Αγαπητές φίλες και Αγαπητοί φίλοι Εκπαιδευτικοί
Eδώ που έχουμε φτάσει ως χώρα, ως κοινωνία και ως άτομα δεν έχουμε άλλα όπλα από την αλήθεια, τη σκληρή έστω κι αν αυτή είναι …αντικειμενικά υποκειμενική. Άλλωστε με το να αυτοπροβάλλεσαι ή να χαϊδεύεις τα αυτιά του άλλου δεν προσφέρεις και τις καλύτερες υπηρεσίες στον τόπο σου.
Με την πεποίθηση, λοιπόν, ότι η συντήρηση πάντα ήταν εχθρός της προόδου και πολλές φορές δεν αποτέλεσε μόνο τροχοπέδη προς την πρόοδο αλλά και οπισθοδρόμηση, θα εκφράσω ορισμένες σκέψεις και θα καταλήξω σε μια έκκληση προς εσάς, τους εκπαιδευτικούς της περιοχής. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να μένει κλεισμένος στους τοίχους διδασκαλίας του, αλλά με το παράδειγμά του να δείχνει διεξόδους στη νεολαία. Γιατί, καλός Εκπαιδευτικός δεν είναι μόνο εκείνος που κλείνεται στο σχολείο του ακόμη κι αν κάνει άριστα τη δουλειά του.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα Εκπαιδευτικών στην ελληνική ιστορία που πρωτοστάτησαν σε λαϊκές διεκδικήσεις, που ίδρυσαν βιβλιοθήκες, που συμμετείχαν ενεργά σε τοπικούς πολιτιστικούς συλλόγους, σε κινηματογραφικές λέσχες και γενικά στην πολιτιστική αναβάθμιση μιας περιοχής.
Φίλες και Φίλοι,
η Σάμη ποτέ δεν ευτύχησε να έχει στην εξουσία ανθρώπους ανάλογους της ιστορίας της και του πολιτισμού του παρελθόντος της. Κι η ευθύνη επιμερίζεται σε όλους. Όχι μονάχα στους προβεβλημένους ηγέτες που δεν είναι τίποτε άλλα παρά έκφραση όλων μας. Η παρακμή συνεχίζεται.
Μια παρακμή που κρατάει όμως από τα ...ελληνιστικά χρόνια... Γι’ αυτό ακριβώς κι η Σάμη τουλάχιστον στα επόμενα χρόνια, συνεπικουρουμένης και της καλλικράτειας λογικής θα πέσει σε ένα βαθύτερο μαρασμό από ό,τι ήταν τα προπολεμικά χρόνια. Η ιδιότυπη αυτή παρακμή έχει ποτίσει ένα σύστημα αξιών, το οποίο περιστρέφεται γύρω από το άτομο και τη βολή του, το άτομο και την αδιαφορία για το ουσιαστικό καλό, εκείνο που ξεφεύγει από της σφαίρα αξιών του, το άτομο και την ιδιοτέλειά του σε σχέση με την περιουσία του και την επιχείρησή του.
Και το χειρότερο είναι η λογική που λέει: «ενδιαφέρομαι για τα κοινά στο βαθμό που δεν ενοχλεί το συμφέρον μου αλλά και το συμφέρον των φίλων μου». Η παλιά δηλαδή καλά κρατούσα φεουδαρχική λογική. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, για την πρόοδο ενός τόπου.
Κι αυτές οι νοοτροπίες από τις αρχές του 20ού αιώνα, περιστρέφονταν σε ομόκεντρους κύκλους που ποτέ δε συνενώθηκαν για να επέλθει ρήξη αξιών. Κάτι δηλαδή, που δρα ενάντια στην παρακμή. Γιατί η παρακμή αποτελεί τη φυσιολογική εξέλιξη ενός τόπου. Γιατί μετά την παρακμή επέρχεται η άνοδος προς την ακμή.
Η συντήρηση στη Σάμη έχει γίνει επιστημονική ιδεολογία από τους επαΐοντες της οπισθοδρόμησης που πάντα είχαν το ταλέντο να σκορπάνε ελπίδες περιφέροντας το δίσκο μιας φρούδας προόδου. Και έτσι, στο βαθμό που αυτό αποτελούσε πρόοδο για τα όποια συμφέροντά τους, φαινόταν και σαν πρόοδος της περιοχής.
