν άνετα οι άνθρωποι»… λέει και κλείνει τη σύσκεψη…
Σκηνή δεύτερη: Έχουν περάσει μερικοί μήνες και η είδηση αυτή δεν έχει διαρρεύσει, πράγμα περίεργο για μια τόσο μεγάλη σύσκεψη. Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι συμφωνούσαν με την πρόταση, φαίνεται ότι ταυτόχρονα πίστευαν ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ πραγματικότητα και την είχαν διαγράψει από το μυαλό τους. Κάπου αποφάσισε να κάνει τα επόμενα βήματα και θελήσαμε να δούμε τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης σε μία μεγάλη πόλη σαν την Αθήνα… Ήδη είχε ξεκινήσει να πιέζει, κυρίως προς τους επαγγελματίες και τον δήμο για την πεζοδρόμηση της Ερμού – ακόμη μία πρότασή του, που τελικά υλοποιήθηκε 15 ολόκληρα χρόνια αργότερα από το ΥΠΕΧΩΔΕ, τότε που ήταν ο Λαλιώτης στο υπουργείο.
Θυμάμαι την αντίδραση ενός έμπειρου δημοσιογράφου μεγάλης εφημερίδας όταν του είπα για την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου και του ζήτησα να γράψει κάτι στην εφημερίδα του… Ευγενικά μου είπε: «Εμείς δεν γράφουμε τέτοια… στην εφημερίδα», αλλά η ουσία ήταν ότι την ιδέα δεν την πίστευε. Το ίδιο και η δημοσιογράφος μιας άλλης, πιο μικρής εφημερίδας η οποία μου το είπε πιο ξεκάθαρα. «Αν δεν τα πει ο ίδιος κάπου δημόσια, εγώ δεν γράφω τίποτε» μου απάντησε, αρνούμενη και αυτή να γράψει κάτι…
Λίγες μέρες μετά σε μία από τις επισκέψεις μας στην Καβάλα, ο Τρίτσης, μιλώντας για την ανάγκη δημιουργίας ενός μεγάλου πεζόδρομου στο κέντρου της πόλης, αναφέρθηκε και στην Αθήνα και στην πρόθεσή του να πεζοδρομήσει την Πανεπιστημίου… Έσπευσα να το μεταφέρω στη συνάδελφο που είχε ζητήσει να το πει κάπου ο Τρίτσης και έτσι με τα χίλια ζόρια δημοσιεύθηκε ένα μικρό μονόστηλο σε μια οικονομική εφημερίδα, για να ακολουθήσει ένας ορυμαγδός σχολίων κατά του «τρελού Κεφαλονίτη υπουργού», του αιθεροβάμονα, του καταστροφέα της οικονομίας, γιατί η απόφαση αυτή θα έχει επιπτώσεις στην αγορά του αυτοκινήτου, που ανθεί στη χώρα μας!!!
Από τότε χύθηκε πολύ μελάνι για το θέμα της Πανεπιστημίου… ο κόσμος έβλεπε τον Τρίτση στον δρόμο και του έδινε συγχαρητήρια ζητώντας του να προχωρήσει στο έργο ενώ οι διάφοροι ειδικοί και επαΐοντες τον επέκριναν, πολλές φορές με φράσεις άκομψες και προσβλητικές. Το 1990 επανέφερε την πρότασή του περισσότερο ολοκληρωμένη, με την εγκατάσταση τραμ στο κέντρο της πόλης, την πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου καθώς και μια σειρά από άλλες παρεμβάσεις (γράφει στη δίπλα σελίδα ο πρώην δήμαρχος Λεωνίδας Κουρής) για την ανάκτηση της ιστορικής φυσιογνωμίας και την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Αυτήν τη φορά ως δήμαρχος Αθηναίων ήταν αποφασισμένος να προχωρήσει αυτόνομα ως δήμος και να προχωρήσει στην υλοποίηση του ονείρου… Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι έλεγε συνεχώς στον τότε πρωθυπουργό: «Δεν θέλω χρήματα για το τραμ και την Πανεπιστημίου, να μην εμποδίσετε θέλω», ρίχνοντας έτσι τις βολές στους ποικιλώνυμους εκφραστές διαφόρων συμφερόντων.
Χρειάστηκαν περισσότερα από 25 χρόνια για να βρεθεί στο υπουργείο Περιβάλλοντος μια υπουργός που «δεν την έκοβε το μάτι σου…». Χρειάστηκε η Τίνα Μπιρμπίλη για να ανασύρει από τα συρτάρια του υπουργείου ό,τι σχετικό με την πρόταση της Πανεπιστημίου και μαζί με τον Ρέππα και τον Χρυσοχοΐδη το 2010 να πάρουν την απόφαση να προχωρήσουν στο μεγαλεπήβολο αυτό έργο που θα αλλάξει την όψη της Αθήνας… Ούτε καν αυτούς δεν θυμήθηκε ο αρμόδιος υπουργός, ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και φυσικά ούτε λόγος για τους υπεύθυνους τους χορηγού Ιδρύματος…
Θα μου πείτε γιατί τα θυμήθηκα και τα γράφω… Μα για να δείξω πόσο αμνήμονες είναι οι πολιτικοί μας, πόσο δεν αντέχουν να αναγνωρίσουν το έργο και τις προτάσεις των συναδέλφων τους και πόσο εύκολους και ανέξοδους έχουν τους ύμνους προς διάφορες πλευρές, ειδικά όταν πρόκειται για ισχυρούς του χρήματος…
Α… και για κάτι άλλο… Για να καταγραφούν.
Πηγή: http://topontiki.gr/article/33379
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά απορρίπτονται.