Major Arx - ΕΥΧΕΣ ΜΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ή «Κουφάλα ΔουΝουΤου, θα ζήσουμε!»

ΕΥΧΕΣ ΜΕ ΤΟ ΛΕΥΚΟ ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ή «Κουφάλα ΔουΝουΤου, θα ζήσουμε!»

Μέρες Χριστουγέννων κι οι ευχές δίνουν και παίρνουν. Ή μήπως όχι πια;

Αλλά, τι να ευχηθείς;

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ; Με δίχως σεντς;

KΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ; Δηλαδή με την κατάθλιψη που υπάρχει γύρω μας και την παρακμή που έχει διαποτίσει κάθε ίχνος πολιτιστικής ικμάδας;

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ; Δηλαδή, ποιος απ’ όλους; ο ερχόμενος; Αφού ο προηγούμενος τον έγδυσε κυριολεκτικά!

Kι η τηλεόραση της τηλεοπτικής μας, πότε γαλάζιας και πότε πράσινης κομματικοκρατίας, θα κολλήσει όπου να ’ναι, κάνα φιογκάτο σήμα με τις παραπάνω ευχές και στα διαλείμματα, όπου οι δημοσιογράφοι-κυβερνητικοί εκπρόσωποι και επίσης δημοσιογράφοι-κυβερνητικοί εγκάθετοι (όλοι τους κοινώς παπαγαλάκια), σε συγχορδία με τους τελευταία ενσκήψαντες κρατικοδίαιτους αγγέλους της δήθεν κάθαρσης, θα ψάλλουν ηθελημένα ή αθέλητα το «Ωσαννά και Δόξα εν Υψίστοις και Αλληλούια».

«Ωσαννά», για τις στρατιές των πεινασμένων που αν ακόμα δεν ήρθαν, ήδη αχνοφαίνονται στον ορίζοντα, «Δόξα εν Υψίστοις», σ’ εκείνους που μας επισκέπτονται για να μας εφοδιάσουν με καινούργιους τρόπους βασανιστηρίων και να μας τάξουν δισεκατομμύρια, «Αλληλούια» για όσους τέλος πάντων επικαλούνται επιλεκτικά την πατρίδα και τη σωτηρία της.

Γιατί, πατρίδα, πιθανόν να είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Να έχει, δηλαδή, σχέση περισσότερο με την ιστορία, μια ιστορία που ποτέ δεν τη σεβάστηκαν, ασέλγησαν πάνω της ασύστολα και δε θέλησαν ή δεν μπορούσαν να την ερμηνεύσουν. Να τους αφιερώσω μπας και θυμηθούν τίποτε, μέρες που έρχονται, αλλά και άλλες που δεν ήρθαν ακόμα –έγκυος γαρ η εποχή, μια εποχή της ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ, πολλοί λένε ακούν ιαχές ανάμεσα σε συστάδες σκότους που θα εναλλάσσεται με το φως–, να τους αφιερώσω, λοιπόν, λίγους στίχους του Ελύτη, από το «Άξιον Εστί»:

«Ήρθαν ντυμένοι φίλοι, αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους. Έφεραν το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη, Βίβλους γραμμάτων και αριθμών, την πάσα Υποταγή και Δύναμη, το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας. Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους. Ούτε μέλισσα καν δε γελάστηκε το χρυσό ν' αρχινίσει παιχνίδι ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές. Έστησαν και θεμέλιωσαν στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα πύργους κραταιούς κι επαύλεις ξύλα κι άλλα πλεούμενα, τους Νόμους, τους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα, στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας. Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους…


Έφτασαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά… Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά».

Φίλοι μου, λοιπόν, όχι οι παραπάνω, αλλά εσείς οι ομογάλακτοι ετούτης της διαδικτυακής δημοκρατίας και ελευθερίας που παρέχει το ευγενικό ΡΟΥΠΑΚΙ, σε πείσμα όλων των παραπάνω, σας στέλνω για αληθινές ευχές δύο στίχους του ποιητή Ανδρέα Εμπειρίκου:

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, σε όλους Σας.

Το 2011,

«να διαταράξει τη νηνεμία μιας σιωπής
εις έπακρον βαρείας»

και να έλθει

«χαρμόσυνον σαν άφιξις λευκού ιστιοφόρου»…

MAJOR ARX