Η επίσχεση των εργαζομένων (απλήρωτων για 7 ½ μήνες) στο Κοργιαλένειο Ίδρυμα - πράξη αναγκαία και νόμιμη αλλά, κατά τη γνώμη μας, αρκετά καθυστερημένη - μπορεί να σταματά ουσιαστικά τη λειτουργία της Βιβλιοθήκης και του Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου – όχι ευχάριστο γεγονός για μας, για τους επισκέπτες του νησιού αλλά και τους ίδιους τους εργαζόμενους - μπορεί όμως και πρέπει να αποτελέσει επιτέλους αφορμή για να δοθεί η σωστή λύση στο όλο πρόβλημα.
Είχα προσπαθήσει πριν από τρία περίπου χρόνια (τέλη Απριλίου έως αρχές Ιουνίου 2008) να ανοίξει ένας διάλογος για την τύχη της Κοργιαλένειας Βιβλιοθήκης μέσα από τη δημοσίευση/ανάρτηση στον τοπικό και ηλεκτρονικό τύπο μιας σειράς σχετικών κειμένων μου. Με τα κείμενα εκείνα κατέθετα τις εκτιμήσεις και τις απόψεις μου αρκετά, πιστεύω, τεκμηριωμένα για τη λειτουργία και γενικότερα το μέλλον της Βιβλιοθήκης. Υποστήριζα τότε ότι ο μόνος δρόμος για να διασφαλιστεί σε μόνιμη και σταθερή βάση η απρόσκοπτη λειτουργία της ήταν η μετατροπή της σε Δημόσια. Τώρα, με την επίσχεση των εργαζομένων, τίθεται θέμα και για το Μουσείο.
Πιστεύω ότι επιτέλους το Κοργιαλένειο Ίδρυμα οφείλει «με αρετή και τόλμη» να πάρει την ιστορική απόφαση, δεδομένου ότι, όπως πολύ σωστά επισημαίνουν οι εργαζόμενοι στην ανακοίνωσή τους και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κάθε καλοπροαίρετο συμπολίτη, «δεν υπάρχει προοπτική οικονομικής ανάκαμψης του Ιδρύματος» και «δεν μπορεί κανείς να χαράζει στρατηγική ή να διατυπώνει κάποιο όραμα για το Ίδρυμα χωρίς εξασφάλιση των λειτουργικών αναγκών και της μισθοδοσίας».
Είναι καιρός, λοιπόν, να συντονιστούν οι προσπάθειες όλων μας για την άρση του προβλήματος. Οι πρωτοβουλίες, όμως, ανήκουν στο Κοργιαλένειο Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να μην ακούσει τούτη τη φορά, με όλη τη σοβαρότητα που επιβάλει η περίσταση, τη φωνή διεκδίκησης αλλά και φωνή απόγνωσης των εργαζομένων του: «Διεκδικούμε τη δική μας αξιοπρέπεια αλλά και τη σωτηρία του Ιδρύματος που όλοι υπηρετούμε. [...] Διεκδικούμε μια οριστική και μόνιμη λύση, που θα βάλει τέρμα στη σημερινή ανασφάλεια, αβεβαιότητα και κυριολεκτική απόγνωση».
ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ
Είχα προσπαθήσει πριν από τρία περίπου χρόνια (τέλη Απριλίου έως αρχές Ιουνίου 2008) να ανοίξει ένας διάλογος για την τύχη της Κοργιαλένειας Βιβλιοθήκης μέσα από τη δημοσίευση/ανάρτηση στον τοπικό και ηλεκτρονικό τύπο μιας σειράς σχετικών κειμένων μου. Με τα κείμενα εκείνα κατέθετα τις εκτιμήσεις και τις απόψεις μου αρκετά, πιστεύω, τεκμηριωμένα για τη λειτουργία και γενικότερα το μέλλον της Βιβλιοθήκης. Υποστήριζα τότε ότι ο μόνος δρόμος για να διασφαλιστεί σε μόνιμη και σταθερή βάση η απρόσκοπτη λειτουργία της ήταν η μετατροπή της σε Δημόσια. Τώρα, με την επίσχεση των εργαζομένων, τίθεται θέμα και για το Μουσείο.
Πιστεύω ότι επιτέλους το Κοργιαλένειο Ίδρυμα οφείλει «με αρετή και τόλμη» να πάρει την ιστορική απόφαση, δεδομένου ότι, όπως πολύ σωστά επισημαίνουν οι εργαζόμενοι στην ανακοίνωσή τους και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κάθε καλοπροαίρετο συμπολίτη, «δεν υπάρχει προοπτική οικονομικής ανάκαμψης του Ιδρύματος» και «δεν μπορεί κανείς να χαράζει στρατηγική ή να διατυπώνει κάποιο όραμα για το Ίδρυμα χωρίς εξασφάλιση των λειτουργικών αναγκών και της μισθοδοσίας».
Είναι καιρός, λοιπόν, να συντονιστούν οι προσπάθειες όλων μας για την άρση του προβλήματος. Οι πρωτοβουλίες, όμως, ανήκουν στο Κοργιαλένειο Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να μην ακούσει τούτη τη φορά, με όλη τη σοβαρότητα που επιβάλει η περίσταση, τη φωνή διεκδίκησης αλλά και φωνή απόγνωσης των εργαζομένων του: «Διεκδικούμε τη δική μας αξιοπρέπεια αλλά και τη σωτηρία του Ιδρύματος που όλοι υπηρετούμε. [...] Διεκδικούμε μια οριστική και μόνιμη λύση, που θα βάλει τέρμα στη σημερινή ανασφάλεια, αβεβαιότητα και κυριολεκτική απόγνωση».
ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά απορρίπτονται.