Μ. Φόρτες: Η Γέφυρα Δεβοσέτου επανακτά την ταυτότητάς της

Πρώτα ως πολίτης και ύστερα ως Δήμαρχος Αργοστολίου από το 1995 έως το 2006, οφείλω να καταθέσω δημόσια κάποιες σκέψεις με αφορμή την έναρξη των εργασιών για την αποκατάσταση της Γέφυρας Δεβοσέτου.

1. Η διάσωση (γιατί περί αυτού πρόκειται) της Γέφυρας Δεβοσέτου δεν θα ταυτίζεται στο μέλλον μόνο με τη στατική – αρχιτεκτονική αποκατάστασή της, αλλά και με την επανάκτηση της ταυτότητας της ως το διαχρονικό σύμβολο του πολιτισμού, της ιστορίας και της ίδιας της ζωής της πόλης του Αργοστολίου.
2. Είναι κοινώς παραδεκτό ότι η μνημειώδης Ελληνική γραφειοκρατία το πιο άτεγκτο προσωπείο της το εκδηλώνει στην πολιτιστική κληρονομιά και τα μνημεία της πατρίδας μας. Κάπως έτσι και η αποκατάσταση της Γέφυρας Δεβοσέτου έρχεται – ευτυχώς – έστω την «ώρα μηδέν» γι’αυτήν, 50 χρόνια από την πρώτη επιχείρηση διάσωσής της.
3. Για τη σημερινή ημέρα πολλοί εργάστηκαν και αρκετοί μόχθησαν, ενώ οι τιμητές και «οι σωτήρες» της Γέφυρας περίσσεψαν και περισσεύουν. Γι’αυτό και είναι ανιστόρητοι, όσοι προσπαθούν (ή θα προσπαθήσουν) να ιδιοποιηθούν είτε για τους ίδιους, είτε για άλλους, αυτό το μεγάλο έργο.
4. Σε δύο συμπολίτες οφείλει η ιστορία αντικειμενικά για τούτη την ώρα ευγνωμοσύνη. Ο ένας είναι ο αρχιτέκτονας και προϊστάμενος του τμήματος μελετών μεταβυζαντινών και βυζαντινών μνημείων της ΔΑΒΜΜ του Υπουργείου Πολιτισμού κ. Άρης Ποζιόπουλος. Δίχως το ενδιαφέρον (και όχι μόνο υπηρεσιακό) του κ. Ποζιόπουλου, η Γέφυρα Δεβοσέτου θα είχε οδηγηθεί με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση. Και βέβαια έχει προηγηθεί τα δύσκολα μετασεισμικά χρόνια ο συμπολίτης πολιτικός μηχανικός κ. Τάκης Παυλάτος που με ελάχιστα μέσα και την τεχνογνωσία της εποχής, αποκατέστησε την Κολώνα και τα δύο τμήματα της Γέφυρας προς το Δράπανο.
5. Το πρωτεύον τούτη την ώρα είναι η διάσωση της Γέφυρας, γι’αυτό και όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του περισσού. Άλλωστε με την αποκατάστασή του το δημιούργημα του Ελβετού μηχανικού Κάρολου Φίλιππου Δε Βοσσέτ, μετά από 200 χρόνια κάνει την υπέρβαση στο χρόνο. Αυτό που έχει αξία, είναι ότι το Αργοστόλι και οι πολίτες του, αυτοί που «έχουν φύγει» και έδεσαν τη ζωή τους και τη ζωή της πόλης με την Γέφυρα, αυτοί που βιώνουν στις μέρες μας την Γέφυρα, οι επόμενες γενιές που θα εντάξουν και πάλι ως βιωματικό στοιχείο στην πόλη την Γέφυρα, βρίσκουν σήμερα την ιστορική τους συνέχεια. Είμαι ευτυχής γιατί με τέτοια γεγονότα μια κοινωνία επανακτά την μνήμη του μέλλοντός της και συνεχίζει στο χρόνο!

Αργοστόλι 4 Οκτωβρίου 2011