Για να μην αδικούμε όμως τον Πόρο, θεωρούμε ότι η ακμή του Πόρου ήταν αποτέλεσμα δουλειάς και πρωτοβουλιών.
Περιμένουμε τις απόψεις σας!
===========================================================
Πόρος: ένα χωριό μυστήριο!
Ένα χωριό που κλώτσησε την τύχη του, που αρνήθηκε τον τουρισμό, που απαξίωσε το μέλλον του χωρίς να το αντικαταστήσει με κάποιο εναλλακτικό σχέδιο, ένα χωριό που αυτό-απομονώθηκε τουριστικά, κλείνοντας ερμητικά τα μάτια σε κάθε εκσυγχρονισμό..
Η τουριστική ιστορία του Πόρου (έτσι όπως μας την διηγήθηκε ο Βαγγέλης Χιόνης, ένας νέος –τότε- επιχειρηματίας που βοήθησε με τις ιδέες και την επιχειρηματική του δράση να αλλάξουν πολλά από τα τουριστικά δεδομένα της περιοχής) άρχισε το 1962.
Την δεκαετία του 1960, ο Πόρος ήταν όλος και όλος ένας πλάτανος στο λιμάνι και μια γραφική ταβέρνα με γραμμόφωνο. Η ταβέρνα του Γιώργου Μεταξά – Μαριάτου.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα λαμπρό μυαλό, ένας Κεφαλλονίτης που έβλεπε πολύ μακριά. Έχοντας κάποια σχέση με Γαλλία κατάφερε και έφερε το 1962 Γάλλους τουρίστες στον Πόρο. Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε στο μικρό χωριό. Γέμισαν οι φτωχικές κρεβατοκάμαρες με τουρίστες, άδειασαν όλα τα ντουλάπια από τα τρόφιμα και το συνάλλαγμα άρχιζε να γεμίζει τους κουμπαράδες του χωριού.
Κάπου εκεί ξεκίνησαν να κτίζονται τα πρώτα δωμάτια για τουριστική εκμετάλλευση, έτσι όπως καταλάβαινε ο καθένας την τουριστική ανάπτυξη, χωρίς βοήθεια και ορμήνια από πουθενά. Και ποιος δεν θυμάται τα δωμάτια του Γουλημή; Ήταν σαν να κτίστηκε το Χίλτον στο Πόρο.
Μαζί με τα δωμάτια, άρχισαν να εμφανίζονται και άλλες ταβέρνες: του Παντελή και του Γκιάφη. Φρέσκο ψάρι, μπόλικη ρίγανη, καμιά κρεατόπιτα, ντομάτες από τον κήπο και σπιτίσιο ζυμωτό ψωμί.
Από το 1962 έως το 1980 οι Γάλλοι τουρίστες μονοπωλούσαν τον Πόρο, δεν ήταν οργανωμένα γκρουπ, ήταν ομάδες φίλων που ο ένας έφερνε τον άλλον.
Το 1982 έφθασαν στον Πόρο τα πρώτα γκρουπ Άγγλων τουριστών , με την εμφάνισή τους οι Γάλλοι εξαφανίστηκαν.
Στην δεκαετία του 1980 ο Πόρος μπαίνει στην δεύτερη τουριστική αναπτυξιακή του πορεία.
Για άλλη μια φορά χωρίς βοήθεια, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική. Χτίζει όποιος μπορεί και ότι του κατεβάσει η κούτρα του. Αρνούνται πεισματικά να δουν την εξέλιξη του τουρισμού σε μεγαλύτερα δωμάτια, σε άνετα ξενοδοχεία ή μονοκατοικίες. Η μορφολογία του εδάφους βέβαια δεν βοηθάει, το χωριό έπρεπε να ανοίξει δυτικά προς τα Ράγια αλλά οι Ποριανοί έβλεπαν μπροστά τους μόνο από το λιμάνι μέχρι την Πλατεία.
Άξιο σχολιασμού είναι και το γεγονός των επενδύσεων ομογενών με έναν τρόπο που δεν βοηθούσε την συνολική ανάπτυξη της περιοχής. Κάποιοι έφτιαξαν κάπως μεγαλύτερα συγκροτήματα αλλά από μια περίεργη αντίληψη αρνιόνταν να τα δώσουν στους tour operators, τα δούλευαν μόνοι τους 1-2 μήνες τον χρόνο, τα μαράζωσαν, τα έκλεισαν πριν την ώρα τους.
