Δικέλης Βλιχός - Η προφητεία της πέτρας στους καιρούς της μεγάλης οργής.

Δικέλης Βλιχός

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΡΓΗΣ

Μην προχωρήστε πιο πέρα

Θωρώ σας μεσίστιους, φοβάστε τον ήλιο

Εγώ, πάνω απ’ το χώμα και μέσα βαθιά ως τη θάλασσα

Είμαι τα σπλάχνα του ήλιου, η αρμύρα του κόσμου

Πάντα ένας έφηβος έρωτας

Κι ακόμα ο ρόγχος του μεγάλου θανάτου

Μην κουνηθείτε, σας λέω

Ακινητοποιείστε, αν μπορείτε τον άνεμο

Επιλήσμονες των οδυρμών

Ιστορίας δεμένης στο μεσιανό κατάρτι

καραβέλας που τρύπησε

Δε βλέπετε

Πού αύριο ένα κύμα θαλάσσης θα σηκώσει τον πόντο;

Να ξέρετε

Θα σας θυμίσω τους μύθους που εσείς τους πουλήσατε

Έχω το δάκρυ της μάνας στη σκιά της ασπίδας

Κρατώ την αιμάτινη στιγμή του κάθε «Εάλω η Πόλις»

Χαϊδεύω τον ιδρώτα του κάθε ξωμάχου

Φυλάω το χάδι του αγαπημένου, το σπέρμα του

Τι κι αν η στέρφα ζωή μου το πήρε

Αγιάζω τους αλήτες της γης

Τους λέω μυστικά: «προσκυνάτε το χώμα σας

Εκεί που ριζώνει η δική σας η πέτρα»

Κι ύστερα με την ψυχή απλωμένη

Κρατιέμαι στης αβύσσου το άναυδο στόμα

Γλείφω στα πρωινά των καιρών

Τον αχό των ισχνών αγελάδων

Μυρίζω την αύρα των λουλουδιών

Στο εωθινό πανηγύρι των εξεγέρσεων

Κάνω τις σβουνιές των γαϊδάρων αιώνιο μάνα

Τις κουτσουλιές των πουλιών άρωμα άγιο

Έχω παντρευτεί τη βροχή

Τραγουδάω μαζί της υμέναιους

Βλέπω γελάτε, μα εσείς που όλ’ αυτά δεν τα κάνατε

Αλήθεια, τι κάνατε, επιτέλους αιώνες κι αιώνες;

Ακρόπολη Σάμη - Τα τείχη.

Ο ναός του Απόλλωνα.

Νιώσατε τις φωνές, τα

 ουρλιαχτά και τα δάκρυα

Τις στιγμές που το βέλος της σμίλης πύρινη φλόγα με έκαιγε;

Να με κάνει φίλο κι εχθρό να μου δώσετε σχήματα ήρωα

Στρατηλάτη, εθνάρχη και άλλες μορφές του αστείου

Τι, λοιπόν, κι αν μου δώσατε σχήματα χίλια

Σε ναούς και παλάτια, σε καλύβια και τρώγλες;

Με στήσατε βάθρο να υμνώ το μάταιο των αιώνων

Και με κάνατε βόλι να χτυπάω τις αδερφές μου στα κάστρα;

Και σας λέω

Ποτέ δεν ήμουν αυτά

Φάρμακο είμαι, λιώνω μπας και σας σώσω

Ν’ αλείψω την πληγή στου φιλιού σας την άκρη

Και γίνομαι όπλο, ένα άλλο, που το ξέρω μόνο εγώ

Κάθε μέρα βουτώ με την άγκυρα στης ψυχής σας τα βάθη

Νιώθετε μήπως κάτι σπουδαίο, καλό ή ολέθριο;

Μη φεύγετε όμως τώρα που το αίμα θα φτάσει

Οι καπνοί θα ασημώσουν τα άστρα

Μην είστε ριψάσπιδες του παλιού καιρού

Μη γενείτε αυτόμολοι των ελπίδων

Φευ! όμως, εσείς καθισμένοι σε πολυθρόνα αγύρτη

Χάσκετε τη θεατρική μου, όπως λέτε, παράσταση

Μπράβο, πολλά σας τα έτη αγιασμένα σε μια πόρνη ζωή

Στων τραπεζών της λάσπης του κίβδηλου

Ω! εσείς, ηγεμόνες της σκόνης του εφήμερου!

Κι εγώ, δεν ξέρω γιατί

Τους αιώνες αρνιέμαι

Και μαλακώνω για χάρη δική σας, λιώνω

Εκρήγνυμαι, ηφαίστειο όλη

Και βγάζω λουλούδια απ’ το στήθος

Ρέει το μέλι, το κρασί

Το ψωμί, είναι δικά σας…

Ακρόπολη Σάμης

Ο ναός του Απόλλωνα

Μα τ’ αρνιέστε, το βλέπω

Σας αρνούμαι κι εγώ

Πέτρωσε πια η καρδιά μου

Και πού είστε;

Ο καιρός της μεγάλης στέγνιας ακόμα δεν ήρθε

Κι εγώ ως τότε, θα βρίσκομαι εξόριστη

Μετανάστις στης θαλάσσης τα βάθη

Καρτερώντας το σωτήρα Εγκέλαδο

Να με ρίξει σε κάποια καινούργια ακτή…!

Δικέλης Βλιχός