Δικέλης Βλιχός - Οι Τροϊκανοί

Δικέλης Βλιχός
ΟΥΤΕ ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΩΡΑ ΠΙΑ!

Κάθε τόσο οι Τροϊκανοί στην Αθήνα κοπιάζουν
με τον Μάγουλο Κώτσο παρέα κρυφή, τον Τζωρτζή τον Πηλίκιο
σε μπισίκλι καβάλα, μεσημέρι, ήλιος με δόντια και παίζουν τραμπάλα.

Στη μία μεριά είναι ο Κώτσος και στην άλλη ο Τζωρτζής
κι από κάτου, μια σγουμπή κοπελιά ξερακιανή, φθισικιά
με μια τρούπια βελάδα
που την είπαν Ελλάδα.

Κι απέ το βραδάκι σαν έρτει, ακούν Μαντουβάλα
μπριζόλες μασάνε, θηβαίικες, ηπειρώτικες ριγανάτες
με ορεκτικό λιγουλάκι χαβιάρι, λιγουλάκι βεβαίως
αφού οι καιροί χαλεποί, μην τους δούνε κι οι άλλοι
δηλαδή, οι παρίες, οι μουζίκοι της άλλης μεριάς και ζουλέψουν.
Και όχι μονάχα ζουλέψουν κι επειδή εκείνοι ευγενείς
και ετούτοι οι αγροίκοι σκαρτέψουν και όλους τους πάρει ο Αίολος σβάρνα.

Κι εγώ στιχοπλόκος αγροίκος, με πένα από ξύλο χαράζω δυο στίχους
για τη μούγκα που βλέπω και τη σιωπή που πλανιέται παντού
λυπημένα στιχάκια οργής και στρέφω τα μάτια
εκεί, στης Αιγύπτου τα μέρη, στη σκιά της Σφιγγός
να μου δώσει χρησμό, τί μέλλει γενέσθαι.
«Α, μου λέει, κολίγε του νέου καιρού, δεν κατάλαβες κάτι…»
«Τι μωρή, της φωνάζω, κι έτοιμος είμαι να χουμήξω απάνου δεν ξέρω και πού!»
«Άκου», μου κρένει, «δεν έχω χρησμό να σου δώσω…
Ποτέ δεν ακούσατε κείνους που είπαν
“ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι οχτροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας”
να το κάμουνε πια εδικό τους
τι τώρα γουστάρουν εσάς θυρωρούς των σπιτιών τους,
βοηθούς των μπαρμπέρηδων, γλείφτες των ξερατών τους …
Δεν το βλέπετε ρε, ποτέ δεν μπορέσατε να ’στε δίχως βαρβάρους
που πλακώσανε πια, κατσικώθηκαν δίπλα σας
κι εγώ, να’ μαι στης ερήμου τη σκόνη χαμένη
κι εσείς
το πόσο μου μοιάζετε δεν μπορείτε να φανταστείτε!

Τώρα που λέτε, Εγώ, ναι, Εγώ,
να δω ποιους δρόμους θα πάρετε…
επιτέλους αν βλέπετε το σημάδι της αστραπής
στων καιρών το νεφέλωμα…

Α! να δω, τι μέλλει γενέσθαι…».

ΔΙΚΕΛΗΣ ΒΛΙΧΟΣ