Δικέλης Βλιχός: Εγώ, η Ζωίτσα

Δικέλης Βλιχός
Εγώ, η Ζωίτσα

Άνθρωπε αγαπημένε,
Ίσως κάπου να ‘χεις ακούσει
Πως ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.
Πάντα όταν ζούσα και το άκουγα στενοχωριόμουν.
Κι όχι γιατί δεν είναι αλήθεια
Αλλά γιατί θα ήθελα να ήταν ψέματα.
Αν ήταν αλήθεια, θα υπήρχε ευτυχία στον κόσμο
Επειδή ο καθένας θέλει πολύ στο φίλο του να μοιάσει.
Κι επειδή στο δικό μας σινάφι
Δε κάνουμε πολέμους, δεν καίμε τα δάση
Δεν τρωγόμαστε μεταξύ μας
Δεν επιβουλευόμαστε κακό για τον άλλον.
Αν ήταν ψέματα, ξέρω, εμείς εξορισμένοι κι απάτριδες
Φαντάσματα θα περιφερόμαστε στις ερήμους της γης
Τις ερήμους που εσύ, Άνθρωπε, φτιάχνεις και χαίρεσαι…

Δεν σου κρατάω κακία, Άνθρωπε,
Βλέπεις σε γράφω με κεφάλαιο το Άλφα.
Δε σου ζήτησα τίποτε που δεν έχεις.
Κι αν σου γάβγισα λίγο
Ήταν για να διασκεδάσω το φόβο μου
Άνθρωπε.
Φοβάμαι τους θορύβους που κάνεις με όλες τις μηχανές σου,
Φοβάμαι και το φόβο σου ακόμα και το δικό μου το φόβο.
Ή για να σου ζητήσω ένα κόκκαλο απ’ αυτά που πετάς.
Κι αν σε μύρισα ήταν, αλήθεια, μήπως έχεις κάποια αρρώστια ανίατη;
Κάνε καλού κακού αναλύσεις, θα χαρώ από δω που είμαι, αν σε έσωσα.

Έφυγα όμως, ένα όμορφο δείλι.
Θα θυμάμαι το χαμόγελο το γεμάτο συμπόνια κι αγάπη
Εκείνου που με πήγε στον καλό Άνθρωπο με την άσπρη μπλούζα.
Θα θυμάμαι τον μέγιστο πόνο από την κλωτσιά που μου έδωσες
Άνθρωπε.
Θα θυμάμαι, για να γελάσεις, στο λέω, αλλά μπορεί και να κλάψεις,
Το φίλο μου Μούργο, που μου ‘λεγε μια μέρα με χιόνι πολύ:
Πιο καλά θα ήταν ο Άνθρωπος αν στα τέσσερα βάδιζε,
Πράγμα που εγώ ποτέ δεν το πίστευα
Πολύ περισσότερα για εσένα…
Τώρα πια…

Και στο λέω με την πάσα αλήθεια, τη σκυλίσια μου αλήθεια,
Άνθρωπε:
Είθε στα όνειρά σου να με βλέπεις όχι μ’ εκείνο τον μορφασμό
Αλλά μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο,
Πλατύ όσο μια σκύλου αγκαλιά
Να σε κοιτώ με απέραντη αγάπη, ένα βήμα προτού μ’ ακουμπήσεις
Να το θυμάσαι,
Άνθρωπε.

Εγώ, η Ζωίτσα.

Πάντα ήθελα το καλό για όλο τον κόσμο.
Να το θυμάσαι.
Και το δικό σου…


Δικέλης Βλιχός