Αν φέρουμε για παράδειγμα μια άλλη περιοχή της Κεφαλονιάς, π.χ. το Ληξούρι. Το Ληξούρι έχει περάσει από φυσιολογικά στάδια. Εκτιμώ ότι σήμερα βρίσκεται σε μια περίοδο παρακμής. Η λαϊκότροπη παράδοση όμως την οποία συνεχώς προβάλλει, έχει πρόσωπο και ουσία και θα του δώσει εκείνα τα στοιχεία ώστε να προχωρήσει γρήγορα σε μια ποιοτική πολιτιστική άνοδο, επειδή οι βάσεις υπάρχουν. Κι αν υποθέσουμε πάλι ότι θα συμβεί ένα γεγονός που θα ωθήσει τον πολιτισμό του Ληξουριού προς τα μπρος, το ίδιο γεγονός μπορεί, αφενός η Σάμη να μην μπορέσει να το εκμεταλλευτεί – γιατί ποτέ δεν έθεσε ουσιαστικές πολιτιστικές βάσεις στην έκφρασή της και βέβαια θα βρίσκεται σε αδυναμία διαχείρισής του και αφετέρου προσπαθώντας να ανακτήσει έδαφος, η όποια έκφραση θα είναι άκαιρη και θα σπρώξει ακόμη πιο πίσω το πολιτιστικό πρόσωπο της περιοχής.
Σε ένα τέτοιο τοπίο μιας βαθιάς πολιτιστικής σήψης είναι δυνατόν να ανθήσουν τα πάντα, τα γνωστά ολέθρια, τα κοινότοπα, τα γραφικά, τα αποσπασματικά, τα συνηθισμένα. Αλλά και σε ένα τέτοιο τοπίο ό,τι ελάχιστο προοδευτικό λεγόταν ή γινόταν ως τώρα, ήταν για άλλους γελοίο και γραφικό, για άλλους αδιάφορο και για άλλους προοδευτικό αλλά μάλλον θνησιγενές και ουτοπικό. Και αφού, βέβαια, το τοπίο ήταν κανονισμένο, έτσι, ώστε κάθε σπόρος να βρει άγονο έδαφος.
Κι έρχομαι στο προκείμενο. Αλήθεια, στις σημερινές συνθήκες μπορεί να γίνει κάτι; υπάρχουν άτομα τα οποία είναι δυνατόν να βγάλουν τη Σάμη από το πολιτιστικό της αδιέξοδο;
Θα έλεγα δίχως δεύτερη σκέψη, ναι, μπορούν πολλά να γίνουν. Ο πολιτισμός της Σάμης, βαθιά χωμένος και κυριολεκτικά, στο παρελθόν αιώνες τώρα περιμένει. Περιφράξεις αρχαίων ναών, αρχαίων κάστρων, αρχαίων λουτρών, κρηνών, ψηφιδωτών, παλαιολιθικών σπηλαίων ακόμα περιμένουν. Και με τα επακόλουθά τους, βέβαια: έσοδα, εργασία για αρκετούς συμπολίτες και το σπουδαιότερο: αληθινή και βαθιά πολιτιστική μόρφωση.
Αλλά και άτομα υπάρχουν. Είναι απλά στα σπίτια τους ή αν και τα ελάχιστα ικανά και προβεβλημένα, κατά την άποψή μου, διστάζουν. Η οπισθοδρόμηση που έχει εμποτίσει τα πάντα, έχει εμποτίσει βαθιά και την πρακτική τους. Μια πρακτική η οποία στην ουσία είναι κατώτερη των περιστάσεων. Η ιστορία έχει δείξει ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις χρειάζεται ένα στοιχείο που θα αλλάξει τη ρότα. Κοινωνικό; Πολιτιστικό; Ποιος ξέρει; Κάποιοι πρέπει αυτό το στοιχείο να το επιταχύνουν.
