MAJOR ARX Εγώ, το Κτήριο των Προσκόπων – 6

[Τα διαλαμβανόμενα  ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Τυχόν ομοιότητες δεν αποτελούν παρά ευτυχισμένες ή τραγικές συμπτώσεις. Το μόνο αληθινό, ζωντανό  και υπαρκτό  πρόσωπο στα κείμενα: ΤΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΠΡΟΣΚΟΠΩΝ! ]

6. Οι πολύχρωμες τέσσαρες συν μία εποχές μου (γ)

(συνέχεια από το προηγούμενο)

ΕΠΟΧΗ ΠΕΜΠΤΗ: Το Θέατρο

Όλα μέσα μου αλλάξανε

Ώσπου μια μέρα, κολέηδές μου, ώσπου μια μέρα ….

όλα μέσα μου αλλάξανε! Γιατί εκεί που πίστευα ότι όλα τελειώσανε, ήρθε ο 21^ος αιώνας! Είχε τελειώσει η Βιβλιοθήκη, το Νηπιαγωγείο, είχαν τελειώσει η Μουσική, το Σινεμά ακόμα και το Καράτε. Περίμενα με λαχτάρα. Λέω, δεν μπορεί μια Μεγάλη Βιβλιοθήκη θα γίνω ή ένα Μεγάλο Μουσείο ή σας είχα πει τη μουρλή μου ιδέα πως θα γίνω ένα Μέγαρο Μουσικής!.. Δεν είχα όμως σκεφτεί πως θα μπορούσα να γίνω Θέατρο. Όχι, θέατρο μωρές, έτσι κι αλλιώς ούλοι θέατρα γινόμαστε στου κόσμου την αγορά... ΘΕ-Α-ΤΡΟ. Πώς λέμε «Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν»; Κάπως έτσι. Αλλά να σας εξηγήσω. Πέστε ότι αρχίζω τη σελίδα μου από αυτό το σημείο:

Το εργαστήρι 

Σωτήριον έτος 2001. Μια μέρα του Απρίλη, καθώς ο Έρωτας είχε στήσει χορό, όπως θα έλεγε κι ο κόντε Διονυσάκης, ο Σολωμός ντε, ήρτανε Σαμικοί τση δημοτικής αρχής με δύο νέους αθρώπους ένα νεαρό άντρα και μια νεαρή γυναίκα στην κάτω μου ανατολική αίθουσα. «Εδώ, θα στελιάσετε το εργαστήρι σας», είπε, ο ένας, τση Δημοτικής Αρχής. Κι απάντησe ο νεαρός άντρας: «Ηγού, θα κάμουμε πράματα και θάματα με τα έργα που θα παίζουμε!» Κι η νεαρή: «Μάτια μου, σε λίγο καιρό ούλοι οι Σαμικοί θα διασκεδάζουνε μαζί μας και ούλοι θα μαθαίνουμε σπουδαία».

Εκατάλαβα. Κι έτσι είναι.. Θέατρο, σημαίνει Παιδεία. Έκαμα έτσι ένα σβουουου, στα προηγούμενα κι άρχισα να ονειρεύουμαι Πώς δεν το σκέφτηκα; Άρχισα να βάζω ταμπέλες: «Θέατρο τση Σάμης». Αλλά όχι δε μ’  άρεσε. «Θέατρο τση θάλασσας», «Θέατρο Η Κύατις», «Θέατρο τα Σκαλιά», «Θέατρο …Major Arx» και άλλες πολλές ονομασίες. Τα παράτησα γιατί δε μου πήαινε καμία ονομασία. Και περίμενα, περίμενα εκειά τα νέα παιδιά που θα φτιάνανε το εργαστήρι. Και δε γελιέμαι. Διέκρινα στα μάτια τσου μια σπίθα που έκαιγε. Μάλιστα φεύγοντας εκείνη τη μέρα του Απρίλη, γυρίσανε κι οι δύο και με τηράξανε. Κι ήταν σα να μου λέγανε: « Περίμενε και θα δεις. Περήφανο θα σε κάμουμε!»

Κι αναγάλλιασε η ψυχή μου. Και το βιολί μου, το ξέρετε: Εσάρτισα ώσμε στην κορφή του Αυγού, γλάκισα ίσαμε την κορφή τση Σέλας, σκαπέτισα ίσαμε την κορφή του Ρουδιού και αμά στην κορφή τση Αγιά-Δυνατής άρμεξα μια γίδα κι ήπια το γάλα τση. Και τέλος ονειρεύτηκα στην κορφή του Μεγάλου Βουνού. Είδατε, έπιασα τσι κορφές! Θέατρο είναι, τι νομίζετε; Κορφή των αισθήσεων, του γέλιου και του δράματος! Αμέ; Όλα στον ύψιστο βαθμό! Ευριπίδης, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, Μολιέρος, Τσέχωφ, Στρίντμπεργ, Ντάριο Φο, Κουν, Καμπανέλης, Πίντερ. Γίγαντες οι ήρωές τσου από τον πιο απλό ήρωα ώσμε τον πιο τρανό. Οιδίπους, Αντιγόνη, Ταρτούφος, Τρυγαίος. Κι άλλοι μαζί. Ένας αόρατος ιδανικός θίασος να ανεμίζει τσι λέξεις του στα καντούνια και τσου μεγάλους δρόμους τση Σάμης και τση Κεφαλονιάς 

Μα, κολέηδές μου, θα μου πείτε: «Ωρέ, μόμολο και πού τα έμαθες ευκειά; σε ποια σκολή επήες; σε ποιες φυλλάδες τα εδιάβασες; και μας κάνεις το σπουδαίονε; μας αραδιάζεις ονόματα και μας αφήνεις σέκους; τι θέλεις ωρέ; να σου πούμε μπράβο για τσι γνώσεις σου;»

Θέατρο σημαίνει ζωή  

Είδατε; εσείς δεν επήγατε στο εργαστήρι! Έτσι το είπανε. Όμορφα και απλά: «Εργαστήρι Δήμου Σάμης». Δεν επήατε! Μόνε παρακολουθούσατε τα θάματά του. Γιατί, για ρωτάτε τα παιδιά και τσου εφήβους και τσου μεγάλους που επηαίνανε. Ξέρετε πόσοι πήγαν ούλα τα χρόνια ώσμε σήμερα; Μέτρησα: πεντακόσιοι πενήντα. Μικροί, έφηβοι, μεγάλοι. Ναι, καλλά είδατε: 550! Ένα μεγάλο σχολείο-εργαστήρι η Σάμη κι οι γύρω περιοχές ορθώνονταν στα σπλάχνα μου. Παρασταίνανε ούλοι ευκείνοι οι μαθητές τη ζωή. Γιατί, κολέηδές μου, Θέατρο, σημαίνει και Ζωή. 

Σημαίνει μέλλον, σημαίνει τα πάντα. Αλλά πρέπει να το πιστέψεις! Γιατί τι νομίζετε, μωρές; Είναι εύκολο πράμα να παίξει κάποιος; Να ενσαρκώσει έναν ήρωα; Εσείς εγλέπατε ένα έργο για μια ώρα,. αλλά για φκείνη την ώρα εχρειαστήκανε άλλες εκατό. Κι ούλα ευκειά τα θάματα τα έγλεπα μέσα στην αίθουσά μου. Εκεί τα έμαθα ούλα όσα σας αράδιασα παραπάνου. Εφυτρώνανε μέσα μας σα δέντρα με μεγάλες κόρδες στα μυαλά των μικρώνε και των μεγάλωνε. Οι δάσκαλοί μας είχαν κουράγιο και  δύναμη, μεράκι και  κέφι. Ένα κέφι που το μεταδίδανε, ακόμα και σε μένανε! 

Ούλοι πιστέψαμε ότι με το θέατρο διασκεδάζουμε και κάνουμε καλύτερη τη ζωή μας και τις ζωές των άλλων. Γιατί τι είναι η ζωή μας, κολέηδές μου; Ένα μεγάλο ταξίδι στις ζωές των άλλωνε, είναι.  Κι η δική μου ζωή. Κι ας φαντάζω ακίνητο.

 

Εγώ κι οι μουρλές μου σκέψεις

Και να σας πω ένα κουσούρι μου. Δε θα το πείτε σε κανένανε, έ; Όχι για τίποτις άλλο, αλλά γιατί θα γίνω ρεντίκολο! Λοιπόν, εσκέφτηκα ότι πέρα από το ότι θα γίνω  ένα μεγάλο Θέατρο, όπως πριχού σας είπα, ε!  είμαι και μεγάλος ηθοποιός! Παιδί, άντρας, γυναίκα ούλα:. Είχα μάθει ούλους τσου ρόλους απόξου. Θα σας μουρλάνω άμα σας τσου πω τώρα, αλλά δε βαστιέμαι. 

Θα σας πω μόνε δυο ατάκες. Αλλά, άστε καλύτερα. Μπορεί να βαρεθείτε. Μπορεί και να τις έχετε ακούσει.

Θα σας έλεγα και για ένα άλλο κουσούρι μου, αλλά θα γίνω ρόμπα και δε θα σας το πω. Δε θα σας πω πως μου πέρασε η ιδέα να γίνω συγγραφέας, να γράψω ένα έργο για την περιοχή και τσου αθρώπους τση και να το παρατήσω στην αίθουσα του εργαστηριού. Δε θα σας το πω...

