Ένα blog στο Ρουπάκι - Ίσκιος επικοινωνίας!

Στον ηλεκτρονικό του ίσκιο δημιουργησαμε μαζί έναν ανοιχτό χώρο ενημέρωσης, σκέψης και προβληματισμού για την ζωή μας σε όλες της τις εκφάνσεις. Για πράγματα που αγαπάμε αλλά και που μας ενοχλούν.

Φιλόξενος τόπος για ενημέρωση, προβληματισμό και δραστηριοποίηση για τα τοπικά πράγματα αλλά και για θέματα από αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, ανοιχτός ακόμα και σε "θυμωμένες" απόψεις με ευπρέπεια και σεβασμό.

Στη δύσκολη συγκυρία θα προσπαθήσουμε να κάνουμε τον ίσκιο μας σημείο συνάντησης και επικοινωνίας για τους συμπολίτες μας και να προτείνουμε λύσεις και διεξόδους για τον τόπο μας που μοιάζει να μην μιλάει με τους ανθρώπους του.

Ξεκινώντας από απλά και μικρά που θα μας επιτρέψουν να ξαναγνωριστούμε και να μάθουμε να συζητάμε και να συνεργαζόμαστε, να λύνουμε προβλήματα.

IthacaNet - Ο "πολιτισμός" της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας

Ευχαριστούμε το IthacaNet για την αποστολή του άρθρου.

Οι ευαίσθητοι προστάτες της κληρονομιάς μας, μοιάζουν με την απροσδιόριστη ράτσα των "νεοελλήνων".

Δεν εξηγείται αλλιώς.

Τα Κυκλώπεια Τείχη της αρχαίας Κράνης στην Κεφαλλονιά "προστατεύονται" από το νόμο και την υπηρεσία. Η εικόνα του περιβάλλοντος τοπίου είναι στενά δεμένη με τον αρχαιολογικό χώρο, ο οποίος απλώνεται σε μια μεγάλη έκταση και περιλαμβάνει την ακρόπολη πάνω από τη λιμνοθάλασσα, τους λαξευτούς και θολωτούς τάφους στην Αλαφώνα, τη Δρακοσπηλιά, που δεν είναι σπηλιά, αλλά τη βάφτισαν οι ντόπιοι, τον αρχαίο αμαξιτό δρόμο που ξεκινά από την Αλαφώνα προς άγνωστη κατεύθυνση, το βαραθροσπήλαιο της Γρούσπας και άλλες ομορφιές. Σε αυτές θα συμπεριλάβουμε τα "νεώτερα" λιθόκτιστα καμίνια, τις διάσπαρτες πέτρινες λίμπες των τσοπάνηδων και όλα αυτά τελειώνουν κάπου εκεί γύρω από το ξωκλήσι του Άη Λιά.

Το όριο της προστατευόμενης περιοχής, όπου απαγορευόταν η ανέγερση κτηρίων ήταν το ξωκλήσι. Αυτό κάποια στιγμή "παραβιάστηκε" και εμφανίστηκαν δυο κτήρια μέσα στην πάλαι ποτέ απαγορευμένη ζώνη.

Παρένθεση:

1. Το ξωκλήσι, κτίσμα του 190υ αιώνα, "ανακαινίστηκε" και υποστηρίχθηκε με τσιμέντο, τσιμεντάροντας το μεγαλύτερο μέρος των τοιχογραφιών, έργο της δεκαετίας του 30.
Η ησυχία του τοπίου απειλείται σταθερά,από τη δεκαετία του 80, από την "ευφυή" (διάβαζε "ανεγκέφαλη" ) πρόταση να περάσει νέος δρόμος, που θα ενώνει το Αργοστόλι με το ανατολικό και βόρειο τμήμα του νησιού, μέσα από τη Δρακοσπηλιά και τον λεηλατημένο αρχαιολογικό χώρο της Αλαφώνας.

Στα ριζά της αρχαίας Κράνης, δίπλα από τα παλιά έλη του Κουτάβου, εντοπίστηκε, κατά τη διάνοιξη του δρόμου της Κρανιάς, θεμέλια εμπορικού κέντρου, το οποίο μπαζώθηκε, σαν εύρημα άνευ αξίας, για να περάσει ο δρόμος και για να μην ενοχληθούν οι γύρω ιδιοκτησίες.

Έκλεισε η παρένθεση.

Ό,τι προστάτευαν οι αιώνες, καταστρέφουν και απειλούν οι "προστάτες".

Η Δρακοσπηλιά.
Σαν απολύτως φυσιολογική συνέχεια, η αρχαιολογική υπηρεσία θεώρησε καλό να αφήσει τα ίχνη του πολιτισμού της, δίπλα στην κεντρική πύλη των τειχών.