Στο διά ταύτα: δε θα εύρισκα τίποτε καλύτερο για τη σημερινή εποχή από την εμπλοκή των νέων ανθρώπων στον πολιτισμό της περιοχής. Των νέων παιδιών, των εφήβων. Απευθύνομαι επομένως στους φυσικούς παιδαγωγούς τους. Στους δασκάλους και σους καθηγητές της περιοχής:
Φίλοι και Φίλες Εκπαιδευτικοί,
Aς διδάξετε στους μαθητές και στις μαθήτριές σας την ιστορία του τόπου, ας συνεργαστείτε με τους ντόπιους πολιτιστικούς φορείς, ας κινητοποιήσετε ό,τι καλύτερο υπάρχει στην περιοχή και κυρίως τους μαθητές σας. Δεν έχει σημασία αν είστε οι περισσότεροι από άλλα μέρη της Ελλάδας ή της Κεφαλονιάς.
Ξέρετε, φίλοι και φίλες, η πραγματική πατρίδα κάθε Αληθινού Παιδαγωγού είναι η Παιδική Ηλικία στην οποία θητεύει αενάως. Κι αυτή η πατρίδα δε γνωρίζει από τοπικά και άλλα σύνορα, επειδή τυχαίνει η Παιδική Ηλικία στο πεδίο των ατελών παιδικών οραμάτων να είναι η ίδια παντού. Μια ηλικία που επιζητεί έναν κόσμο ευτυχισμένο με αλληλεγγύη, συνεργασία, αγάπη, ειρήνη, με ενδιαφέρον για το ίδιο το παιδί και γενικά το συνάνθρωπο.
Με την πεποίθηση ότι με καταλαβαίνετε, αναφέρω ένα παράδειγμα: ας κάνετε μια αρχή με την εξής δράση: ανακηρύξτε μια βδομάδα ως «Εβδομάδα Ανάγνωσης» κι ας οδηγήστε με διάφορους τρόπους αναγνώστες στα βιβλία. Ας κάνετε ένα διαγωνισμό ποιήματος, διηγήματος, ζωγραφικής κλπ. Ας συνεργαστείτε με ανθρώπους της περιοχής που έχουν κάτι σωστό να πουν και κάτι επίσης σωστό να πράξουν. Ας τυπώσετε ένα μικρό φυλλάδιο με την ιστορία της περιοχής να το μοιράσετε στους κατοίκους.
Με την ευκαιρία, μήπως δε θα αποτελούσε το καλύτερο παράδειγμα της βιβλιοθήκης του Γυμνασίου-Λυκείου Σάμης; Μιας από τις 500 τέτοιες βιβλιοθήκες στην Ελλάδα; Δε θα μπορούσε να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια καλλιέργειας της φιλαναγνωσίας στην ευρύτερη περιοχή; Μια μέρα, ας πούμε, την εβδομάδα με έναν υπεύθυνο από την τοπική κοινωνία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αναγνωστήριο μια αίθουσα του σχολείου για τους κατοίκους της περιοχής.
Αναφέρω ένα παράδειγμα, δίχως διάθεση οποιασδήποτε κριτικής, ακούω άλλωστε για τις δυσλειτουργίες του εκπαιδευτικού συστήματος, τα εμπόδια που ορθώνει, το εργασιακό ωράριο κλπ., αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι τα άτομα μπορούν να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα.
Αυτά και με την πεποίθηση ότι θα τα διαβάσετε, αλλά και ότι δεν μιλώ σε «ώτα μη ακουόντων», Σας εύχομαι
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ.
MAJOR ARX
(Σημείωση: Με το συμπάθιο υπόλοιποι συμπολίτες, υποτίθεται ότι τώρα τα λέω «αλλού», τόσον καιρό σε «εμάς» τα έλεγα.)
Eδώ που έχουμε φτάσει ως χώρα, ως κοινωνία και ως άτομα δεν έχουμε άλλα όπλα από την αλήθεια, τη σκληρή έστω κι αν αυτή είναι …αντικειμενικά υποκειμενική. Άλλωστε με το να αυτοπροβάλλεσαι ή να χαϊδεύεις τα αυτιά του άλλου δεν προσφέρεις και τις καλύτερες υπηρεσίες στον τόπο σου.
