Π. Πετράτος: Γιατί συνειδητά απουσιάζετε;

ΓΙΑΤΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΑΠΟΥΣΙΑΖΕΤΕ;

Λέγαμε χτες ότι δύο συνδικαλιστικά στελέχη του Εργατικού Κέντρου Κεφαλονιάς –Ιθάκης, ο Παν. Αλεξανδρόπουλος και ο Γερ. Σπυράτος δεν τίμησαν την πρόσκληση που τους έγινε να παρευρεθούν ως Πρόεδροι του Εργατικού Κέντρου – ο πρώτος στο πρόσφατο παρελθόν, ο δεύτερος σήμερα - στην εκδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο «Ο Κέφαλος» από Επιτροπή Πρωτοβουλίας συμπολιτών μας.

Ωστόσο, η πρώτη παραπάνω κουβέντα φέρνει τη δεύτερη.

Κουβέντα δεύτερη: Πλην Λακεδαιμονίων

Από την εκδήλωση της Επιτροπής Πρωτοβουλίας για την Εργατική Πρωτομαγιά στο Θέατρο δεν έλειψαν απλώς οι δύο παραπάνω συνδικαλιστές του τοπικού εργατικού κινήματος. Έλειψε ένας συγκεκριμένος πολιτικός χώρος• δηλαδή συνειδητά δεν προσήλθαν μέλη και στελέχη του πολιτικού χώρου που εκφράζεται μέσα από το ΚΚΕ και κατά συνέπεια από το ΠΑΜΕ (στελέχη των οποίων είναι και οι παραπάνω δύο συνδικαλιστές).

Και δεν είναι η πρώτη φορά που τον τελευταίο καιρό είναι χτυπητή η απουσία του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου από διεργασίες και ζυμώσεις, από συζητήσεις και εκδηλώσεις γενικότερου ενδιαφέροντος, που απασχολούν δηλαδή τον κάθε καλοπροαίρετο συμπολίτη μας. Θα αναφερθώ παρακάτω σε όσες μόνο περιπτώσεις εμπλεκόταν άμεσα ή έμμεσα η δική μου παρουσία και συμμετοχή, ακριβώς γιατί γνωρίζω πολύ καλά τι συνέβαινε.

Η πρωτοβουλία για τη συγγραφή βιβλίου, που θα περιλάμβανε μνήμες και εκτιμήσεις Κεφαλονιτών και Ιθακησίων, που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, και ταυτόχρονα θα τιμούσε συναγωνιστές και συντρόφους που είχαν φύγει από τη ζωή. Η αρχική σκέψη συζητήθηκε με φίλους και γνωστούς από όλους σχεδόν τους κομματικούς χώρους – φυσικά και από το ΚΚΕ – χωρίς να υπάρξουν σοβαρές αντιρρήσεις ούτε σε θέματα ουσίας ούτε σε θέματα πρακτικά. Κάποια στιγμή οι φίλοι από το ΚΚΕ αποσύρθηκαν χωρίς πειστική αιτιολογία. Και επιπλέον ασκήθηκε, άμεσα ή έμμεσα, πίεση, με αποτέλεσμα κάποιοι, που είχαν δηλώσει συμμετοχή, ποτέ να μην καταθέσουν το κείμενό τους, ενώ κάποιοι άλλοι, που ήδη είχαν καταθέσει κείμενό τους, να το αποσύρουν. Το βιβλίο τελικά εκδόθηκε, το οποίο, παρά τις όποιες ατέλειες και ελλείψεις του, συνιστά, κατά γενική ομολογία, μια σοβαρή κατάθεση. Λείπει όμως η άποψη κάποιων συναγωνιστών και συντρόφων του ΚΚΕ, των οποίων τότε η συμμετοχή ήταν ουσιαστική. Ας αναλάβουν την ευθύνη τους.

Το τριήμερο εκδηλώσεων που πραγματοποιήθηκε από την Επιτροπή Πρωτοβουλίας: Πολυτεχνείο 2008 στο Θέατρο «Ο Κέφαλος». Ξεσηκώθηκε τότε ... ταξικός πόλεμος. Για πρώτη φορά αποφάσιζε το ΠΑΜΕ να προχωρήσει κι αυτό τις ίδιες μέρες σε τριήμερες εκδηλώσεις. Γιατί; Για να περιχαρακώσει τον κόσμο του; Για να οξύνει τα πράγματα; Την επόμενη χρονιά δεν ήταν ανάγκη να κάνει τριήμερες εκδηλώσεις, αφού δεν υπήρχαν αντίστοιχες από κάποια Επιτροπή Πρωτοβουλίας... (Ο νοών νοείτω).