Το 1982 εμφανίστηκε στο Πόρο και ο Βαγγέλης ο Χιόνης φέροντας νέες τουριστικές υπηρεσίες στο χωριό, τα άγνωστα μέχρι τότε water sports: βάρκες, μπανάνες, σκι , θαλάσσια παιγνίδια .
Οι τουρίστες ξετρελάθηκαν. Οι ξεναγοί έφερναν μαζικά γκρουπ στο Πόρο μόνο και μόνο για τα water sports. Ο κόσμος, και κυρίως οι νέοι του χωριού και της περιοχής, αγκάλιασαν την προσπάθεια και βοήθησαν με όλη τους τη καρδιά. Στάθηκαν στον Βαγγέλη όσο κανένας άλλος. Ακόμα και τότε που κάηκε το σκάφος του, από άγνωστη αιτία, μάζεψαν χρήματα κρυφά, βοηθώντας τον να το αντικαταστήσει αμέσως..
Ο Πόρος συνέχισε να ελπίζει.. Μια μαγιά νέων ανθρώπων πείσμωσαν και ορκίστηκαν να τα καταφέρουν, να προχωρήσουν πιο μπροστά.. Το λιμάνι του χωριού ήταν πολύ μικρό πια για τα water sports . Μια νέα περιοχή ανοίγει: Τα Ράγια.
Η επιχείρηση των water sports μεταφέρεται σε μια τεράστια πλωτή εξέδρα φτιαγμένη κομμάτι -κομμάτι όλο τον χειμώνα από τα χέρια του Βαγγέλη. Ήρθε η στιγμή να κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό του Πόρου το πρώτο αλεξίπτωτο με χειριστή τον Βαγγέλη. Τα Ράγια γίνονται το τουριστικό επίκεντρο της Κεφαλονιάς για χιλιάδες τουρίστες.
Μέχρι τις αρχές του 1990, ο Πόρος έζησε μια πρωτοφανή τουριστική άνθιση, με πολλές στρεβλώσεις και αδυναμίες. Τα αδιέξοδα άρχισαν να φαίνονται πεντακάθαρα στον ορίζοντα.
Τον χειμώνα του 1992 μια παρέα νέων ανθρώπων αποφασίζουν να στραφούν και στον εσωτερικό τουρισμό, στην μετακίνηση ντόπιων από όλα τα σημεία της Κεφαλονιάς προς τον Πόρο.
Επιλέγεται η Πρωτομαγιά του 1993 να γίνει ορόσημο αυτής της προσπάθειας.
Με το σύνθημα "Πρωτομαγιά στον Πόρο", ρίχνεται στη δουλειά όλο το χωριό. Βάφουν, φτιάχνουν τους κήπους τους, νοικοκυρεύουν τα μαγαζιά τους, φυτεύουν δένδρα. Όλο το χωριό έχει γίνει μια παρέα ενθουσιασμένων ανθρώπων. Και τι δεν έκανε αυτή η παρέα! μέχρι που βάψανε με τα χέρια τους την σιδερένια γέφυρα στο ποτάμι.
Κανείς ,από εκείνη την γενιά ,δεν πρόκειται να ξεχάσει την παρέα που ήταν καρδιά εκείνης της προσπάθειας . Ήταν : ο Παναγής Μηλιαρέσης, ο Σπύρος Παραμερίτης, ο Κώστας Μανέντης, ο Γεράσιμος Γιαννάκης, ο Ανδρέας Γιαννάκης, ο Τσαγκάρης, ο Γιάννης Γαβριελάτος, ο Μάκης Βανδώρος, ο Βαγγέλης Χιόνης.
Ο Πόρος έλαμπε, έγινε ένα χωριό πρότυπο να δεχτεί τους εσωτερικούς τουρίστες, τους Αργοστολιώτες, τους Λειβαθινούς, τους Ληξιουριώτες, τους Ρισιάνους, τους Πυλαρινούς.
Και πήγαν όλοι.
Τέτοιο πράγμα δεν το είχε ζήσει κανείς μέχρι τότε. Πλημμύρισε το χωριό από κόσμο. Ξεπούλησαν όλοι από τις πορτοκαλάδες μέχρι τα σουβλάκια. Ο Πόρος κέρδισε τους Κεφαλλονίτες! Οι Κκεφαλλονίτες ζητούσαν σύντομα και άλλο πανηγύρι. Ρωτούσαν ποια είναι τα επόμενα σχέδια..
