Δικέλης Βλιχός - Άρωμα Sasséssossa

Τα λόγια σου με χόρτασαν, μα μ’ έχεις για ξεπέτα
έφεδρε κλόουν του μηδέν μιας χώρας οπερέτας.
Δεν έχω τι να φοβηθώ και πλάθω γλίσχρους στίχους
ανήθικους, ανήκουστους, ίσως σκληρούς μα ευήχους.
Έχω συμμάχους τα πουλιά, τους ζήτουλες του δρόμου,
το χαμογέλιο των παιδιών, το ύφος άλλου νόμου.

Βάζεις παντού υπογραφές μ’ ένα μεγάλο πάθος
και φούνταρες την άγκυρα στης άβυσσου το βάθος.
Βρίσκεσαι δω, βρίσκεσαι κει κι απόκτησες τη φήμη
να λογαριάζεις και εμέ και να μιλάς ερήμην,
με πλάι σου περίλυπο πλήθος αυλοκολάκων,
σε μια μεγάλη αγορά, σε χώρες βρικολάκων
που απομυζούν το αίμα μου κι εσύ το μετατρέπεις
σε άρωμα «Sasséssossa» και μου μηνάς: «Σου πρέπει».

Βάζεις φερέφωνα παντού κι όλο φωνάζουν «δώσ’ μου»
στέλνεις μιλιούνια Έλληνες στις γειτονιές του κόσμου
ποδοπατείς καθημερνά σε πτώματα ανέργων
μας έπνιξες την άνοιξη, μιαν άνοιξη των έργων.

Κι έφερες κατσικώθηκαν ανθρώπινα κομπιούτερ
«οι Γερμανοί ξανάρχονται», το σκέφτηκες; μπα, ούτε!
Με την ψιλή τη μηχανή δεν άφησαν …καπέτα
χειροκροτείς και μοιάζεις πια άυλη μαριονέτα.

Και …προχωρείς σα νικητής στης δόξας μονοπάτι,
του …θριάμβου σου ο απόηχος βγάζει και τ’ άλλο μάτι.
Περίλυπος ποζάρεις, λες, λατρεύεις μια πατρίδα
που ’χει την ιστορία της, μα εγώ προχτές την είδα
ρακένδυτη, τρισάθλια, τα βράδια παραπαίει
και που για την εικόνα της, μόνο ο λαός, δε φταίει.
Μου ζήτησε λίγο ψωμί, μου άπλωσε το χέρι
και μόλις πισωγύρισα μου ’μπηξε ένα μαχαίρι.

Θα σου θυμίσω μοναχά και πέσ’ το δίχως δόλους
εκείνον πού ’λεγε, παλιά, «καλύτερα απ’ όλους
θα ήμασταν αν ζούσαμε» και φώναζε «αρνούμαι
παρά προστάτας να ’χωμεν, ψωμάκι να ζητούμε»!

Μα το άρωμα που έφτιαξες με μια ορδή χαχόλων
να, το σημάδι των καιρών κι είν΄ η αλλαγή των ρόλων
εκείνων που στεντόρεια, μηνύουν στις πλατείες
«ξεκουμπιστείτε από δω, δεν είμαστε παρίες».
Σου το ’δειξαν, δεν το ’πιασες κι ακολουθείς να στέλνεις
το άρωμα επάνω μας με μπόχα που πια …δέρνει!

Μα η ιστορία κάποτε, σκέψου, το βλέπω τώρα
θε να μιλεί για ένα Λαό που πάγωσε στην Μπόρα.

Τα ονόματά σας θα ριγούν σαν κόρακες του ανέμου
και τ’ άρωμά σου τ’ ακριβό στον πάτο του μπιντέ μου.

Δικέλης Βλιχός