Με την πεποίθηση, λοιπόν, ότι η συντήρηση πάντα ήταν εχθρός της προόδου και πολλές φορές δεν αποτέλεσε μόνο τροχοπέδη προς την πρόοδο αλλά και οπισθοδρόμηση, θα εκφράσω ορισμένες σκέψεις και θα καταλήξω σε μια έκκληση προς εσάς, τους εκπαιδευτικούς της περιοχής. Πιστεύω ακράδαντα ότι ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να μένει κλεισμένος στους τοίχους διδασκαλίας του, αλλά με το παράδειγμά του να δείχνει διεξόδους στη νεολαία. Γιατί, καλός Εκπαιδευτικός δεν είναι μόνο εκείνος που κλείνεται στο σχολείο του ακόμη κι αν κάνει άριστα τη δουλειά του.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα Εκπαιδευτικών στην ελληνική ιστορία που πρωτοστάτησαν σε λαϊκές διεκδικήσεις, που ίδρυσαν βιβλιοθήκες, που συμμετείχαν ενεργά σε τοπικούς πολιτιστικούς συλλόγους, σε κινηματογραφικές λέσχες και γενικά στην πολιτιστική αναβάθμιση μιας περιοχής.
Φίλες και Φίλοι,
η Σάμη ποτέ δεν ευτύχησε να έχει στην εξουσία ανθρώπους ανάλογους της ιστορίας της και του πολιτισμού του παρελθόντος της. Κι η ευθύνη επιμερίζεται σε όλους. Όχι μονάχα στους προβεβλημένους ηγέτες που δεν είναι τίποτε άλλα παρά έκφραση όλων μας. Η παρακμή συνεχίζεται.
Μια παρακμή που κρατάει όμως από τα ...ελληνιστικά χρόνια... Γι’ αυτό ακριβώς κι η Σάμη τουλάχιστον στα επόμενα χρόνια, συνεπικουρουμένης και της καλλικράτειας λογικής θα πέσει σε ένα βαθύτερο μαρασμό από ό,τι ήταν τα προπολεμικά χρόνια. Η ιδιότυπη αυτή παρακμή έχει ποτίσει ένα σύστημα αξιών, το οποίο περιστρέφεται γύρω από το άτομο και τη βολή του, το άτομο και την αδιαφορία για το ουσιαστικό καλό, εκείνο που ξεφεύγει από της σφαίρα αξιών του, το άτομο και την ιδιοτέλειά του σε σχέση με την περιουσία του και την επιχείρησή του.
Και το χειρότερο είναι η λογική που λέει: «ενδιαφέρομαι για τα κοινά στο βαθμό που δεν ενοχλεί το συμφέρον μου αλλά και το συμφέρον των φίλων μου». Η παλιά δηλαδή καλά κρατούσα φεουδαρχική λογική. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, για την πρόοδο ενός τόπου.
Κι αυτές οι νοοτροπίες από τις αρχές του 20ού αιώνα, περιστρέφονταν σε ομόκεντρους κύκλους που ποτέ δε συνενώθηκαν για να επέλθει ρήξη αξιών. Κάτι δηλαδή, που δρα ενάντια στην παρακμή. Γιατί η παρακμή αποτελεί τη φυσιολογική εξέλιξη ενός τόπου. Γιατί μετά την παρακμή επέρχεται η άνοδος προς την ακμή.
Η συντήρηση στη Σάμη έχει γίνει επιστημονική ιδεολογία από τους επαΐοντες της οπισθοδρόμησης που πάντα είχαν το ταλέντο να σκορπάνε ελπίδες περιφέροντας το δίσκο μιας φρούδας προόδου. Και έτσι, στο βαθμό που αυτό αποτελούσε πρόοδο για τα όποια συμφέροντά τους, φαινόταν και σαν πρόοδος της περιοχής.
Αν φέρουμε για παράδειγμα μια άλλη περιοχή της Κεφαλονιάς, π.χ. το Ληξούρι. Το Ληξούρι έχει περάσει από φυσιολογικά στάδια. Εκτιμώ ότι σήμερα βρίσκεται σε μια περίοδο παρακμής. Η λαϊκότροπη παράδοση όμως την οποία συνεχώς προβάλλει, έχει πρόσωπο και ουσία και θα του δώσει εκείνα τα στοιχεία ώστε να προχωρήσει γρήγορα σε μια ποιοτική πολιτιστική άνοδο, επειδή οι βάσεις υπάρχουν. Κι αν υποθέσουμε πάλι ότι θα συμβεί ένα γεγονός που θα ωθήσει τον πολιτισμό του Ληξουριού προς τα μπρος, το ίδιο γεγονός μπορεί, αφενός η Σάμη να μην μπορέσει να το εκμεταλλευτεί – γιατί ποτέ δεν έθεσε ουσιαστικές πολιτιστικές βάσεις στην έκφρασή της και βέβαια θα βρίσκεται σε αδυναμία διαχείρισής του και αφετέρου προσπαθώντας να ανακτήσει έδαφος, η όποια έκφραση θα είναι άκαιρη και θα σπρώξει ακόμη πιο πίσω το πολιτιστικό πρόσωπο της περιοχής.