Εκείνες οι παραστάσεις

Και τι να πρωτοθυμηθώ από τα έργα. Τότενες που εχέστηκα από τα γέλια με το «Φόλι τση παπαδιάς» και τη «Σκάτολα του Μεμά», που μου έφυγε το τσερβέλο με τον προβληματισμό των έργων «Μετέωροι», «Εχθροί εξ’ αίματος» και «Παραμυθι χωρίς όνομα;», που εδάκρυσα για τον πόνο του αθρώπου και των πραμάτων με το έργο «Οι απόντες»; Που εξεκουράστηκα και σκεφτόμουνα μόνο καλά κι ευτυχισμένα πράματα με τα έργα «Του Κουτρούλη ο γάμος», «Μπαμπάδες με ρούμι», «Πρόταση γάμου» και άλλα και άλλα;  Α! και το «Δεν πληρώνω ..δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο! Το τελευταίο σας λέει τίποτα για σήμερα;

Σας λέω, σπουδαίες παραστάσεις στη Σάμη και σε χωριά. Κι αλλού. Επαγγελματικού επιπέδου. Με δασκάλους και σκηνοθέτες τσου δυο νέους και υποκριτές θαυμάσια παιδιά, θαυμάσιους εφήβους, θαυμάσιους ενήλικες τση περιοχής μας. Και να μην το ξεχάσω:  με απλά και συνάμα εντυπωσιακά σκηνικά που δεν έχουνε τίποτις να ζηλέψουνε από κεια των θεάτρωνε τση Αθήνας!

Ευτυχισμένες μέρες. Μέρες Θεάτρου! Που συνεχίζουνται ίσαμε σήμερα. Όχι όμως το ίδιο. Αλλιώς! Αλλά τα δύσκολα θα σας τα πω αργότερα. Τώρα χαιρόμαστε! Λοιπόν, όταν έρκουνται τα παιδιά κι όταν διδάσκουνται θέατρο, εγώ τσου παίρνω, ανεβαίνουμε στου Φαέθοντα το άρμα και συλίντρεχοι αμολιόμαστε στ’ ουρανού τα μεγάλα χωράφια.

Ευτυχία σας λέω, ευτυχία! ΕΓΩ, Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΣΗ ΣΑΜΗΣ βρήκα επιτέλους το αληθινό μου πρόσωπο. Ένα Μεγάλο Θέατρο θα γενώ. Κι όχι μόνο στην αποκάτου αίθουσα! Να ‘ρκουνται ούλοι να διασκεδάζουνε και να μαθαίνουνε κι εγώ να καμαρώνω. Όπως ακριβώς τώρα που αναθυμούμαι τσι μεγάλες στιγμές και άλλες, που σας ανάφερα πριχού. Κουρλές σκέψεις, θα μου πείτε πως κάνω. Ναι, το παραδέχομαι! Όμως βλέπω, ελπίζω, η πείρα μού έμαθε να ελπίζω. Όλα ξυπνάνε κάποια στιγμή. Ο μεγάλος λήθαργος είναι ο φίλος όλων, που κάποτε έρχεται του χρόνου το πλήρωμα και τον αποχωριζόμαστε. «Πήαινε, στο διάουλο, ωρέ!» του λέμε…

Οι βροχές κρουνηδόν πέφτουν

Αλλά μου φαίνεται πως σας κούρασα. Θα τελειώσω με μια αστεία ιστορία. Γιατί, καλέηδές μου, αρχίζει ο ανήφορος. Η μεγάλη νύχτα. Γιατί θα σας μιλήσω για το ΜΕΓΑΛΟ ΝΑΟ ΤΣΗ ΑΔΙΑΦΟΡΙΑΣ που τα ξεπέρασε ούλα. Εμένανε, την εκκλησιά, το χτήριο του ΟΤΕ, ούλα. Και θέριεψε και μας έφαε τα σωθικά. Κολέηδές μου, άρχοντες αυτού του τόπου.. Σας λέω: τώρα που αφηγούμαι ούλα ευκειά, υπάρχω και δεν υπάρχω. ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ όπως έλεγε ο Σαίξπηρ στον Άμλετ. Το άκουσα μια μέρα στην αίθουσά μου του θεάτρου, μια μέρα με βροχή και μεγάλες βροντές. Λες κι οι καταρράχτες του ουρανού προμήνυαν τα μελλούμενα. Λες κι ο Οιδίπους αναστήθηκε και ζητάει το χαμένο του βασίλειο. Εκείνο που η Σφίγγα σγαρλίζοντας τον ανθρώπινο πόνο το σκόρπισε τσου οχτώ ανέμους. Λες κι ο Σαμαίος Νοβοτιάδης, ο ρήτορας, αγόρευε στην αρχαία αγορά τση Σάμης.   «Ω! άνδρες Σαμαίοι. Οικοδομήστε, δημιουργήστε, αδελφωθείτε προτού τα σύγνεφα της Δύσης  πλακώσουν επάνω μας  και μας σκεπάσουν»  Λες κι ο Επιφάνης ο Γνωστικός ξεθεμέλευε τις ασχήμιες κι εγκαθίδρυε την οικολογική πολιτεία. Λες κι ο Πατροκοσμάς, σήμερα, σε μια διαφορετική σκλαβιά, με τη στεντόρεια επίκληση «Γρηγορείτε» ίδρυε εν μια νυχτί το σχολείο του μέλλοντος, εκείνο που θα διδάξει την αρετή, την ελευθερία και τον πολιτισμό.

Το σοφιγάδο και το ρούμι

Ένα απόγιομα, πριν από ένα έργο στο σχολειό τση Σάμης έκαμα έναν περίπατο στον κάμπο. Με σταμάτησε μια φωνή. Κουβέντιαζαν φωναχτά δυο γειτόνισσες: «Ε, μωρή! θα πάμε απόψε στο Θέατρο:». «Ακούς που δε θα πάμε! Γι’ αυτό μαγερεύω το σοφιγάδο, για να φάει ο άντρας μου τόμου θα έρθει για να μη μου ζαλίσει τον έρωτα». «Και δε μου λες; Ξέρεις ποιο έργο θα παίξει;» «Ού! δεν το ξέρω, αλλά το …ξέρω! “Μπαμπάδες με ρούμι”. Δηλαδή, ξέρω τσου ρόλους τση κόρης μου και τση φίλης τση. Να δεις τι εκάνανε για να τσου μάθουνε απόξου. 

Εφοράγανε τα ρούχα μου, εκοιταζόντανε στον καθρέφτη, σηκώνανε τα χέρια τσου τ’ αψήλου και δείχνανε το ταβάνι…δηλαδή…τον ….ήλιο και λέγανε: “Ήλιε για δε φέγγεις σε τούτο το μέρος για να φανούνε τα άπλυτα κι οι βρωμιές των ανθρώπωνε;” Κουρλά πράματα, σου λέω, εκάνανε. Μα μου αρέσανε. Τσι χάζευα. Κι ήμουν περήφανη, πολύ περήφανη για δαύτες και για ούλους» «Σε ζηλεύω. Αλλά βεραμέντες, τι μου λες, εγώ έπλυνα ούλα τα ρούχα κι εκαθάρισα την αυλή μου!» «Δε λέανε για μας, μωρή αλλά για ένα άλλο μέρος. Ούφου, που δε νογάς! ». «Α! έλεα κι εγώ». «Ου ου ου ου! τι έπαθα η ψημένη! Τρέχω, τρέχω, γλήγορα» «Γιατί σκούζεις, τι έπαθες; Νέφτι στον κώλο σου έβαλες; » «Μου κάηκε το φαϊ, τση κακομοίρας και τι θα φάει ο άντρας μου το βράδυ»! «Ας μη φάεi! Ας πιεi. Ας πιει …νερό. Ή μάλλον όχι: Ας έρθει στην παράσταση να πιει …ρούμι!...»

Εδώ τελειώνουν τα έργα τα καλά

Λοιπόν, άρχοντές μου, ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝΕ ΤΑ ΈΡΓΑ ΤΑ ΚΑΛΑ. Τουλάχιστο για μένανε. Από δω και πέρα, σας το είπα:  ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΔΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ …

(συνεχίζεται)

MAJOR ARX

Κώστας Ευαγγελάτος: Στα Μονοπάτια του Αιώνα της Δημιουργίας

Συνέντευξη στον Μάριο Καζά, Αθήνα, Νοέμβριος 2012.

Λίγες μόλις μέρες πριν την παρουσίαση της γαλλικής έκδοσης των ποιημάτων του Κώστα Ευαγγελάτου στην Αθήνα, ξεκινήσαμε μια συζήτηση που πολύ γρήγορα μας οδήγησε στα «Μπλεγμένα Μονοπάτια»  του…

Μ.Κ.   Συναντηθήκαμε με αφορμή την γαλλική έκδοση των ποιημάτων σας. Από τη στιγμή που η Γαλλία ήταν ένα στοιχείο της παιδείας και της εμπειρίας σας, γιατί περιμένατε τόσο για την γαλλική έκδοση;

Κ.Ε.   Η αλήθεια είναι ότι μια έκδοση στα γαλλικά είναι κάτι που δεν γίνεται εύκολα και απαιτεί σε βάθος γνώσεις και της γλώσσας, αλλά και της γαλλικής  λογοτεχνίας για να μπορέσει ένα κείμενο άλλης γλώσσας να μεταφραστεί, ή σωστότερα θα έλεγα να μεταγραφεί, στη γαλλική. Η μεταγραφή, η αναδημιουργία του λογοτεχνικού κειμένου έχει σημασία σε αυτή την περίπτωση, προκειμένου να είναι πολύ κοντά -ή όσο γίνεται πιο κοντά- στο ύφος του δημιουργού του. 

Η αλήθεια είναι ότι το 1980, όταν κυκλοφόρησε το τολμηρό ποίημά μου «Το Δωμάτιο», είχε την τύχη να μεταφραστεί αμέσως σχεδόν στην αγγλική από τον γνωστό ελληνιστή και μεταφραστή Κίμωνα Φράιερ και μετά από προσπάθειες 2-3 ετών γύρω στο 1983, μεταφράστηκε το ίδιο ποίημα στη γαλλική και κυκλοφόρησε αργότερα σε λιθογραφική έκδοση στο Παρίσι, με ιδιόγραφο το κείμενο και δύο πρωτότυπα σχέδια. Ήταν μία έκδοση τέχνης, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, σαν λιθογραφικό έργο, το οποίο θα μπορούσε κανείς να βάλει σε κορνίζα. Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα μεταγραφής ποιήματός μου στη γαλλική γλώσσα.