Η πρωτοβουλία για το στήσιμο μνημείου για τον αγώνα του Πολυτεχνείου. Στα αποκαλυπτήρια του μνημείου στην πλατεία Καμπάνας κανείς δε φάνηκε από το ΚΚΕ. Τι άραγε ήθελαν να δηλώσουν με αυτή τους την απουσία; Ακόμα δεν μας είπαν. Δυσανασχέτησαν, όμως, όταν έμαθαν ότι στην ομιλία μας επισημάναμε τη χαρακτηριστική απουσία τους. Τους ενόχλησε εκείνο το «πλην Λακεδαιμονίων».

Η παρουσίαση του βιβλίου του Σπύρου Λουκάτου για την κατοχή και την Εθνική Αντίσταση στα νησιά μας στο Θέατρο «Ο Κέφαλος». Παρ’ όλο που επίσημα προσκλήθηκε, δεν παρουσιάστηκε κανείς από το τοπικό ΚΚΕ. Μήπως δεν τους άρεσε ο συγγραφέας του βιβλίου Σπύρος Λουκάτος, γνωστό στέλεχος της τοπικής Εθνικής Αντίστασης και ιστορικός επιστήμονας με διεθνή καταξίωση; Μήπως και αυτό καθεαυτό το θέμα της εκδήλωσης δεν τους άρεσε; Πάντως για την ιστορία του πράγματος αναφέρω ότι την παρουσίαση του βιβλίου στην Πάτρα την έκανε ιστορικός, μέλος του ΚΚΕ, ενώ παρευρέθηκε και ο βουλευτής Αχαΐας του ΚΚΕ!!! Και στην Αθήνα η παρουσίαση έγινε από πανεπιστημιακό ιστορικό που αρθρογραφεί στο «Ριζοσπάστη» και συμμετέχει, νομίζω, στην επιτροπή που ασχολείται με τη συγγραφή της ιστορίας του Κόμματος!!! Κι αναρωτιέται κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος: άλλη «γραμμή» στο Αργοστόλι κι άλλη στην Πάτρα; Και να σκεφτεί κανείς ότι οι δυο αυτές πόλεις, αυτές οι δύο περιοχές ανήκουν στην ίδια καθοδηγητική αρχή... Τι να πει κανείς;

Η εκδήλωση για την Εργατική Πρωτομαγιά, που αναφέραμε στην πρώτη μας κουβέντα. Και εδώ πάλι σημειώθηκε συνειδητή απουσία – απουσία από μια εκδήλωση με σωστό, κατά γενική ομολογία, πολιτικό περιεχόμενο, από μια εκδήλωση που είχε άμεση σχέση με το εργατικό κίνημα. Αλήθεια, δεν τους ενδιαφέρει ό,τι έχει σχέση, ό,τι γίνεται σχετικά με την εργατική τάξη και το εργατικό κίνημα; Ή μήπως νομίζουν ότι έχουν κάποια ιδιοκτησιακή σχέση με αυτά τα ζητήματα και διαπράττεται ... ιεροσυλία, αν κάποιος άλλος ... τολμήσει να αναφερθεί σε αυτά; Ποιος θα μας εξηγήσει τι ακριβώς συμβαίνει;

Δε χρειάζονται παραπέρα σχολιασμό όλα τα παραπάνω. Όποιος μπορεί και σκέφτεται, μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Εγώ, όμως, ολοκληρώνοντας νιώθω την ανάγκη να κάνω παρακάτω μια διευκρίνιση και να διατυπώσω μια άποψη-εκτίμηση: Στο συγκεκριμένο πολιτικό χώρο έχω θητεύσει αρκετά χρόνια, με αποτέλεσμα να γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα και να μπορώ να κατανοώ αντιλήψεις και συμπεριφορές. Τον πολιτικό χώρο του ΚΚΕ τον υπηρέτησα κι εγώ με αφοσίωση, θέλω να πιστεύω, και συνέπεια, όσο κι αν είχα κι εγώ τις παραλείψεις και τα λάθη μου, τα οποία είμαι σε θέση να αναγνωρίζω και να παραδέχομαι. Κάποια, όμως, χρονική στιγμή για λόγους που δεν ενδιαφέρει τούτη την κουβέντα μας, αποχώρησα – ή καλύτερα ... «με αποχώρησαν». Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι έχω πάψει να ενδιαφέρομαι για την πορεία και τις θέσεις του ΚΚΕ.

