Δικέλης Βλιχός - Ωδή στο νέο μνημείο της Σάμης στους νέους καιρούς

Δικέλης Βλιχός


ΩΔΗ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΕΜΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΣΑΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

Πώς μας τηράς αλάλητο, ωσάν σκιάχτρο της φύσης;
Τι θέλεις να μας πεις, ωρέ; τι να μας μολοήσεις;

Τι; είσαι ; η νέα Σάμη εσύ το έμβλημα το θείο;
που θα κραυγάσεις στους καιρούς τον κάθε μπαμπαφίο;
Ή μήπως είσαι, μάγκα μου, τα μαύρα μας τα χάλια
που αν τα απλώσεις φτάνουνε ίσαμε τα Διχάλια;

Τι είσαι; η ανάμνηση; της γνώσης το σκολείο;
της Σάμης μας της ποθητής που θα ’χει και Μουσείο;
Ή μήπως είσαι, φίλε μου, ολόρθη η βλακεία
η εδική μας, παναπεί, που δεν ασκώνει μία;

Τι είσαι; Το ομοίωμα του πάρε και του μάσα
που μοιάζει το καλύτερο να είναι μία φάρσα;
Ή μήπως το φραγκέλωμα της σκέψης και της πράξης
εκείνης που τολμά δειλά όλα να τα τινάξει;

Τι είσαι; το γιγάντιο γκολπόστ της ιστορίας
που ψάχνει για να βρει το γκολ της κάθε ευκαιρίας;
Ή μήπως η αγχόνη μας, του δύστυχου καιρού μας
που ψάχνει όλο για πέναλτι του αγώνα του μυαλού μας;

Είσαι το ρεύμα της ζωής; θυρεός της επιστήμης;
το φαγητό της ανεχιάς; ο αχός μιας νέας φήμης;
Ή μήπως είσαι μια κακιά εικόνα που …ακούμε
κι εμείς δεν τηνε γλέπουμε παρί τηνε …βαρούμε;

Ό, τι κι αν είσαι, μάζευτα και φύγε, ξεκουμπίσου
και να μην πας σ’ ακρογιαλιές, μα σε γκρεμνά αβύσσου.
Πάρε και τους κολέηδες, εκειούς που σ’ εμπνευστήκαν…
και …μένανε, για τούτα δω, που, αλίμονο, γραφτήκαν…

Αλλά, σου λέω, με λύπη μου, οι άλλοι …σκοτιστήκαν!

Δικέλης Βλιχός