Μετά και εξαιτίας των επαφών που είχα με πολλούς Γάλλους καλλιτέχνες και λογοτέχνες και τις συνεχείς εκθέσεις που έγιναν εκεί, ουσιαστικά τέσσερις ατομικές αλλά και αρκετές ομαδικές, όχι μόνο στο Παρίσι αλλά και σε διάφορες άλλες γαλλικές πόλεις, όπως την Αβινιόν, τη Λίλλ, την Αμιένη και άλλες είδα ότι θα ήταν καλό να έχουν μια γνώση και της λογοτεχνικής μου πλευράς, κάτι που δεν γνώριζαν. Γνώριζαν μόνο την εικαστική μου διάσταση κι έτσι ξεκίνησε αυτό το μικρό ταξίδι, θα έλεγα, της ανάπλασης κάποιων ποιημάτων στη γαλλική γλώσσα.

Η έκδοση που έγινε τώρα έχει έναν καινούριο τίτλο, που δόθηκε ειδικά για τη γαλλική και θα έλεγα ότι μπορεί να μεταφραστεί στα ελληνικά ως «Μπλεγμένα Μονοπάτια -Chemins enchevêtrés». Όλα τα ποιήματα που έχουν μεταφραστεί προέρχονται από την «Αλέα Προσομοίων», μια συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων που έγινε το 2002 από τις εκδόσεις Απόπειρα στην Αθήνα, άρα στην έκδοση αυτή δεν περιλαμβάνονται ποιήματα ούτε από την «Ελεγεία των Εκβατάνων» του 2006, ούτε από την «Εγκάρσια Πτήση» του 2011. Ας ελπίσουμε στο μέλλον! Πάντως είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος επειδή με αυτά τα 57 ποιήματα που περιλαμβάνει η συλλογή μπορεί κάποιος να πάρει μια συνοπτική ιδέα της ποιητικής μου γραφής και των απόψεών μου.

Φοβάστε τις μεταφράσεις;

Πάρα πολύ. Βέβαια, μια μετάφραση αν γίνει από κάποιον πολύ επιδέξιο, έναν αξιόλογο λογοτέχνη, μπορεί να είναι ίσως και ανώτερη του πρωτοτύπου. Αλλά θα είναι κάτι άλλο. Το να γίνει κάτι που να έχει αναλογίες κατά μεγάλη προσέγγιση με το πρωτότυπο είναι πάντα πάρα πολύ δύσκολο. Γι αυτό κι εγώ είμαι ικανοποιημένος, αν και σίγουρα δεν μπόρεσε να αποδοθεί η ελληνική τους ποιότητα και το βάθος που έχουν στην ελληνική γλώσσα. Και η γλώσσα που χρησιμοποιώ είναι αρκετά ιδιότυπη, και η ελλειπτική μου γραφή επίσης δυσκόλεψε το πράγμα, όπως επίσης και κάποιες έννοιες που διαφορετικά τις αντιλαμβανόμαστε εδώ στην Ελλάδα και είναι τελείως διαφορετική η προσέγγισή τους και η πρόσληψή τους από έναν Γάλλο. Αλλά πιστεύω ότι σε αυτή την έκδοση υπήρξε μια ισορροπία ώστε και να μην είναι μακριά από αυτό που ήθελα να πω εγώ και να διατηρούν μια αισθητική.

Έχοντας τώρα την άρτι τεχθείσα γαλλική σας έκδοση και την αγγλική μετάφραση των ποιημάτων σας που ήδη κυκλοφορεί, τι παραλληλισμούς μπορείτε να επισημάνετε μεταξύ των δύο παρουσιάσεων του έργου σας, που χρησιμοποιούν διαφορετικά γλωσσικά εργαλεία από το πρωτότυπο;

 Η έκδοση «In the small Mirror» που έγινε στην Αθήνα το 2003 ήταν κάτι τελείως διαφορετικό σαν σύλληψη. Ήταν ποιήματα που ο ίδιος είχα ξαναγράψει στην αγγλική όταν σπούδαζα στη Νέα Υόρκη. Υπήρχαν δηλαδή τα ποιήματα στα ελληνικά, είτε ημιτελή,είτε τελειωμένα, δεν έχει σημασία, πάντως σχεδόν το ίδιο κείμενο του ελληνικού ποιήματος το ξανάγραψα στην αγγλική γλώσσα ο ίδιος και καλύπτει μια περίοδο πολύ σύντομη, περιλαμβάνει ποιήματα από το 1979 ως το 1985 περίπου αυτή η συλλογή, ενώ στη γαλλική έκδοση περιλαμβάνονται ποιήματα από τα πρώτα που έγραψα και εκδόθηκαν.Δηλαδή τα ποιήματα του 1973 που ήμουν ακόμη  μαθητής στο Γυμνάσιο στο Αργοστόλι μέχρι το 2002 που εκδόθηκε η «Αλέα Προσομοίων», άρα μιλάμε για μια πολύ μεγάλη χρονική περίοδο.

Προηγουμένως μιλήσατε για ένα τολμηρό ποίημα. Γνωρίζοντάς σας μπορεί κάποιος ενδεχομένως να αναρωτηθεί για το πώς εκείνο το αγόρι που "έκλαιγε" στην Κεφαλονιά, όπως αναφέρετε στο αυτοσαρκαστικό αυτοβιογραφικό σας στην "Αλέα προσομοίων" για την εκτέλεση της Μαρίας Αντουανέττας, εξελίχθηκε σε έναν καλλιτέχνη που βρέθηκε μέχρι και στα οδοφράγματα της Κερατέας...

Μα νομίζω ότι το ρομαντικό πνεύμα που με διακατέχει, βέβαια μέσα από καινούργιους δρόμους και νέες προσεγγίσεις αυτού που ονομάζουμε «ρομαντισμό», ήταν αυτό που ήταν διάχυτο και εμφανές από την παιδική μου ηλικία. Όταν διάβαζα το έργο του Στέφαν Τσβάιχ «Μαρία Αντουανέττα», ουσιαστικά, όπως αναφέρω σε αυτό το σατιρικού τύπου ποίημά μου, δεν έκλαιγα για την εκτέλεση της Αντουανέττας,  έκλαιγα για την αφελή αθωότητα της, η οποία αγνοούσε το τι συνέβαινε γύρω της και μέσα σε ένα κόσμο που καταβυθιζόταν και χανόταν για πάντα, προσπαθούσε να κάνει διακοσμητική, θέατρο, μουσική...

Ο Κώστας Ευαγγελάτος χρειάζεται ένα fin de siècle-τέλος του αιώνα, για να αντλήσει επιπλέον έμπνευση;

Δε θα έλεγα ότι το χρειάζομαι εγώ προσωπικά αλλά πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης βλέπει πάντα το τέλος του αιώνα να έρχεται. Γιατί το τέλος είναι πάντα η δυνατότητα μιας μεγάλης αρχής.

Λένε όμως ότι κάθε στιγμή τελειώνει ο αιώνας…

Ούτε αυτό δε θα το έλεγα γιατί αυτό που χαρακτηρίζουμε αιώνας, περίοδος, χρόνος, σε θεωρητικό τελείως επίπεδο θα μπορούσε να ιδωθεί από αυτή την πλευρά, αλλά όταν μιλάμε για ανθρώπους που προσεγγίζουν την έννοια του χρόνου ή του αιώνα μέσα από την προσληπτική τους ικανότητα - που δεν είναι μέσα στην κβαντομηχανική ή την αναλυμένη ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου στο σύνολό του, αλλά μέσα από τα περιορισμένα όρια, τότε μέσα από μια περίοδο που τη χαρακτηρίζουν κοινά στοιχεία, όχι κατ’ανάγκη ταυτόσημα αλλά και τελείως αντίθετα ή και εναντιοδρομικά, τότε αυτά τα στοιχεία χαρακτηρίζουν εποχές και θα έλεγα ότι κάθε εποχή έχει αρχή, μέση και τέλος και είναι μοναδική ως τέτοια. Ίσως είναι μια στιγμή μέσα στο άπειρο του χρόνου, όταν όμως το κρίνουμε μέσα από τα γήινα μάτια μας και την υλική μας υπόσταση, υπάρχουν περίοδοι, αιώνες, που έχουν κάποια χαρακτηριστικά. Αυτά τα χαρακτηριστικά κάποια στιγμή εξασθενούν, χάνονται, μπορούν να γίνουν λίπασμα για τον επόμενο αιώνα, αλλά ομολογουμένως το τέλος του αιώνα είναι αυτό που σηματοδοτεί και τις μεγάλες αλλαγές. Αν μελετήσουμε και την ιστορία της τέχνης, θα παρατηρήσουμε πως όλα τα μεγάλα κινήματα για την εξέλιξη της τέχνης –δε λέω στην πρόοδο, για μένα αυτό έχει θεμελιώδη θεωρητική βάση, δηλαδή τι θεωρούμε πρόοδο και τι εξέλιξη- βλέπουμε ότι συνήθως στις αρχές του κάθε αιώνα γίνονται και οι μεγάλες αλλαγές, άρα δεν είναι τόσο άσχετη αυτή η ροπή προς το τέλος που θα φέρει την αρχή.Και εμείς με την εμπειρία του 20ου, είμαστε στην αρχή ενός νέου αιώνα.

