Τα χρόνια και τα λόγια τα χαμένα

Μια μικρή αναδρομή, με αναφορά σε πρόσωπα, χωρίς καμιά καταγγελτική ή αντιπολιτευτική διάθεση, απλά γιατί έτυχε να είναι οι πρωταγωνιστές των γεγονότων.

Πριν από μερικά χρόνια, λοιπόν, στην τότε Κοινότητα Σάμης Πρόεδρος είναι ο σημερινός Δήμαρχος, και η συζήτηση δημόσια, στο Δημοτικό Σχολείο, με παρούσα την τότε νομαρχιακή ηγεσία και τον τότε βουλευτή του Νομού Αλ. Καλαφάτη. Διάφορα θέματα, αιτήματα ή και απλές σκέψεις κατατίθενται κατά την συζήτηση, ακόμα και για την ανάγκη αλλαγής του καρκινογόνου αμιαντοτσιμέντου από τις στέγες των σπιτιών της περιοχής. Τότε, το θέμα του αμιάντου είχε μόλις αρχίσει να συζητείται σοβαρά στην Ελλάδα. Η φασαρία έχει ξεκινήσει πιο πρίν, με αφορμή το κτήριο που στεγάζει τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες. Εδώ, σε μας, στην περιφέρεια που δεν χρειάζεται να έχει υψηλούς στόχους και επιδιώξεις, έμοιαζε σαν μεγάλη πολυτέλεια…Αναφέρονται προτάσεις για δράσεις στην περιοχή με στόχο την ανάπτυξη ενός μοντέλου θεματικού και εναλλακτικού τουρισμού, με αναβάθμιση της περιοχής, προστασία και αξιοποίηση του σημαντικού φυσικού και μνημειακού πλούτου. Ο τότε Κοινοτάρχης απαντά ότι είναι μεν ενδιαφέρουσες οι ιδέες, αλλά είναι καλές για περιοχές που φιλοδοξούν να γίνουν ένα είδος Ελβετίας! Για εδώ δεν κάνουν. Και συνεχίσαμε τον δρόμο μας, αυτόν που «μας κάνει»...

Μετά από μερικά χρόνια γίνεται προσπάθεια να ανοιχτεί ο δρόμος για τον Πάλιουρα και μια ομάδα κατοίκων αντιδρά, με στόχο να προστατευτεί το περιβάλλον της περιοχής. Κάτι «οικολόγοι», λέει, αντιδρούν, και γίνεται η σχετική καζούρα στα καφενεία από τους γνωστούς ειδικούς. Ο τότε (άλλος αυτή τη φορά) κοινοτάρχης προσπαθεί να βρει τη μέση οδό και να βολευτεί το πράγμα... Τελικά ο δρόμος γίνεται, αλλά, τουλάχιστον, γλυτώνουμε τα φουρνέλα και το ξεκοίλιασμα του τοπίου της περιοχής.



Όμως, λίγα χρόνια αργότερα, στο έργο του βιολογικού καθαρισμού, πολίτες δεν αντιδρούν, αδρανούν ή απλά σιωπούν, μπροστά στο μεγαλειώδες(;) έργο, και έτσι ξεκοιλιάζεται το βουνό και κατασκευάζεται ένα έργο προβληματικό από πολλές απόψεις: η χωροθέτησή του γίνεται σε ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της περιοχής, σε υψόμετρο και απόσταση που το καθιστούν προβληματικό από καθαρά ενεργειακή άποψη, αλλά και από άποψη οικονομικού κόστους λειτουργίας. Έτσι, μεταξύ άλλων, καταφέρνουμε να καλωσορίζουμε τον επισκέπτη της περιοχής από την θάλασσα με την επεξεργασία των λυμάτων μας…. Και ας μην μιλήσουμε για τα έργα που ακολούθησαν. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου οι διαβεβαιώσεις του εργολάβου για τα έργα διαμόρφωσης στα πρανή που δημιουργούνται από τα μπάζα της μονάδας επεξεργασίας, μπροστά στις κάμερες της τοπικής τηλεόρασης, αλλά και η καθησυχαστική συγκατάβαση της τότε δημοτικής αρχής Αρτελάρη. Το τι έγινε το βλέπουμε από την θάλασσα και το καμαρώνει κανείς ακόμη και από την Αγία Ευφημία! Μνημείο διαρκέστερον του σιδήρου…