Όμως αυτό που συμβαίνει εδώ στα τοπικά μας πράγματα είναι έξω από κάθε αριστερή ή, αν θέλετε, διαλεκτική λογική. Ποτέ δε θυμάμαι στα δικά μου τα χρόνια να υπήρχε αυτή η απομόνωση, αυτή η αποξένωση, αυτός ο σεκταρισμός σε τέτοιο βαθμό που κόσμος πολύς να αναρωτιέται και να προβληματίζεται. Αντίθετα, το Κόμμα προσπαθούσε να είναι παρόν στα πολιτικο-κοινωνικά τεκταινόμενα. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Αναφέρω μόνο ένα: Ποιος δε θυμάται τον Μίμη Ποδηματά, σεμνό αγωνιστή και σεβαστό σύντροφο, ή τον Γιώργο Φιλιππάτο, συνεπή αγωνιστή και άξιο στέλεχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να παρευρίσκονται σε όλες σχεδόν τις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις (εννοείται μη κομματικές), που γίνονταν σε Αργοστόλι ή Ληξούρι, και να συμμετέχουν παρουσιάζοντας και αναλύοντας τις θέσεις του ΚΚΕ για τα συζητούμενα ζητήματα. Και ο Μίμης ή ο Γιώργος δεν πήγαιναν γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν ούτε για να περάσουν την ώρα τους• πήγαιναν υλοποιώντας τη σωστή κομματική-μαρξιστική κατεύθυνση: να μεταφέρουν την κομματική άποψη, να προβληματίσουν τους παριστάμενους πάνω στις θέσεις του Κόμματός τους. Τώρα αν αυτή η τακτική έχει αλλάξει ή αν η τοπική ηγεσία έχει άλλη γραμμή, αυτό θα μας το πουν, αν θέλουν φυσικά, οι αρμόδιοι.

Πάντως, η τακτική που ακολουθούν δεν αποδίδει. Κι αν δεν το καταλαβαίνουν οι ίδιοι τόσο το χειρότερο για τους ίδιους, αλλά και για την ίδια την πορεία του εργατικού και γενικότερα του λαϊκού κινήματος. Και τούτο γιατί, θέλουμε δε θέλουμε, το λαϊκό κίνημα δεν μπορεί να βηματίσει, δεν μπορεί να δράσει αποτελεσματικά χωρίς και την παρουσία και συμμετοχή του πολιτικού χώρου του ΚΚΕ.

Αλλά και οι παλιοί σύντροφοι οφείλουν να κατανοήσουν ότι το λαϊκό κίνημα δεν πάει μπροστά χωρίς τα ευρύτερα λαϊκά κοινωνικά στρώματα, τα οποία ακόμα το ΚΚΕ δεν έχει καταφέρει να φέρει κοντά του. Οι εικόνες των εργατικών ή πολιτικών συγκεντρώσεων στο χώρο του Εργατικού Κέντρου μιλούν από μόνες τους – εκτός αν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι έχουν παρωπίδες. Οι όποιες παρεμβάσεις του τοπικού ΚΚΕ ή ΠΑΜΕ σε ζητήματα εργατικού χαρακτήρα ή πολιτικού-κοινωνικού περιεχομένου δεν έχω πληροφορηθεί σε ποιες σπουδαίες κατακτήσεις κατέληξαν.

Επομένως, η «κοινωνική συμμαχία» που οι φίλοι από το ΚΚΕ τώρα τελευταία ευαγγελίζονται ότι πέτυχαν ή πετυχαίνουν είναι μάλλον εγκεφαλικής προέλευσης ή γραφειοκρατικής διαδικασίας: η συγκόλληση ή κοινή παρουσίαση και δράση του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ κ. ά. δυστυχώς δεν κρύβουν καμιά δυναμική, δεν προκαλούν κανένα φόβο στο σύστημα, δε δημιουργούν καμιά δυναμική στο λαϊκό κίνημα. Χρειάζονται άλλες διεργασίες μέσα στην κοινωνία και μέσα στο εργατικό κίνημα, που είναι ανάγκη επιτακτική να γίνουν, γιατί «οι καιροί ου μενετοί»...

Πέτρος Πετράτος