Πριν λίγο μιλήσατε για τον αιώνα ως «περίοδο». Πόσο πιστεύετε εσείς ο ίδιος κοιτώντας πίσω τις διαφορετικές φάσεις της δημιουργίας σας ότι υπήρχε μια έντονη μετάβαση από μια δημιουργική σας περίοδο σε μια άλλη και τι ίσως θα μπορούσε να είναι αυτό που συνιστά τη μετάβαση;

Αυτό δεν μπορώ να πω ότι το έχω μελετήσει σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να είναι επιστημονική η προσέγγισή μου στο θέμα, οπωσδήποτε όμως επειδή ασχολούμαι και με τη Θεωρία της Τέχνης είναι κάτι που με έχει απασχολήσει προσωπικά. Το έχω δει, όσο μπορώ, με τα μάτια ενός τρίτου.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπάρχει μια περίοδος με τα πρώιμα έργα μου, τα παιδικά ουσιαστικά και τα εφηβικά, στα οποία αναζητώ πολύ έντονα να βρω ένα προσωπικό ύφος, ένα προσωπικό στοιχείο. Παραδόξως, νομίζω ότι το πέτυχα αυτό, δηλαδή αν κάποιος μελετήσει τα πρώτα μου έργα μπορεί και να εκπλαγεί. Αυτό είναι και το στοιχείο που με ώθησε στο να παρουσιαστούν και πολύ έγκαιρα, δηλαδή να γίνει έκθεση των έργων αυτών. Κάποια που ακόμη και σήμερα τα βλέπω πιστεύω ότι έχουν στοιχεία πολύ αυθεντικά, παρόλο βέβαια που είναι εμφανείς επιρροές, όχι όμως από μια γνώση που όπως σήμερα είναι εύκολο να αποκτηθεί με τις δυνατότητες των εικόνων, του ίντερνετ, των μέσων επικοινωνίας, καθώς στην Κεφαλονιά την εποχή που ήμουν μαθητής δεν υπήρχε καν ενημέρωση για το τι γίνεται στη Νέα Υόρκη ή το Παρίσι.

Τη δεκαετία του 1970 η πληροφορία για τα θέματα της  Τέχνης, τόσο την ελληνική όσο και τη διεθνή, ήταν υποτυπώδης και μόνο όσοι είχαν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν στο εξωτερικό μπορούσαν να πάρουν μια ιδέα του τι υπάρχει στα μεγάλα μουσεία.  Υπήρχαν ελάχιστες εκδόσεις τέχνης που κυκλοφορούσαν τότε στα ελληνικά, θυμάμαι στον τομέα αυτό πρωτοστάτησε ο εκδοτικός οίκος «Μέλισσα», που άρχισε να εκδίδει σε φυλλάδια αρχικά  τα οποία αργότερα γίνονταν  τόμοι, τους Μεγάλους Ζωγράφους. Είχα βέβαια την τύχη πριν τις εκδόσεις της «Μέλισσας», να έχω δει γαλλικές εκδόσεις στην «Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη», που είχαν δωρίσει ευεργέτες του εξωτερικού και μέσα σε αυτές τις εκδόσεις υπήρχαν και κάποιοι τόμοι σχετικά με τη σύγχρονη τέχνη, οπότε είχα δει κάποια πράγματα όσον αφορά την αφηρημένη τέχνη, που τότε ήταν ακόμη σε ακμή στον ευρωπαϊκό χώρο, όλα αυτά όμως σε ένα στενό περιβάλλον όπου ήμουν εγώ και με δυνατότητες μηδαμινές ουσιαστικά για να επιβάλλω την άποψή μου να γίνω καλλιτέχνης, εντούτοις έκανα κάποια έργα, επειδή δούλευα καθημερινά, τα οποίο είχαν ύφος δικό μου.

Πιστεύω ότι, αν τότε υπήρχε η δυνατότητα να βρω έμπρακτη υποστήριξη από κάπου ίσως η εξέλιξή μου να ήταν αλλιώτικη σε πολλά σημεία. Αυτό βέβαια δεν έγινε, όπως ήταν ευνόητο βέβαια να μη γίνει και έτσι αφού είχα κάνει σπουδές κοντά σε  παλαιότερους ζωγράφους από τους οποίος πήρα αρκετά στοιχεία, όσον αφορά το σχέδιο και το χρώμα, ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ουσιαστικά για να ικανοποιήσω και τη θέληση των δικών μου που επιδίωκαν να έχω κάποια πρακτική, κατά τη γνώμη τους, εξασφάλιση και ταυτόχρονα να πάω σε εργαστήρια ζωγραφικής. Σε αυτά είχα άμεση ζωγραφική από το μοντέλο, κάτι το οποίο πάντα πίστευα ότι ήταν θεμελιώδες και δεν το είχα, ουσιαστικά, εκτός από φίλους και φίλες μου, που τους έβαζα να ποζάρουν και έκανα τα πορτραίτα τους στην αυλή του σπιτιού μου. Έτσι λοιπόν για δύο-τρία χρόνια  σε αυτά τα φροντιστήρια τέχνης ζωγράφιζα μοντέλα.  Αυτό ουσιαστικά με πήγε λίγο πίσω, γιατί αν δει κάποιος τα έργα μου τα πρώιμα, είχα μια εξέλιξη πολύ τολμηρή και πρωτοποριακή για την εποχή εκείνη. Ουσιαστικά αυτά τα εγκατέλειψα και για να αποδείξω ότι μπορώ να ζωγραφίζω με κλασικό τρόπο. Βέβαια, κι εκεί βρήκα να βάλω τα δικά μου στοιχεία και έτσι είναι μια φάση μεγάλη που την ονόμασα ο ίδιος «Ποιητικός ρεαλισμός», όρος που τελικά υιοθετήθηκε και από τους κριτικούς.

Μετανιώνετε για τις επιλογές αυτής της φάσης;

Δε μετανιώνω, ήταν η φάση που μου έδωσε τη δύναμη να φθάσω κάπου. Διότι αν σκεφτώ ότι δεν είχα κάποια πρακτική υποστήριξη, έπρεπε να βρω έναν τρόπο να επιβληθώ με την «αξία» μου, την αξία που οι άλλοι ήθελαν να δουν ότι είχα. Εν πάσει περιπτώσει βρήκα τη δυνατότητα μέσα και σε αυτό το φάσμα να κάνω τη μεγάλη σειρά των αντιμιλιταριστικών έργων, που από εκεί πλέον ιδεολογικά αρχίζει η πορεία μου, όσον αφορά την κοινωνική θεώρηση που έχουν ορισμένα από τα έργα μου και  να γίνει μια μεγάλη έκθεση των έργων αυτών στην Ελληνοαμερικανική Ένωση στην Αθήνα. Αυτά τα έργα μου έδωσαν την ευκαιρία να πάρω υποτροφία και να πάω αργότερα στην Νέα Υόρκη. Πριν πάω όμως εκεί, και ενόψει βέβαια της αναχώρησής μου, είχα ήδη ασχοληθεί με αφορμή τα μαθήματά μου της Μετεωρολογίας στην Αεροπορία με κώδικες, με κείμενα και χρήση γραμμάτων, εξισώσεων και γεωμετρικών σχέσεων, σωματικών μελών και σεξουαλικών συμβόλων που δημιουργούσαν συνθέσεις.

Οπότε αλλάζει τελείως η γραφή μου, εγκαταλείπω τον ποιητικό ρεαλισμό, που κατά κάποιο τρόπο είχε έντονες συμβολικές αναφορές στην πραγματικότητα και δημιουργώ τελείως αφαιρετικές συνθέσεις, με βάση τη γεωμετρία και σχέσεις σχημάτων στο χώρο. Έτσι δημιουργείται μια μεγάλη φάση στη δουλειά μου, που ουσιαστικά διαρκεί και μέχρι σήμερα.Τα ονόμασα «Συλλήψεις» και έγινε το 1985 η μεγάλη έκθεση «Conceptualizations» στη Νέα Υόρκη, με μεγάλη απήχηση, εκδόθηκαν λευκώματα, κάρτες, έντυπα. Αυτά τα έργα ουσιαστικά εξελίσσονται σε μεγαλύτερες γεωμετρικές συνθέσεις σε χρώμα, καθώς αρχικά ήταν μαυρόασπρα

Και παράλληλα με την οικειοθελή μου επιστροφή σε ένα είδος εκ του φυσικού ζωγραφικής βάζω τα σύμβολα αυτά και τις εννοιολογικές αυτές σχέσεις μέσα στο φυσικό τοπίο και δημιουργείται έτσι μια άλλη φάση της δουλειάς μου, τα «Εννοιακά τοπία», που εξελίχτηκαν μετά στις «Νεφελογραφίες». Είναι τα πιο νεορομαντικά μου έργα, ξεκινούν με τη μελέτη βασικά τους Ουρανού και της Θάλασσας και φθάνουν μέχρι την πλήρη αφαίρεση. Αυτή όλη η πορεία κράτησε ουσιαστικά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Από το 2000 θα έλεγα ότι η δουλειά μου χαρακτηρίζεται από συνθέσεις που υπάρχει και το ανθρώπινο σώμα και το ανθρώπινο πρόσωπο, με ελλειπτική γραφή, με τη χρήση των συμβόλων αλλά και με έντονο χρώμα, κάτι που δεν υπήρχε ποτέ στα έργα μου πριν. 

Από τότε που ξεκίνησα τις μελέτες εκ του φυσικού στα εργαστήρια, δηλαδή από το 1979 που τελείωσα την πρώτη φάση των μελετών από το μοντέλο, μετά με δικά μου μοντέλα, καθώς πάντα με απασχολεί να προσεγγίζω το ανθρώπινο σώμα και την ανθρώπινη μορφή, δημιούργησα μια μεγάλη σειρά έργων που συνεχίζεται ακόμη, δεν έχει σταματήσει ποτέ, παράλληλα με όλα τα άλλα, τις  «Σωματογραφίες», όπου τμήματα του ανθρώπινου σώματος δίκην προσωπογραφίας ήταν ένθετα στον καμβά, το χαρτί, σε οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε.  Η σειρά αυτή ομολογουμένως είναι αυτή που μου έδωσε τη μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και μέσα στον καλλιτεχνικό χώρο  και είναι συναρτiσμένη  με τις περφόρμανς μου.