Έφτιαξε ένα κτήριο - τουαλέτα, που είναι μονίμως κλειστή και εγκατέλειψε και ένα κοντέηνερ!

Δυστυχώς, είμαστε οι πρώτοι που ασχολούμαστε με το θέμα. Οι "ευαίσθητες" καρδιές των "αρχαιόφιλων συλλόγων", των τοπικών αρχόντων και της λοιπής "διανόησης" δεν συγκινούνται από τέτοια. Οι πολλοί κάτοικοι, είτε δεν ξέρουν πού πέφτουν τα κυκλώπεια είτε θα θεωρήσουν ή έχουν θεωρήσει όλα αυτά τα γεγονότα κάτι το εντελώς φυσικό.

Δεν περιμένουμε απάντηση, όπως δεν πήραμε ποτέ απάντηση, όταν μόνοι μας "καταγγείλαμε" τη βλακεία των καθηγητών πολεοδόμων να περάσουν δρόμο από τη Δρακοσπηλιά ή όταν μπάζωσαν την αρχαία εμπορική συστάδα κτηρίων στην Κρανιά.

Καταλάβατε, τώρα, γιατί κλείνει η Βιβλιοθήκη; Σε τι να χρησιμέψει, μέσα σε τέτοιο τοπίο;

Η Γρούσπα.



2 σχόλια:

  1. Αγαπητέ μου μην ανησυχείς ο πολιτισμός της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας έχει αφήσει τα ίδια ίχνη του και στην Αρχαία Ακρόπολη της Σάμης. Ο καθένας υπογράφει με τον τρόπο του και την αισθητική του στο τοπίο της πατρίδας μας. Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους πια. Τι να σημαίνει άραγε βάνδαλος σήμερα; Η τι σημαίνει (δημόσια) Υπηρεσία;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ΣΑΜΗ ΜΑΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ

    Βέβαια και στη Σάμη. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν και ποτέ δε θα μάθουν τι έκρυβε στα σπλάχνα του ο τόπος που τους γέννησε. Οι μικροί μαθητές ποτέ δε θα δουν τα ευρήματα, ποτέ δε θα ενημερωθούν, βρέ διάολε, τι βρήκαν κατά καιρούς στις εκατοντάδες ανασκαφές που έγιναν στην περιοχή μας τα τελευταία τριάντα χρόνια.

    Γιατί όλα αυτά;
    Τι περίεργο συμβαίνει;

    Αδιαφορία μόνο; Μήπως κάτι διαφορετικό κινούμενο από όσους συνδέουν όσα αλλότρια;

    Ποιος θα μας εξηγήσει;

    Ο Δήμος; Μα αυτός ήταν πάντα απών. Και ο σημερινός, εκωφαντικά αόρατος. Ταξιδευτής, δημόσιος υπάλληλος κατάντησε ο Δήμος μας, με ωράριο. Κι οι υπόλοιποι που τον πλαισιώνουν σε μικρές καρέκλες καθήμενοι κτυπούν τα σφυριά ενός εκκρεμούς αδιαφορίας που πηγαίνει πέρα δώθε, πέρα δώθε δίχως νόημα και αποστολή.

    Η Κ.Ε.ΔΗ.ΚΕ; Παρούσα! Ε; Αυτή όπως διάβασα κάπου, έχει ...αιγίδες. Κατ-αιγίδες μονάχα δεν ξέρω πότε θα ρθούνε...

    Ο αρχαιολόγος της περιοχής; Παρομοίως απών. Πού είναι πέρα από την επιστημονική και η παιδαγωγική/ενημερωτική του αποστολή που θα έπρεπε να είχε;

    Η Αρχαιολογική υπηρεσία; Ευτυχώς δεν έχει αφήσει κάπου τουαλέτες ούτε κοντέινερς.

    Το κράτος; Διακηρύξεις κι ύστερα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια κατσικοπόδαρων.

    Οι πολίτες; Όπως πάντα κι εμείς. Το "σφάξε με πασά μου να αγιάσω" το έχουμε κάνει σημαία, εικόνισμα, φυλαχτό.

    Σάμη, λοιπόν. 2011 μ.Χ.
    .
    Κανείς δε μιλάει, κανείς δεν ακούει, κανείς δε διαμαρτύρεται, κανείς τέλος δεν ζει. Οϋτε καν ένα θαύμα δεν προσμένει.

    Σάμη λοιπόν:
    Ένα τυπικό παράδειγμα νεοελληνικής παρακμής...

    MAJOR ARX

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλια που δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά απορρίπτονται.