Ο λογοτέχνης Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1910 στο Χαρμπίν της Μαντζουρίας. Ο πατέρας του, Χαρίλαος, είχε τη ρωσική υπηκοότητα και διατηρούσε επιχείρηση εισαγωγών - εξαγωγών. Η μητέρα του, Δωροθέα, ήταν κεφαλονίτικης καταγωγής. Σε ηλικία τεσσάρων ετών, η οικογένειά του επέστρεψε στην Κεφαλονιά και το 1921 μετακόμισε στον Πειραιά, όπου τελείωσε το Δημοτικό και το εξατάξιο Γυμνάσιο.
Το 1928 δίνει εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή, αλλά την ίδια χρονιά αρρωσταίνει βαριά ο πατέρας του και αναγκάζεται να δουλέψει. Για μερικούς μήνες εργάζεται σε ναυτικό γραφείο, κρατώντας τα λογιστικά βιβλία, και τον επόμενο χρόνο, αμέσως μετά το θάνατο του πατέρα του, μπαρκάρει ναύτης σε φορτηγό.
Κατά τη διάρκεια των ταξιδιών του, αποτυπώνει στο χαρτί τις εικόνες από τα μέρη που επισκέπτεται, τη ναυτική ζωή, τους ναυτικούς και τις σχέσεις τους με την πατρίδα τους, τη θάλασσα και τις γυναίκες. Τον Ιούνιο του 1933 κυκλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή, με τίτλο «Μαραμπού» και εισαγωγικό σημείωμα του Καίσαρα Εμμανουήλ. Το βιβλίο τυπώνεται σε 245 αντίτυπα, στο τυπογραφείο του περιοδικού «Ο Κύκλος», με έξοδα του ίδιου.
Το 1939 παίρνει το δίπλωμα ασυρματιστή, αν και αρχικά ήθελε να γίνει καπετάνιος. Ακολουθεί ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, πηγαίνει στρατιώτης στην Αλβανία και στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής μένει ξέμπαρκος και συμμετέχει στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του ΕΑΜ ναυτικών στην αρχή κι έπειτα του ΕΑΜ λογοτεχνών. Κατά την περίοδο 1945-46 είναι επικεφαλής του ΕΑΜ Λογοτεχνών-Ποιητών. Σε αυτή τη θέση, τον Νίκο Καββαδία διαδέχθηκε ο ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος, καθώς ο Καββαδίας μπάρκαρε με το πλοίο «Κορινθία» στις 6 Οκτωβρίου 1945. Αυτή την περίοδο θα δημοσιεύσει και τρία πολιτικά ποιήματα που δεν θα ενταχθούν στις μετέπειτα ποιητικές του συλλογές («Αθήνα 1943», «Στον τάφο του Επονίτη», «Αντίσταση») .
Τον Ιανουάριο του 1947 εκδίδεται η δεύτερη ποιητική συλλογή του «Πούσι» κι επανεκδίδεται, ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια, το εξαντλημένο «Μαραμπού» από τον Θανάση Καραβία, ο οποίος το Μάρτιο του 1954 θα κυκλοφορήσει και τη «Βάρδια», το μοναδικό πεζό του Νίκου Καββαδία.
Από το τελευταίο ταξίδι του επέστρεψε το Δεκέμβριο του 1974 και αμέσως ξεκίνησε τις προετοιμασίες για την έκδοση της τρίτης ποιητικής συλλογής του, την οποία όμως δεν πρόλαβε να δει τυπωμένη. Πέθανε ξαφνικά στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, από εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην ατζέντα του βρέθηκαν τρεις στίχοι που ήθελε να τους προτάξει στο «Τραβέρσο», κάτι που δεν έγινε...
«Μα ο ήλιος αβασίλεψε κι ο αητός απεκοιμήθη
και το βοριά το δροσερό τον πήραν τα καράβια.
Κι έτσι του δόθηκε καιρός του Χάρου και σε πήρε».
Τρία χρόνια μετά το θάνατό του, κάποια από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από τον Θάνο Μικρούτσικο, στο δίσκο «Σταυρός του Νότου». Μέσω αυτών των τραγουδιών, και άλλων που ακολούθησαν, ο Νίκος Καββαδίας έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό.
Πηγές
http://www.sansimera.gr/biographies/44
http://blogs.sch.gr/helbous/2010/11/17/17-n%ce%bf%ce%ad%ce%bc%ce%b2%cf%81%ce%b7/
Διαβάστε: Νίκος Καββαδίας - Ταξίδεψε όλη τη ζωή - ως το θάνατο (Εφημερίδα Καθημερινή της Κυριακής, 7 Ημέρες, 28/2/1999
Ταξίδια του νου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤαξίδια που κάνουμε μέσα μας..
Ταξίδια που κάνουμε στον πραγματικό κόσμο..
Μέσα από εικόνες και ήχους..
Πορείες του καθενός..
Ο καθένας μας ψάχνει την δική του Ιθάκη το δικό του καταστάλαγμα , το δικό του μετερίζι.. Και το ταξίδι αυτό έχει πολλές εκπλήξεις και δυσάρεστες και ευχάριστες, έχει πάντα νέες ανακαλύψεις, νέα πράγματα να δεις, νέα πράγματα να μάθεις.
Αρκεί να έχεις μάτια ανοιχτά και να τα βάζεις να κοιτούν περά στους μακρινούς ορίζοντες.
Το ταξίδι είναι η διαδρομή για την γνώση, την προσέγγιση της αλήθειας και την απελευθέρωση της ανθρώπινης ψυχής.
Η τριβή του ταξιδιού οπλίζει το πνεύμα απέναντι στην αταξία που φέρνει το χάος .
Ο άνθρωπος μέσα από την γνώση εξυψώνεται μέσα στο άπειρο και τυχαίο σύμπαν.
Η αγάπη για την γνώση εκφράστηκε μέσα από τις θάλασσες του Ν. Καββαδία. Τα ταξίδια του είναι στο βάθος της συνείδησης, πέρα από τον γνωστό υλικό κόσμο. Μας καλεί σε ένα άλμα, που θα θέσει τον εαυτό μας ελεύθερο και απαλλαγμένο από τους εξωτερικούς προσδιορισμούς. Οι δρόμοι αυτοί οδηγούν από το εφήμερο και το παραπλανητικό, στην αλήθεια και την αιωνιότητα, από το υλικό στο πνευματικό, από τον άνθρωπο στο Θεό.
Ωστόσο, μας προειδοποιεί πως θέλει κόπο και υπομονή γιατί μπροστά μας μπορεί να βρεθεί η φουρτουνιασμένη θάλασσα, ίσως αλλά μας υπόσχεται ότι πιο περά ένας ζεστός, όμορφος και φιλόξενος τόπος περιμένει να μας αγκαλιάσει.
Στα ποιήματα του από την μία κυριαρχούν οι υψηλοί στόχοι, οι συναρπαστικές εμπειρίες και οι άφθονες γνώσεις και από την άλλη η τυραννία και η δέσμευση της φθαρτής σάρκας, η τριβή της καθημερινής ζωής και η ενοχή. Το ταξίδι που μας καλεί να ακολουθήσουμε χρειάζεται ονειροπόλους επιβάτες με μετριοφροσύνη.
Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να προσδιορίσει την ταυτότητα της, να θέσει τους στόχους και το όραμα της, ο λόγος του Καββαδία παραμένει ελπιδοφόρος, σύγχρονος και οικουμενικός.