Πώς ξεκίνησε αυτή η δραστηριότητα με performance;

Ξεκίνησαν πρώιμα στην Αθήνα, όταν ήμουν ακόμη φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η πρώτη περφόρμανς έγινε το 1978 στο Θεμέλιο Λίθο της Πανεπιστημιούπολης Ιλισίων, όπου γυμνός, τυλιγμένος με ρολά τηλετύπων, κάτι που το επανέλαβα πολλές φορές στο εξωτερικό αλλά και στην Αθήνα, φωτογραφήθηκα σε διάφορες πόζες, που αναφέρονταν στην Ιστορία της Τέχνης. Οι περφόρμανς αυτές φωτογραφήθηκαν από έναν επιστήθιο φίλο που τότε ασχολιόταν με τη φωτογραφία και κατόπιν με τη σκηνοθεσία όπερας, τον Παναγή Παγουλάτο.

Όταν ήμουν πια στη Νέα Υόρκη και παρακολουθώντας τα μαθήματα μου στο Παν/μιο NewSchool, αλλά και βλέποντας πολλές περφόρμανς στο Μανχάταν, έκανα περφόρμανς και στη Ν Υόρκη, και μετά σε πολλά άλλα εικαστικά κέντρα, στο  Σαντιγύ, στη Γλασκώβη, στο Γκέτεμποργκ και βέβαια στην Αθήνα.

Στην Ελλάδα πώς έγινε δεκτή η μορφή αυτή τέχνης;

Εδώ το σημαντικό είναι ότι, αν και είχαν γίνει προσπάθειες από αρκετούς καλλιτέχνες για περφόρμανς, χάπενινγκς ή συμβάντα σε γκαλερί και δημόσιους χώρους, το 1986 ουσιαστικά το φαινόμενο έχει ατονήσει. Οι  καλλιτέχνες που έκαναν περφόρμανς είχαν ζήσει στο εξωτερικό, είχαν δεσμούς με το εξωτερικό και έκαναν κάποιες εκδηλώσεις και στην Αθήνα. Οι γηγενείς ήταν ελάχιστοι και σε μεγάλο μέρος αντιμετώπισαν τη χλεύη του κοινού, που δεν αποδεχόταν ότι η  περφόρμανς ήταν τέχνη.Έτσι, όταν επέστρεψα από την Αμερική είδα ότι το πεδίο ήταν σχεδόν κενό. Τότε έδωσα μεγάλη έμφαση παράλληλα με τις «Σωματογραφίες», τον κύριο ιστό της δουλειάς μου, και στις περφόρμανς. Έτσι, η πρώτη περφόρμανς μου στην Αθήνα ήταν αφιερωμένη στα πρώτα θύματα του AIDS. Παρουσίασα, λοιπόν, στην γκαλερί «DADA» το «Μνημείο για τους νέους που πέθαναν», που συντάραξε το κοινό της εποχής, δόθηκε μεγάλη δημοσιότητα και ξεκίνησα από τότε να δίνω το παρών και με περφόρμανς.

Πολλές φορές προβάλλονται βιντεοσκοπημένα αποσπάσματα από προηγούμενα περφόρμανς σας, εντός κι εκτός Ελλάδος, ως ντοκουμέντα.

Αυτό το θέμα των ντοκουμέντων είναι κάτι το διφορούμενο. Σύμφωνα με τη θεωρία περί περφόρμανς, η περφόρμανς είναι ένα γεγονός μοναδικό, ανεπανάληπτο, που το ζουν αυτοί που συμμετέχουν τη δεδομένη εκείνη στιγμή. Άρα είναι ίσως το μοναδικό είδος από όλα του οποίου δεν θα έπρεπε να γίνεται καν αναπαραγωγή μέσω των τεχνικών μέσων. Αλλά όμως, από τη μια πλευρά ευτυχώς που υπάρχουν τα τεχνικά μέσα γιατί αλλιώς δε θα υπήρχε κάποια ανάμνηση, έστω και μακρινή κατά κάποιον τρόπο όσον αφορά την πραγματικότητα και την ουσία αυτού που έγινε, προκειμένου να το έχουν ως υπόδειγμα οι νεότε

Πρώτα ζωγράφος, μετά ποιητής;

Όταν ζωγραφίζω είμαι ολόκληρος και σαν ποιητής. Και επίσης, όταν γράφω είμαι ολόκληρος και σαν ζωγράφος. Απλώς το μέσον για μένα είναι που διαφοροποιείται.Στη μια περίπτωση έχω τα χρώματα, τα υλικά των εικαστικών τεχνών στην άλλη τις λέξεις και τις έννοιες των λέξεων.

Είμαι τυχερός που είχα τη δυνατότητα να κάνω και μαθήματα συγγραφής στην Νέα Υόρκη, γιατί κατάλαβα κάτι που ήδη συναισθανόμουν, ότι όλοι μπορούν να γράψουν, να έχουν έμπνευση, να ζωγραφίσουν. Αυτό όμως δε σημαίνει, ότι αυτό που κάνουν είναι Τέχνη. Η τέχνη έχει νόμους που ο ίδιος ο καλλιτέχνης βάζει αλλά πρέπει να μπορεί να νομοθετεί ο καλλιτέχνης και για να μπορεί να νομοθετεί πρέπει να κατέχει το υλικό του. Αν δεν κατέχεις το υλικό σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτε σημαντικό. Κάπου το πράγμα θα χωλαίνει και αυτό το βλέπουμε δυστυχώς στις ημέρες μας, που υπάρχει άγνοια, έλλειμμα γνώσης. Ο κάθε δημιουργός, είτε εικαστικός, είτε λογοτέχνης, μουσικός ή ηθοποιός πρέπει να αγωνίζεται καθημερινά κατά τη γνώμη μου να βρει το Όντως Ον. Αν κάνει τέχνη για άλλους επιφανειακούς λόγους δε θα κρατήσει. Είναι σίγουρο αυτό.

Αυτό είναι λοιπόν για τον Κώστα Ευαγγελάτο το κριτήριο της τέχνης; Η διάρκεια;

Όχι μόνο αυτό, αλλά είναι βασικό και σκεφτείτε πως το λέω εγώ που έκανα περφόρμανς, που κρατούν μερικά λεπτά..! Εντούτοις στη μνήμη μου και στη μνήμη πιθανόν και κάποιων που τις έχουν δει, έχουν ομολογήσει ότι οι στιγμές αυτές είναι αναλλοίωτες στη μνήμη τους. Δηλαδή μεταφυσικά θα απαντήσω με ένα ερώτημα: Έχουμε δει ποτέ τον Κολοσσό της Ρόδου; Όχι. Είναι όμως τόσο ζωντανός σαν ύπαρξη, σαν να τον έχουμε δει όλοι. Αυτό είναι η τέχνη τελικά. Την Ακρόπολη την έχουμε δει όπως ήταν κάποτε; Τον Παρθενώνα; Ποτέ! Θεωρίες υπάρχουν για τα χρώματα, μακέτες έχουμε δει, εντούτοις υπάρχει, ζει μέσα μας, με όλη της τη δόξα και τη λάμψη του. Αυτό είναι η ύψιστη τέχνη. Βέβαια δεν μπορεί ο καθένας να έχει την απαίτηση να ανήκει σε αυτήν, πιστεύω όμως ότι όλοι πρέπει να προσπαθούμε για να πλησιάσουμε στην ύψιστη τέχνη και ο καθένας με τις δυνάμεις του συμμετέχει σε αυτή την ενέργεια και όπου μπορεί φθάνει.

Ακόμη και μέσα από «Μπλεγμένα Μονοπάτια»;

Κυρίως μέσα από μπλεγμένα,περίπλοκα  μονοπάτια! Γιατί αν τα μονοπάτια ήταν λεωφόροι τότε θα φτάναμε κατευθείαν και ίσως δε θα είχε ενδιαφέρον η περιπέτεια!   

Η Εταιρεία Κεφαλληνιακών Μελετών για τον Γεράσιμο Πεντόγαλο

Με αφορμή τον απρόοπτο θάνατο του γιατρού και καθηγητή της Ιστορίας της Ιατρικής Γεράσιμου Η. Πεντόγαλου το Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών συνεδρίασε εκτάκτως τις 15 Νοεμβρίου 2012, την Πέμπτη το απόγευμα.

Στη συζήτηση που αφιερώθηκε στη μνήμη του αναφέρθηκε κυρίως η συμβολή του στην Εταιρεία, που συγκεκριμενοποιήθηκε από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου ως ακολούθως:

1. Υπήρξε από τα κύρια ιδρυτικά μέλη που κινήθηκαν για την ίδρυση του εν λόγω Συλλόγου το 1975.
2. Εργάστηκε επιτυχώς και εντόνως κατά διαστήματα ως Πρόεδρος και Αντιπρόεδρος της Εταιρείας.
3. Υπήρξε μέλος της Συντακτικής Επιτροπής της επετηρίδας της Εταιρείας “Κεφαλληνιακά Χρονικά” κατά τα πρώτα χρόνια της κυκλοφορίας της.
4. Εργάστηκε φιλότιμα και αποδοτικά ως Αντιπρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του υπό της Εταιρείας οργανωθέντος, το 1986, Ε΄ Διεθνούς Πανιονίου Συνεδρίου.
5. Έλαβε μέρος επίσης σε οργανωτικές επιτροπές άλλων συνεδρίων, Επτανησιακών Εβδομάδων και ημερίδων που οργάνωσε η Εταιρεία.
6. Ομίλησε πολλές φορές και επί διαφόρων θεμάτων από το βήμα της αίθουσας της Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης στο πλαίσιο εκδηλώσεων της Εταιρείας.
7. Υπήρξε μόνιμος συνεργάτης στην επετηρίδα της Εταιρείας “Κεφαλληνιακά Χρονικά” με εξαιρετικά δημοσιεύματά του κυρίως με θέματα επτανησιακά.
8. Με τις ευρύτερες δημοσιεύσεις του, τα αυτοτελή βιβλία του (ένα των οποίων βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών) και την όλη προσφορά του στα κεφαλληνιακά και γενικότερα τα επτανησιακά γράμματα, αλλά και την πέρα της Επτανήσου δράση του, τίμησε την Εταιρεία μας.

