Κρουαζιέρα θα σε πάω…

Περπατώ στο Λιθόστρωτο και χαζεύω τους σύντομους επισκέπτες της πόλης μας, εκείνους που εμφανώς βιάζονται να δουν ό,τι δουν, λίγο πριν το κρουαζερόπλοιό τους σαλπάρει για τον επόμενο προορισμό, την επόμενη πόλη, που θα πρέπει, επίσης να γνωρίσουν με ρυθμούς φαστ-φουντ: κάποιο περίεργο γεωλογικό φαινόμενο, το κέντρο της πόλης, μια πορτοκαλάδα, κανένα σουβενίρ από τους ντόπιους και πάλι μέσα στη βάρκα για το πλοίο, αφού απ΄ό,τι φαίνεται το μπαστούνι θα μείνει στο τέλος για να λαμπρύνει τους τοπικούς εμπνευστές του, μνημείο αναπτυξιακής αμηχανίας σε δύσκολους καιρούς στασιμότητας τουριστικής και κρίσης διεθνούς.

Και μου έρχεται μια άλλη περιγραφή, για το ίδιο θέμα, από έναν άλλο ευαίσθητο παρατηρητή, που προσπαθούσε να γνωρίσει πραγματικά, ως ευρωπαίος, μια άλλη μακρινή του κόσμου περιοχή.

…16 Φεβρουαρίου 2005

Η μέρα ξεκινάει με θέαμα που κυριολεκτικά παραπέμπει σε παραίσθηση. Ένα τεράστιο κρουαζερόπλοιο έχει αγκυροβολήσει στο λιμάνι. Καλά- καλά δεν έχει τελειώσει την μανούβρα του και αδειάζει με βιομηχανικό ρυθμό, σε συνεχή κύματα, γύρω στους χίλιους τουρίστες… Η απόβαση και ξαφνική (πλην βραχεία) κατάληψη του νησιού έχει αρχίσει… Δεν πιστεύουμε στα μάτια μας: η μικρή αποβάθρα που συνήθως είναι άδεια, ξεχειλίζει τώρα από τέντες και πάγκους με κάθε λογής μπιχλιμπίδια, μπιμπελό, μπρελόκ κάθε είδους, χωρίς να μιλάμε για κάθε είδους μικρά αγάλματα και ανάλογα προϊόντα μαζικής παραγωγής… θαυμάζω αυτόν τον ορυμαγδό άχρηστων αντικειμένων… Παντού στην αποβάθρα οι ντόπιοι, με ύφος μπλαζέ και ολίγον κοροϊδευτικό, κουνούν πινακίδες με αχτύπητες τιμές για ταξί που θα οδηγήσουν τους τουρίστες σε «μοναδικές» εκδρομές και «αξέχαστες» επισκέψεις. Ακόμη και το τοπικό ταχυδρομείο έχει ξεκουβαλήσει και, με τις σφραγίδες ανά χείρας, είναι έτοιμο να χαρίσει μοναδικά ενθύμια από την επίσκεψη στο μέρος, πριν τον επόμενο σταθμό… Η πρώτη ομάδα των τουριστών φθάνει: σαντάλια, πορτοκαλί σωσίβια, κλαρωτά βρακιά και μηχανές για φωτό κάθε είδους για ό,τι προλάβουν να βγάλουν… Μόλις βγάλουν το σωσίβιο οι τοπικές αρχές τούς χαρίζουν ένα λουλούδι (μήπως κάτι σας φέρνει στο μυαλό;;; Στμ) και οι τουρίστες εφορμούν στα σουβενίρ αγοράζοντας με δολάρια ό,τι είναι δυνατόν να αγοραστεί… Θα έλεγε κανείς σαν ακρίδες στην σοδειά, σχολιάζει ένας από τους παρατηρητές…Οι πλαστικές σακούλες γεμίζουν με χαρτονομίσματα και τα κινούμενα γκισέ των τραπεζών δεν είναι μακριά από τον ορυμαγδό…(Μήπως είναι καλή ίδεα και για μας εδώ, για του χρόνου;; Στμ). Ο ταξιτζής δίπλα μου αναφέρει γρήγορα τα βασικά μέρη για την γρήγορη, μερικών ωρών, επίσκεψη!!... Από την άλλη μεριά της αποβάθρας, τα λεωφορεία, σε ατέλειωτη γραμμή, περιμένουν: καταπίνουν γρήγορα τους τουρίστες που πασαλείβονται γρήγορα με κρέμες, και ξεκινούν μέσα σε ορυμαγδό κορναρισμάτων, ενώ το επόμενο και το επόμενο ακολουθούν βιαστικά… Ο χρόνος επείγει…