Σε ένα τέτοιο τοπίο μιας βαθιάς πολιτιστικής σήψης είναι δυνατόν να ανθήσουν τα πάντα, τα γνωστά ολέθρια, τα κοινότοπα, τα γραφικά, τα αποσπασματικά, τα συνηθισμένα. Αλλά και σε ένα τέτοιο τοπίο ό,τι ελάχιστο προοδευτικό λεγόταν ή γινόταν ως τώρα, ήταν για άλλους γελοίο και γραφικό, για άλλους αδιάφορο και για άλλους προοδευτικό αλλά μάλλον θνησιγενές και ουτοπικό. Και αφού, βέβαια, το τοπίο ήταν κανονισμένο, έτσι, ώστε κάθε σπόρος να βρει άγονο έδαφος.
Κι έρχομαι στο προκείμενο. Αλήθεια, στις σημερινές συνθήκες μπορεί να γίνει κάτι; υπάρχουν άτομα τα οποία είναι δυνατόν να βγάλουν τη Σάμη από το πολιτιστικό της αδιέξοδο;
Θα έλεγα δίχως δεύτερη σκέψη, ναι, μπορούν πολλά να γίνουν. Ο πολιτισμός της Σάμης, βαθιά χωμένος και κυριολεκτικά, στο παρελθόν αιώνες τώρα περιμένει. Περιφράξεις αρχαίων ναών, αρχαίων κάστρων, αρχαίων λουτρών, κρηνών, ψηφιδωτών, παλαιολιθικών σπηλαίων ακόμα περιμένουν. Και με τα επακόλουθά τους, βέβαια: έσοδα, εργασία για αρκετούς συμπολίτες και το σπουδαιότερο: αληθινή και βαθιά πολιτιστική μόρφωση.
Αλλά και άτομα υπάρχουν. Είναι απλά στα σπίτια τους ή αν και τα ελάχιστα ικανά και προβεβλημένα, κατά την άποψή μου, διστάζουν. Η οπισθοδρόμηση που έχει εμποτίσει τα πάντα, έχει εμποτίσει βαθιά και την πρακτική τους. Μια πρακτική η οποία στην ουσία είναι κατώτερη των περιστάσεων. Η ιστορία έχει δείξει ότι σε παρόμοιες περιπτώσεις χρειάζεται ένα στοιχείο που θα αλλάξει τη ρότα. Κοινωνικό; Πολιτιστικό; Ποιος ξέρει; Κάποιοι πρέπει αυτό το στοιχείο να το επιταχύνουν.
Στο διά ταύτα: δε θα εύρισκα τίποτε καλύτερο για τη σημερινή εποχή από την εμπλοκή των νέων ανθρώπων στον πολιτισμό της περιοχής. Των νέων παιδιών, των εφήβων. Απευθύνομαι επομένως στους φυσικούς παιδαγωγούς τους. Στους δασκάλους και σους καθηγητές της περιοχής:
Φίλοι και Φίλες Εκπαιδευτικοί,
Aς διδάξετε στους μαθητές και στις μαθήτριές σας την ιστορία του τόπου, ας συνεργαστείτε με τους ντόπιους πολιτιστικούς φορείς, ας κινητοποιήσετε ό,τι καλύτερο υπάρχει στην περιοχή και κυρίως τους μαθητές σας. Δεν έχει σημασία αν είστε οι περισσότεροι από άλλα μέρη της Ελλάδας ή της Κεφαλονιάς.
Ξέρετε, φίλοι και φίλες, η πραγματική πατρίδα κάθε Αληθινού Παιδαγωγού είναι η Παιδική Ηλικία στην οποία θητεύει αενάως. Κι αυτή η πατρίδα δε γνωρίζει από τοπικά και άλλα σύνορα, επειδή τυχαίνει η Παιδική Ηλικία στο πεδίο των ατελών παιδικών οραμάτων να είναι η ίδια παντού. Μια ηλικία που επιζητεί έναν κόσμο ευτυχισμένο με αλληλεγγύη, συνεργασία, αγάπη, ειρήνη, με ενδιαφέρον για το ίδιο το παιδί και γενικά το συνάνθρωπο.