Η Εταιρεία Κεφαλληνιακών Ιστορικών Ερευνών, ως γνωστόν, για την όλη παραπάνω συμβολή του, τίμησε τον Γεράσιμο Πεντόγαλο, αφιερώνοντας, το 2008, τον υπ’ αριθ. 11 τόμο των “Κεφαλληνιακών Χρονικών”, στον οποίο συμμετείχαν με δημοσιεύματά τους διακεκριμένες προσωπικότητες των γραμμάτων του ελλαδικού χώρου. Σήμερα την υπ’ αριθ. 13 συνεδρίασή της την αφιερώνει στη μνήμη του.

ΤΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Κώστας Ευαγγελάτος - Ανθολογία ποιημάτων στη Γαλλική

Πενήντα επτά ποιήματα του εικαστικού, λογοτέχνη, περφόρμερ, θεωρητικού της τέχνης Κώστα Ευαγγελάτου εκδόθηκαν στη γαλλική γλώσσα, με τίτλο Chemins enchevêtrés,σε δύο εκδόσεις το 2011 και το 2012.

Πρόκειται γιά μία ενδεικτική ανθολογία της ποιητικής γραφής του Ευαγγελάτου από το 1973 μέχρι και το 2001.

Είναι γνωστοί οι δεσμοί του Κεφαλονίτη δημιουργού με τη γαλλική κουλτούρα και οι επιτυχημένες ατομικές εκθέσεις έργων του στο Παρίσι και άλλες πόλεις. Όλα τα επιλεγμένα ποιήματα που μεταγράφηκαν στη γαλλική περιλαμβάνονται στη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του "Αλέα Προσομοίων", εκδ. Απόπειρα, Αθήνα 2002.

Οι ενότητες που αντιπροσωπεύονται στην έκδοση είναι: Ποιήματα 1973-1975, Ποιήματα 1976-1978, Ποιήματα 1980-1984,Ποιήματα 1994-1996, Ποιήματα 1996-2001.

Την έκδοση προλογίζει ο Matthew Jennett (το κείμενό του με τίτλο: "L'art «à double tranchant» de Costas Evangelatos" (Η αιχμηρή τέχνη του Κώστα Ευαγγελάτου) μεταφράστηκε στη γαλλική από την αγγλική δημοσίευση του στη συλλογή "COSTAS EVANGELATOS - IN THE SMALL MIRROR", περιλαμβάνει σύντομο βιογραφικό σημείωμα και κοσμείται με δεκαοκτώ ζωγραφικά σχέδια του ποιητή. Ο Κώστας Ευαγγελάτος συνεργάστηκε τρία χρόνια για τη μεταφραστική μεταγραφή των ποιημάτων του με Γάλλους και Έλληνες ειδικούς. Η αισθητική αρτιότητα των εκδόσεων συντελεί στη διάδοση χαρακτηριστικού μέρους του ποιητικού έργου του στο γαλλόφωνο αναγνωστικό κοινό.

www.gisi.gr/evangelatos

Ιθάκη - Μια θλιβερή συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου

Ύστερα από τρίτη Πρόσκληση, συνεδρίασε τελικά το Δ.Σ Ιθάκης την Τετάρτη 21-11-2012 στην αίθουσα του Κ.Α.Π.Η, για να συζητηθεί το θέμα που έθεσαν και οι τρείς συνδυασμοί της αντιπολίτευσης σχετικά με την εμπλοκή του Δήμου με τα χρέη του Δημάρχου προς το Δημόσιο και τις διώξεις που ασκούνται από το Δήμαρχο σε βάρος των υπαλλήλων του Δήμου που δεν παρανομούν για να προστατεύσουν τα συμφέροντα του Δήμαρχου σε βάρος των συμφερόντων του Δήμου και του Δημοσίου.

Στη συνεδρίαση ήταν παρούσα η αντιπολίτευση και από την συμπολίτευση απουσίαζαν ο Δήμαρχος, η αδερφή του Αντιδήμαρχος κ. Παναγιωτοπούλου, ο έτερος αντιδήμαρχος κ. Κωστόπουλος, ο Πρόεδρος του Δ.Σ κ. Καρτάνος και ο σύμβουλος κ. Γ. Βερώνης. Τους λόγους της απουσίας τους, δε τους ανέφερε κανένας από τους παριστάμενους συμβούλους της συμπολίτευσης.

Η συνεδρίαση ξεκίνησε με τον Πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου να θέλει να κάνει μια δήλωση χωρίς κάμερα. 

Λέει λοιπόν ότι ο Ταμίας του Δήμου τον ενημέρωσε σήμερα ότι έχει εντολή από άνωθεν υπηρεσίες, να συνεχίσει να πληρώνει κανονικά το Δήμαρχο γιατί το θέμα του έχει πάει στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Η αντιπολίτευση του ζήτησε να κάμει τη δήλωση στην κάμερα που κατέγραφε το συμβούλιο και ο Πρόεδρος την επανέλαβε. Μετά από λίγο, ο Ταμίας του Δήμου τον διέψευσε λέγοντας ότι δεν έχει καμία εντολή να πληρώνει το Δήμαρχο κανονικά και ότι δεν πληρώνει ο ίδιος τον Δήμαρχο αλλά ο Δήμαρχος πληρώνει τον εαυτό του μόνος του, με εντολή που δίνει ο ίδιος στον εαυτό του! Πρόεδρος και σύμβουλοι της συμπολίτευσης άκουγαν ετούτα και σφύριζαν αδιάφορα! Όλα φυσιολογικά για τους κυρίους Βλασσόπουλο, Ντένη Γρίβα και Ελένη Ραυτοπούλου!

Συνεχίζεται η συνεδρίαση και ακούμε πράματα και θάματα που γίνονται μέσα στο Δημαρχείο.

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι, ενώ ο Δήμαρχος έπρεπε να πει στους υπαλλήλους του Δήμου «εσείς θα κάνετε τη δουλειά σας και εγώ θα προστατέψω τα συμφέροντά μου σαν ιδιώτης», αυτός πήρε τη σφραγίδα του Δήμου και κοίταξε να γλυτώσει τα χρέη του προς το Δημόσιο μέσα από το Δήμο!

Όλοι οι σύμβουλοι της αντιπολίτευσης τους λένε ότι ο Δήμαρχος παρανομεί συνεχώς, ότι δεν έχει το δικαίωμα να υπερασπίζει τα προσωπικά του συμφέροντα και να βλάπτει τα συμφέροντα του Δήμου και του Δημοσίου, ότι δεν έχει το δικαίωμα να διώκει υπαλλήλους του Δήμου που με τις πράξεις τους προστατεύουν τα συμφέροντα του Δήμου.

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι δεν έχει δικαίωμα ο Δήμαρχος να υπογράφει ούτε ένα έγγραφο σε αυτή την υπόθεση , ότι δεν έχει δικαίωμα να υποβαθμίζει την Προισταμένη του Δήμου επειδή αυτή κάλυψε το συμφέρον του Δήμου.

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι δε μπορεί να παρουσιάζεται ο Δήμος να υποστηρίζει ότι τα χρέη του Κασσιανού στο Δημόσιο έχουν παραγραφεί, ούτε αν είναι λίγα ή πολλά γιατί κανένας από το Δήμο δε τα ξέρει αυτά τα πράγματα και το Δημόσιο έχει βεβαιώσει τα χρέη του Κασσιανού!

Καταγγέλλει η αντιπολίτευση ότι δε μπορεί ο Δήμος να διασύρεται και να  ισχυρίζεται σε έγγραφό του ότι ο Δήμαρχος  έχει  ασυλία και δε κατάσχεται ο μισθός του, όπως  δε κατάσχεται και του βουλευτή !

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι η Προϊσταμένη των Οικονομικών υπηρεσιών  απάντησε την αλήθεια στη Δ.Ο.Υ ,ότι δηλαδή ο Δήμαρχος παίρνει μισθό από το Δήμο, άρα παράνομα διώκεται από το Δήμαρχο.

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι το έγγραφο στη Δ.Ο.Υ το επίδωσε δικαστική επιμελήτρια που τη πληρωμή της την αποφάσισε η αντιδήμαρχος Ραυτοπούλου, άρα ο Δήμος ήξερε ότι απάντησε η υπάλληλος και αυτή δεν ενήργησε μόνη της όπως λέει ο Δήμαρχος.

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι παρανόμως ο Δήμαρχος ανακάλεσε το έγγραφο της υπαλλήλου που προστάτευε το συμφέρον του Δήμου.

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι με αυτό που έκαμε ο Δήμαρχος μπορεί τα χρέη του να τα πάρει στη πλάτη του ο Δήμος .

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι η ενέργεια του Δήμαρχου να πάρει τις επιταγές του Δήμου, να γράψει μόνος του το ποσό που θα πάρει, να γράψει το όνομα του για δικαιούχο, να υπογράψει αντί του ταμία, να εξουσιοδοτήσει τον εαυτό του να εισπράττει μόνος του χρήματα του Δήμου, είναι  παράνομα ,ανήθικα και από τα άγραφα.

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι έχει έρθει στο Δήμο και άλλο κατασχετήριο για το Δήμαρχο αλλά το κρύβουνε και δε το παρουσιάζουνε ο Δήμαρχος και οι σύμβουλοί του.