Κοιτάζω την πλαζ στην Σάμη, μετά το αλιευτικό καταφύγιο. Σιγά-σιγά το κύμα διαβρώνει την περιοχή, τα χαλίκια φεύγουν και η πλαζ στενεύει, και όποιος το αμφισβητεί, ας προσέξει καλύτερα ότι τα σκαλοπάτια από την κατασκευή του ντουζ έχουν καταληφθεί από την θάλασσα, που ήδη διαβρώνει και το υπόλοιπο από τα μπετά. Και αυτά, ως υπολείμματα από ένα φιλόδοξο σχέδιο αναβάθμισης του πεζόδρομου, η αρχική μελέτη του οποίου έγινε με προτροπή του μακαρίτη Αντώνη Τρίτση. Που δεν αξιωθήκαμε, ούτε ένα σωστό φυτό να φυτέψουμε στα παρτέρια που χάσκουν ελεεινά και τρισάθλια. Α όχι, ξέχασα, φυτέψαμε ένα όμορφο αντλιοστάσιο!! Ενώ πιο κάτω είχε φτιαχτεί, προηγούμενα, μια γέφυρα υπερυψωμένη, άχρηστη και προβληματική για τον περίπατο μανάδων με καρότσια, γερόντων και αναπήρων…για να μην περνάνε, λέει. τα μηχανάκια!!! Γιατί τόση χαζομάρα Θεέ μου;

Φτιάχτηκε εκεί που φτιάχτηκε το αλιευτικό καταφύγιο, έργο πολύ χρήσιμο μεν, αλλά χωρίς καμιά σωστή μελέτη για τις περιβαλλοντικές επιδράσεις και ιδιαίτερα την επίπτωσή του στον κυματισμό της θάλασσας. Έτσι, μεταξύ άλλων, διαβρώνεται επικίνδυνα η ακτή μεταξύ καρνάγιου και Μανίφικο. Μην ανησυχούμε, πολλές άλλες περιοχές της Ελλάδας, με το άφθονο ευρωπαϊκό χρήμα και τα «έργα τέρατα», έχουν καταστρέψει ή υποβαθμίσει, με αυτό τον τρόπο, τις παραλίες τους. Αυτοί που φωνάζουν είναι συνήθως κάτι «οικολόγοι»…

Μόνο που τώρα πια, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια που αυτά λέγονται εν Κεφαλληνία και Σάμη, η σημερινή κυβέρνηση της χώρας, άσχετα με τις επιφυλάξεις του καθενός για τις προθέσεις της, εκλέχτηκε με κύρια παντιέρα την πράσινη και την βιώσιμη ανάπτυξη, με διακυρήξεις περί της σημασίας του φυσικού περιβάλλοντος και με ίδρυση σχετικού υπουργείου.

Τώρα θα μου πείτε γιατί να λέγονται όλα αυτά; Απλά γιατί οι ίδιες λογικές πρυτανεύουν και σήμερα, με άξονα την προχειρότητα και τις πελατειακές μικρο-διευκολύνσεις, λογικές που εξοβελίζουν το ουσιώδες εν ονόματι ενός ‘ραντεβού στα τυφλά’ με την ανάπτυξη, που γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Γιατί η «ανάπτυξη» έχει γίνει «κυρία» περίεργη, πιθανόν ελαφρά βιτσιόζα με το πέρασμα του χρόνου, με αυξημένες απαιτήσεις από τους ενδιαφερόμενους για ένα ραντεβού μαζί της, σε συνθήκες άγριας κρίσης και ύφεσης, που οι γαμπροί περισσεύουν. Οι πόροι συνεχίζουν να σπαταλιούνται είτε σε άσκοπα έργα (βλέπε την καταπληκτική διαγράμμιση στους δρόμους της Σάμης!!!), είτε σε έργα στηριγμένα σε μελέτες με σοβαρά κενά, κάποιες του ποδαριού, με το επιχείρημα να μην χαθούν τα λεφτά, πιθανά και το νταραβέρι που συνήθως στήνεται γύρω από αυτά.

Μήπως είναι κάτι παραπάνω από ζωτικό και ουσιώδες για το μέλλον της περιοχής που ζούμε, και που μόλις φύγει και ο τελευταίος τουρίστας μετατρέπεται σε νεκροταφείο, να ανοίξει ένας διάλογος, μια σοβαρή συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει;

Και αυτό γιατί η Τέταρτη Προγραμματική Περίοδος 2007-13 είναι σε εξέλιξη, και δεν βλέπω σοβαρές προτάσεις να κατατίθενται, αλλά ούτε διάθεση για δημόσιο διάλογο. Αλλά από ποιόν; Από το Δημοτικό Συμβούλιο της περιοχής, που έτσι κι’ αλλιώς τελεί σε προχωρημένη αποσύνθεση;

Μήπως είναι ώρα να ανοίξουμε την συζήτηση εμείς, οι πολίτες, νηφάλια και υπεύθυνα, από τον χώρο αυτού του blog, κάτω από τον φιλόξενο ίσκιο ενός μεγάλου δένδρου που θα υπάρχει και πολύ μετά από μας, εδώ στο Ρουπάκι;;

Ποιος ο τίτλος της συζήτησης; Μα «Σε αναζήτηση του χαμένου χρόνου»…

Damodos

Άρθρο Αναγνώστη