Με την πεποίθηση ότι με καταλαβαίνετε, αναφέρω ένα παράδειγμα: ας κάνετε μια αρχή με την εξής δράση: ανακηρύξτε μια βδομάδα ως «Εβδομάδα Ανάγνωσης» κι ας οδηγήστε με διάφορους τρόπους αναγνώστες στα βιβλία. Ας κάνετε ένα διαγωνισμό ποιήματος, διηγήματος, ζωγραφικής κλπ. Ας συνεργαστείτε με ανθρώπους της περιοχής που έχουν κάτι σωστό να πουν και κάτι επίσης σωστό να πράξουν. Ας τυπώσετε ένα μικρό φυλλάδιο με την ιστορία της περιοχής να το μοιράσετε στους κατοίκους.
Με την ευκαιρία, μήπως δε θα αποτελούσε το καλύτερο παράδειγμα της βιβλιοθήκης του Γυμνασίου-Λυκείου Σάμης; Μιας από τις 500 τέτοιες βιβλιοθήκες στην Ελλάδα; Δε θα μπορούσε να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια καλλιέργειας της φιλαναγνωσίας στην ευρύτερη περιοχή; Μια μέρα, ας πούμε, την εβδομάδα με έναν υπεύθυνο από την τοπική κοινωνία θα μπορούσε να λειτουργήσει ως αναγνωστήριο μια αίθουσα του σχολείου για τους κατοίκους της περιοχής.
Αναφέρω ένα παράδειγμα, δίχως διάθεση οποιασδήποτε κριτικής, ακούω άλλωστε για τις δυσλειτουργίες του εκπαιδευτικού συστήματος, τα εμπόδια που ορθώνει, το εργασιακό ωράριο κλπ., αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι τα άτομα μπορούν να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα.
Αυτά και με την πεποίθηση ότι θα τα διαβάσετε, αλλά και ότι δεν μιλώ σε «ώτα μη ακουόντων», Σας εύχομαι
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ.
MAJOR ARX
(Σημείωση: Με το συμπάθιο υπόλοιποι συμπολίτες, υποτίθεται ότι τώρα τα λέω «αλλού», τόσον καιρό σε «εμάς» τα έλεγα.)
"Και το χειρότερο είναι η λογική που λέει: «ενδιαφέρομαι για τα κοινά στο βαθμό που δεν ενοχλεί το συμφέρον μου αλλά και το συμφέρον των φίλων μου». Η παλιά δηλαδή καλά κρατούσα φεουδαρχική λογική. Ό,τι χειρότερο, δηλαδή, για την πρόοδο ενός τόπου."
ΑπάντησηΔιαγραφήΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΔΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ.....
---ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΑ ΜΟΥΖΑΚΑΤΑ---
Πολύ σωστός MAJOR ARX, με την όχι και τόσο καλή σχέση παιδιού οικογένειας (οι λόγοι είναι πολλοί και γνωστοί), η μόνη ελπίδα είναι η γενική παιδεία μέσα από τα σχολεία, που δυστυχώς έχει αφεθεί στην καλή διάθεση και πραγματική παιδεία των διδασκάλων. Τα σχολικά βιβλία δεν προάγουν πλέον το καλό κ΄αγαθό. Το ζήτημα είναι όμως ότι οι περισσότεροι διδάσκαλοι επειδή το πρόβλημα έχει βάθος στο παρελθόν, έχουν ικανότητες να διαμορφώσουν σωστούς χαρακτήρες;; Ας γίνει πάντως μια προσπάθεια κάτι θα κερδηθεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θες την γνώμη μου αποτέλεσμα θα υπάρξει μόνο όταν οι ίδιοι οι νέοι δυστυχώς, αφού «ματώσουν» ποικιλοτρόπως, θα αναλογιστούν σε τι ποιότητα αξιών και ζωής αναγκάστηκαν να ζουν και θα το παλέψουν μόνοι τους.
Με θεωρίες δεν πείθεις πλέον.
Και πάλι δυστυχώς, νόμοι της φύσης όπως κάπου λες, χωρίς Δύση δεν υπάρχει Ανατολή.