Καταγγέλλει η Αντιπολίτευση ότι το δημοτικό συμβούλιο δε γνωρίζει τι έχει απαντήσει ο Δήμος στο  κατασχετήριο που κρατάνε κρυφό. Το πιο πιθανό  είναι λένε, ο Δήμαρχος να έχει  δώσει την ίδια απάντηση, ότι δηλαδή δε χρωστάει, ότι έχει ασυλία και δε πληρώνει τα χρέη του, οπότε δε τον βλέπουν καλά το Δήμο. Τον βλέπουνε να αναλαμβάνει  τα χρέη του Κασσιανού! Και είναι πολλά ανάθεμά τα.

Τι απαντήσανε οι σύμβουλοι της συμπολίτευσης σε αυτά τα ανήκουστα πράματα και θάματα του Δημάρχου;

Ο Πρόεδρος Στάθης Βλασσόπουλος  φώναζε ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα χρέη του Δήμαρχου. Ότι ο Δήμαρχος έχει μεγαλοδικηγόρους  και ξέρουν τι κάνουν. Ότι ενώ κάνει τον Πρόεδρο, δεν έχει τα χαρτιά που έχει η Αντιπολίτευση. Μπορεί να είναι χαρτιά του Δημαρχείου αλλά δεν τον ενδιαφέρει  και αυτός δεν είναι Καρτάνος.

Ο Διονύσιος Γρίβας {Ντένης} με το γνωστό χαμόγελο το ειρωνικό και υποτιμητικό προς τους άλλους, λόγω λίμπρο ντόρο; Λόγω της επιθυμίας του να μη χαθεί ο Δήμαρχος και χάσει αυτός τα νοίκια; Λόγω της υποκρισίας του; Ποιος ξέρει για ποιο λόγο, ενώ δε μπορούσε να πάρει μέρος στη συζήτηση γιατί δεν είχε τις νομικές γνώσεις του Σκληρού όπως είπε με το γνωστό ειρωνικό στυλάκι του κούφιου, στο τέλος ψήφισε κατά της πρότασης που καταδίκαζε τις πράξεις του Δήμαρχου . Για να πάρει τη πληρωμένη απάντηση από υπάλληλο του Δήμου και μάλιστα γυναίκα  «εδώ ο κάθε πολίτης τιμωρείται για άγνοια του νόμου και συ, δημοτικός σύμβουλος  δε γνωρίζεις το νόμο για ένα θέμα που καίει το Δήμο; Μπορούσες να ρωτήσεις να τον μάθεις το νόμο»! Χε, χε, η σοβαρή απάντηση του κ. Ντένη!

Η κ. Ραυτοπούλου  αντιδήμαρχος που τα  γνώριζε όλα όσα έκαμε η Υπάλληλος του Δήμου και συμφώνησε μαζί της για να βγάλει έξω την ουρά της, στη συνεδρίαση ήταν αμίλητη, δεν είχε να πει τίποτα για όσα άκουε και γνώριζε. Στο τέλος ψήφισε κατά της υπαλλήλου και υπέρ του Δημάρχου, δηλαδή ψήφισε κατά του εαυτού της. Τέτοια . αυτοθυσία!

Και ο κ. Ντένης Γρίβας και η κ.Ραυτοπούλου όπου κυκλοφορούν υποτίθεται ότι  χύνουν μαύρο δάκρυ για τη περιπέτεια της υπαλλήλου και δε μπορούν να κοιμηθούν από τη στενοχώρια τους! Τέτοια υποκρισία!

Ο κ. Λώλος  Σαρδελής και ο κ. Μιχάλης Λιβάνης οι άλλοι δύο σύμβουλοι της συμπολίτευσης , εκφράσανε την άποψη ότι πρέπει να ανακληθούν τα έγγραφα του Δήμαρχου και δε πρέπει ο Δήμος να ανακατευτεί με τα προσωπικά χρέη του Δήμαρχου. Στη ψηφοφορία ψήφισαν τη πρόταση που έφερε η Αντιπολίτευση.

Τελικά, μέσα από μια θλιβερή διαδικασία και μια τραγική εικόνα κάποιων συμβούλων της συμπολίτευσης , το συμβούλιο με  9 ψήφους υπέρ και 3 ψήφους κατά, ψήφισε να καταδικαστούν οι ενέργειες του Δήμαρχου γιατί ζημιώνουν το Δήμο  και να επιστρέψει η κ. Οικονόμου στη θέση της γιατί έπραξε υπέρ των συμφερόντων του Δήμου.

ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΚΑΡΑΒΙΑΣ

Ψήφισμα των κατοίκων της Ιθάκης ενάντια στην ερήμωση του νησιού μας

Εμείς οι πολίτες και οι κάτοικοι της Ιθάκης που συγκεντρωθήκαμε σήμερα Τρίτη 20-11-2012 στον Δημοτικό Κινηματογράφο,  καταδικάζουμε την επιχειρούμενη πλέον φανερή προσπάθεια της κεντρικής κυβέρνησης να διαλύσει τον κοινωνικό αλλά και τον δημόσιο ιστό του νησιού μας, αλλά και των νησιών όλης της Ελλάδας,  η οποία προσπαθεί να μας αφανίσει οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, με στοχευμένες ενέργειες και πράξεις.

Συγκεκριμένα και κατά τα τελευταία δυόμιση χρόνια έκλεισαν ή κατέστησαν ανενεργές οι ακόλουθες δημόσιες υπηρεσίες και ΔΕΚΟ που λειτουργούσαν στην Ιθάκη:

1. Το Τελωνείο Ιθάκης
2. Το Ιστορικό Αρχείο Ιθάκης.
3. Το γραφείο της ΔΕΗ.
4. Το γραφείο του ΟΤΕ.

Από την 1-1-2013 συγχωνεύεται το Ειρηνοδικείο Ιθάκης με το Ειρηνοδικείο Σαμαίων (έχει εκδοθεί το σχετικό ΠΔ).

Από τις 14-1-2013 θα κλείσει η Δ.Ο.Υ. Ιθάκης (έχει εκδοθεί η σχετική υπουργική απόφαση).

Με τον νόμο που ψηφίστηκε πριν από λίγες μέρες από την Βουλή, θα ιδιωτικοποιηθούν εντός του 2013 τα ΕΛΤΑ, γεγονός που θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο κλείσιμο του εδώ καταστήματος του οργανισμού.

Σχεδιάζουν το κλείσιμο: α)  του ΕΠΑΛ – Ναυτικού Λυκείου Ιθάκης και β) του Δημοτικού Σχολείου Β. Ιθάκης (Σταυρός) για την επόμενη σχολική χρονιά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις των κρατικών υπηρεσιών.

Επίσης και το κατάστημα Ιθάκης του ΙΚΑ οδηγείται στην κατάργησή του.

Καταργείται από την επόμενη οικονομική χρονιά και το εναπομείναν αφορολόγητο των μικρών νησιών!!!

Υποβαθμίζεται συνεχώς το Κέντρο Υγείας Ιθάκης, με την διαρκή υποχρηματοδότησή του και την έλλειψη ιατρών ενώ αντίθετα είναι απαραίτητη ακόμα και η λειτουργία μονάδας αιμοκάθαρσης .

Σχεδιάζεται η κατάργηση της Περιφερειακής Ενότητας Ιθάκης, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει θεσμική εκπροσώπηση του νησιού μας στο Περιφερειακό Συμβούλιο Ιονίων Νήσων.

Σχεδιάζεται η απόλυση μέσω της διαθεσιμότητας πολλών δημοτικών υπαλλήλων με αποτέλεσμα την σίγουρη περεταίρω υποβάθμιση της λειτουργίας του Δήμου Ιθάκης, ενώ παράλληλα ο Δήμαρχος Ιθάκης αντί να στέκεται αρωγός όπως εκατοντάδες δήμαρχοι σε όλη την χώρα, έσπευσε να στείλει «ονόματα» στο αρμόδιο Υπουργείο.

Διαπιστώθηκε η προγραμματισμένη πλήρης εγκατάλειψη της Ομηρικής Ιθάκης τόσο από πλευράς της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης με τη μη ενεργοποίηση της προγραμματικής σύμβασης των 120.000 € που είχε υπογραφεί προ τριετίας από την περιφέρεια Ιονίων Νήσων, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και το Υπουργείο Πολιτισμού, με συνέπεια να την πλήρη εγκατάλειψη των αρχαιολογικών μας χώρων και την δυσφήμιση του νησιού μας αλλά και γενικότερα του ελληνικού πολιτισμού και της υποβάθμισης της παγκοσμιότητας του Οδυσσέα.

ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

1. Ζητούμε την ανάκληση της αποφάσης για την συγχώνευση της Δ.Ο.Υ. Ιθάκης στην Δ.Ο.Υ. Κεφαλονιάς με έδρα το Αργοστόλι, γιατί θα δημιουργήσει τεράστια προβλήματα στην εξυπηρέτηση των φορολογουμένων πολιτών της Ιθάκης με την αναγκαστική τους μετακίνηση στην Κεφαλονιά για την διεκπεραίωση μιάς απλής φορολογικής υποθεσης την οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να εξυπηρετήσει το υπό ίδρυση Κέντρο Εξυπηρέτησης Φορολογουμένων (ΚΕΦ) το οποίο θα λειτουργεί στην ουσία μόνο σαν «φορολογικό ταχυδρομείο»  συνυπολογιζομένων και τον υπέρογκων εξόδων μετακίνησης , σίτισης ακόμα και ύπνου!!!! Στο σημείο αυτό θεωρούμε απαράδεκτη την απόφαση της δημοτικής αρχής της Ιθάκης να δεχθεί να στεγάσει το ΚΕΦ σε δημοτικό χώρο και να αναλάβει τα λειτουργικά του έξοδα, ενώ η Δ.Ο.Υ. Ιθάκης διαθέτει ιδιόκτητο κτίριο στο οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
2. Ζητούμε την ανάκληση της απόφασης για την συγχώνευση του Ειρηνοδικείου Ιθάκης με το Ειρηνοδικείο Σαμαίων γιατί απαξιώνει την απονομή της Δικαιοσύνης στην Ιθάκη, γιατί αναγκάζει τους εμπλεκόμενους σε δίκη ή προανάκριση να μεταβαίνουν στη Σάμη ακόμα και για ένα απλό πιστοποιητικό από το αρχείο του δικαστηρίου, ανεβάζει το κόστος της απονομής της δικαιοσύνης σε σημαντικό βαθμό επιβαρύνοντας τους πολίτες, ανοίγει κερκόπορτα για την μεταφορά του Υποθηκοφυλακείου εκτός της Ιθάκης με ό,τι συνεπάγεται αυτό, ενώ παράλληλα το Υπουργείο Δικαιοσύνης αδιαφορεί χρόνια τώρα για το ιδιόκτητο κτίριο που έχει στην Ιθάκη, το οποίο έχει μείνει έρμαιο των καιρών και το οποίο θα μπορούσε να στεγάσει την υπηρεσία αυτή.
3. Πέραν των ανωτέρω τα οποία αποτελούν σημεία αιχμής και πρώτης προτεραιότητας, απαιτούμαι την έγγραφη δέσμευση της κυβέρνησης ώστε να αποτραπεί το επαπειλούμενο κλείσιμο του ΕΠΑΛ Ιθάκης, του Δημοτικού Σχολείου Βορείου Ιθάκης, του Ι.Κ.Α και των ΕΛ.ΤΑ.
4. Ζητάμε την επαναφορά του αφορολόγητου για όλα τα μικρά νησιά της Ελλάδας , που μέχρι τώρα συνετέλεσε στην οικονομική ανακούφιση των δοκιμαζόμενων από την κρίση κατοίκων τους.
5. Να πραγματοποιηθεί άμεσα επίσκεψη της επιτροπής αγώνα μαζί με βουλευτές και περιφεριακούς εκπροσώπους σε όλα τα αρμόδια υπουργεί και να ζητηθεί η μαζική συμμετοχή και παρουσία των Ιθακησίων της Αθήνας σε αυτές τις συναντήσεις .
6. Να γίνει συντονισμός δράσης με όλα τα νησιά της Ελλάδας που υφίστανται ανάλογη υποβάθμιση και να συμμετάσχει η Ιθάκης σε όλες τις νόμιμες ενέργειες για την ακύρωση όλων των άδικων και αντικοινωνικών μέτρων (π.χ. προσφυγή στο ΣτΕ).
7. Να εξευρεθούν τρόποι στάσης πληρωμής κάθε χαρατσιού και άδικου φόρου και να αναλάβει η επιτροπή αγώνα για την προσπάθεια αυτή ούτως ώστε να είναι καθολική.

Ευχαριστούμε την βουλευτή Κεφαλονιάς και Ιθάκης του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, τον βουλευτή επικρατείας των Ανεξάρτητων Ελλήνων Τέρενς Κουίκ, τον αντιπεριφεριάρχη Κεφαλληνίας και Ιθάκης Σωτήριο Κουρή και την αντιπεριφεριάρχη μικρών νησιών Σμαράγδα Σαρδελή για την παρουσία τους στην λαϊκή συνέλευση και τους ζητούμε να συμπαρασταθούν στα δίκαια αιτήματά μας και παράλληλα λυπούμαστε για την παντελή απουσία του Δήμαρχου Ιθάκης από κάθε κινητοποίηση των κατοίκων της Ιθάκης για τα θέματα αυτά μέχρι και σήμερα.

Όμως περισσότερα απ’ όλους θέλουμε να ευχαριστήσουμε για τη συμπαράστασή τους το Εργατικό Κέντρο Κεφαλληνίας, την ΕΛΜΕΚ-Ι , την Δ.Ο.Ε., τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Δημοτικού Σχολείου Σταυρού και του Νηπιαγωγείου του Πλατρειθιά και ιδιαιτέρως όλους του κατοίκους του νησιού που πραγματοποίησαν την μεγαλύτερη αυθόρμητη μεταπολιτευτική συγκέντρωση στο Θιάκι, με προεξάρχοντες τους μαθητές των σχολείων Μ.Ε. που βλέπουν το μέλλον τους να κατεδαφίζεται.

Τέλος διατρανώνουμε ότι θα συνεχίσουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ και μαζικά τον αγώνα μέχρι την τελική μας δικαίωση και δεν θα αφήσουμε το νησί μας να ερημώσει.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ

Σπύρος Αρσένης

Ιωάννης Ανδριανάτος

Δημοσθένης Συρμής

Γιώργος Κουβαράς

Τηλέμαχος Καραβίας

Γεράσιμος Μαρούδας

Αλέξανδρος Ταφλαμπάς.

Αποκάλυψη "Βόμβα" στο Δημοτικό Συμβούλιο Ιθάκης

Μια παράξενη αποκάλυψη που προβληματίζει, έκανε ο δημοτικός σύμβουλος Χρήστος Σκληρός στη  συνεδρίαση του Δ.Σ που συζητούσε τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις του Δήμαρχου Γιάννη Κασσιανού στο θέμα με τα χρέη του  στο Δημόσιο. 

Αποκάλυψε ότι εκτός από τη κατάσχεση του μισθού του Δήμαρχου, που συζητούσε  εκείνη την ώρα το Δ.Σ, υπάρχει και άλλο κατασχετήριο έγγραφο, πάλι για χρέη του Δημάρχου. Το έγγραφο αυτό έχει φτάσει στο Δήμο από το Καλοκαίρι, κάποιοι σύμβουλοι της συμπολίτευσης το γνωρίζουν, οι υπόλοιποι και όλοι οι σύμβουλοι της αντιπολίτευσης δεν το ξέρουν. 

«Σας ζητάω μήνες τώρα να κατατεθεί το έγγραφο αυτό στο Δ.Σ να λάβουν γνώση όλοι οι σύμβουλοι και αρνείστε να το πράξετε.  Αγνοούμε όλοι την απάντηση του Δήμου σε αυτό το έγγραφο. Ελπίζω, να μη φορτωθεί ο Δήμος τα προσωπικά χρέη του κ. Κασσιανού»  δήλωσε στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Αν αυτά που καταγγέλλει είναι αλήθεια, τότε τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Δυστυχώς όμως κάποιοι σύμβουλοι της συμπολίτευσης δεν θέλουν να δουν ούτε το πρόβλημα ούτε τις ευθύνες τους. 

Στη συνεδρίαση του Δ.Σ, οι σύμβουλοι της αντιπολίτευσης διαβάζανε τα έγγραφα του δημάρχου που μπερδεύανε τα προσωπικά του χρέη με το Δήμο και ο κ. Στάθης Βλασσόπουλος  που έκανε χρέη Προέδρου ούρλιαζε ότι δεν τον ενδιαφέρουν. 

Ο κ. Ντένης Γρίβας μεμφότανε το κ. Χρήστο Σκληρό  «που σπούδασε νομικά και τα λέει έτσι» και δήλωνε ότι ο ίδιος δε μπορεί να μετάσχει στη συζήτηση γιατί δε γνωρίζει νομικά. Φαίνεται ότι τα μόνα νομικά που γνωρίζει ο σύμβουλος αυτός , είναι τα περί ενοικίασης των ιδιωτικών  του χώρων στο Δήμο Ιθάκης έναντι 15.000 ευρώ ετησίως!

Η αντιδήμαρχος κ. Ραυτοπούλου αφού καλά - καλά έστειλε  στη Δ.Ο.Υ της Αθήνας το έγγραφο που έφτιαξε η υπεύθυνη οικονομικών του Δήμου κ. Οικονόμου  και προστάτευσε  τον εαυτούλη της, ψηφίζει κατά στη πρόταση της αντιπολίτευσης που λέει ότι  «η  κ. Οικονόμου σωστά έπραξε και έτσι προστάτευσε τα συμφέροντα του Δήμου». Τι είπατε; Λίγη αξιοπρέπεια; Καλά!

Ήρθε και η ώρα της ψηφοφορίας. Η αντιπολίτευση πρότεινε να καταδικαστούν οι παράνομες ενέργειες του Δήμαρχου και να γυρίσει η κυρία Οικονόμου στη θέση της αφού οι ενέργειές της προστάτευσαν τα συμφέροντα του Δήμου ενώ οι ενέργειες του Δήμαρχου πάνε φυρή -φυρή να φορτώσουνε  τα δικά του χρέη στο Δήμο.

Τη πρόταση ψηφίσανε όλοι οι σύμβουλοι της αντιπολίτευσης και από τη συμπολίτευση οι κ.κ. Σαρδελής και Μιχ. Λιβάνης. Καταψήφισε ο κ. Βλασσόπουλος που  ισχυρίστηκε ότι δεν  είχε τα έγγραφα που είχε η αντιπολίτευση και ο Δήμαρχος έχει μεγαλοδικηγόρο. Καταψήφισε ο κ. Ντένης Γρίβας γιατί δε ξέρει νομικά όπως είπε. Καταψήφισε και η κ. Ραυτοπούλου που σε όλη τη συνεδρίαση δεν έβγαλε άχνα και δεν ήξερε τίποτα για το θέμα, αν και όπως αποκάλυψε ο κ. Σκληρός, η ίδια είχε στείλει το έγγραφο του Δήμου στη Δ.Ο.Υ.

Μια τραγική εικόνα ανθρώπων αγκυλωμένων  σε καρέκλες που δε τους ενδιαφέρει η αξία και η σημασία τους. Τη δουλειά τους να κάνουνε!