Τους ακολουθούμε στην επίσκεψη: βιαστικοί τουριστικοί οδηγοί, με φωνές και σπρωξίδι σαν τσοπανόσκυλα μαζεύουν το κοπάδι των επισκεπτών και τους οδηγούν στον αρχαιολογικό χώρο με τα αγάλματα. Ίσα-ίσα ο χρόνος για να βγει η κλασσική φωτό-σουβενίρ, γρήγορα οι μηχανές περνάνε από χέρι σε χέρι και γρήγορα γιατί το επόμενο γκρουπ ανυπομονεί στην είσοδο. Ο χρόνος επείγει και πρέπει να «πάρουν» όλοι…

Στο τέλος αυτής της απόβασης και προσωρινής κατάληψης του νησιού, η συζήτηση με κάποιους ντόπιους: Σίγουρα οι τουρίστες είναι η κύρια πηγή εισοδήματός για όλους μας, αλλά αυτοί των κρουαζεροπλοίων μάλλον είναι οι χειρότεροι. Πέντε ώρες για να δουν το νησί, δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στον χώρο, την ιστορία του και τους ανθρώπους του. Ζω εδώ για 25 χρόνια και ακόμα νομίζω ότι δεν ξέρω το νησί… Τι άραγε προσφέρει όλο αυτό ακόμα και στους ίδιους τους επισκέπτες;;

Τέλος της αφήγησης, και για την περιέργεια των ενδεχόμενων αναγνωστών να πούμε ότι, όχι, οι εικόνες δεν είναι από την Κεφαλονιά, που «απολαμβάνει» την ευλογία του τουρισμού των κρουαζεροπλοίων, αλλά από το μακρινό νησί του Πάσχα στον επίσης μακρινό Ειρηνικό. Η μήπως τελικά όχι και τόσο μακρινό, αφού στο κοινό πεπρωμένο των περιοχών μαζικού βιομηχανικού τουρισμού, ως γνωστόν τι Λωζάνη τι Κοζάνη;;;

Και να σκεφτεί κανείς ότι σύμφωνα με επαγγελματία, θα έλεγα της παραλίας, από κάθε επίσκεψη πλοίου κάνει τζίρο 150-200 ευρώ, γιατί εκτός των άλλων δεν υπάρχει και χρόνος για κάτι περισσότερο!! Και ακόμη ότι το έργο του μπαστουνιού, με την αρχιτεκτονική κατασκευή του (να χαιρόμαστε τον καλλιτέχνη που με το αφηρημένο της σύλληψής του αποτύπωσε κατά τον καλύτερο τρόπο την αναπτυξιακή αμηχανία της περιοχής και των εμπνευστών και κατασκευαστών του έργου) κόστισε μερικά εκατομμύρια ευρώ. Α ναι, και κοστάρει, κατά μέσον όρο, ένα στα τρία κρουαζερόπλοια!! Όπως έλεγε και ένας μεγάλος Ελληνας αρχιτέκτονας(το Ε κεφαλαίο παρακαλώ): "Λόγια λόγια και έργα τέρατα!" Θου Κύριε και είναι και προεκλογική περίοδος…

Damodos
Άρθρο Αναγνώστη