Όμως, εκείνη η μέρα της επιτυχίας, έμελε να γίνει και η αρχή του τέλους των ονείρων της παρέας.
Την επόμενη κιόλας ημέρα ακούστηκαν για πρώτη φορά φωνές διαμαρτυρίας ανθρώπων που δεν ήθελαν το χωριό τους να μπει σε αυτή την τροχιά, που δεν ήθελαν τόσο κόσμο, που δεν τους ενδιέφερε ο τουρισμός, που δεν θέλουν να ξεπατώνονται στη δουλειά , που δεν γουστάρουν τουρίστες..
Το κτύπημα για όλους όσους δούλεψαν για αυτή την επιτυχία ήταν μεγάλο. Τους έκοψαν τα φτερά. Ο Πόρος, την ίδια ημέρα της επιτυχίας,πήρε την κάτω βόλτα…
Η σαιζόν του 1993 κύλησε με μεγάλη γκρίνια.. Σε εθνικό επίπεδο το 1993 ήταν μια από τις χειρότερες χρονιές για τον τουρισμό, αποτέλεσμα του πολέμου του Κόλπου..
Ο Πόρος βρέθηκε στο δίλημμα : ή ένα άλμα μπροστά με ανάπτυξη, με σύγχρονο προϊόν, με εκσυγχρονισμό των τουριστικών καταλυμάτων και υπηρεσιών ή ....θάνατος..
Ο Πόρος συνειδητά αρνήθηκε να ακολουθήσει την ανάπτυξη. Ο Πόρος αρνήθηκε να εκσυγχρονίσει τις υποδομές του. Ο Πόρος αρνήθηκε να δώσει μια ευκαιρία στα ίδια του τα παιδιά.
Το χαμόγελο πάγωσε. Τα μαύρα σύννεφα της κρίσης ήταν πλέον ορατά δια γυμνού οφθαλμού.
Το καλοκαίρι του 1994 ο Πόρος ήταν σαν να ψυχοραγεί.
Εκείνο το καλοκαίρι πέταξε για τελευταία φορά το αλεξίπτωτο του Βαγγέλη πάνω από τον Πόρο. Η επιχείρηση έκλεισε. Δεν μπορούσε να διατηρηθεί σε ένα χωριό που δεν εκσυγχρονιζόταν για να δεχτεί νέες δυναμικές κατηγορίες τουριστών.. που αρνιόταν την συνεργασία με τουριστικά γραφεία.
Δεκαπέντε χρόνια τώρα, από το 1995 μέχρι σήμερα ο Πόρος ανεβαίνει τον τουριστικό Γολγοθά του. Απομονωμένος από την υπόλοιπη Κεφαλονιά, παρόλο που λίγα χιλιόμετρα τον χωρίζουν από την Σκάλα που αναπτύσσεται ραγδαία. Ο Πόρος λοιδορεί τη Σκάλα και φρικάρει με το Φισκάρδο για την τουριστική τους ανάπτυξη. Ο Πόρος κλείνεται όλο και πιο βαθιά στο καβούκι του. Νοοτροπίες ανθρώπων.
Το λιμάνι του Πόρου αλλάζει, μεγαλώνει, εκσυγχρονίζεται.. ο Πόρος όμως δεν το ακολουθεί, δεν αναπτύσσεται , δεν εκσυγχρονίζεται.. Εχει στηλώσει τα πόδια και αρνείται να κάνει ακόμα και ένα βήμα.
Σήμερα. Ανοιξη του 2010, δεκάξη χρόνια μετά, τυχαία ανακαλύπτουμε στο face book ένα ερωτηματολόγιο ενός νέους ανθρώπου από τον Πόρο , του Γιώργου Γκιάφη ο οποίος αρχίζει να ψάχνεται και να ρωτάει: τι φταίει, ποιος φταίει, τι κάνουμε για τον Πόρο.
Σημαδιακό;
Τι άλλο να πει κανείς! Την ώρα που νέοι επιχειρηματίες του Πόρου κάνουν έρευνα για το τι φταίει για την κατάσταση του χωριού τους, που αναρωτιούνται που πάει το μέλλον τους, την ίδια ώρα ο Βαγγέλης ο Χιόνης αποφασίζει να ξαναπετάξει πάνω από τον Πόρο.
Το φετινό καλοκαίρι , το αλεξίπτωτο του Βαγγέλη με ένα υπερσύγχρονο σκάφος θα ξαναρχίσει τις πτήσεις στον ουρανό της Κεφαλονιάς. Η πρώτη πτήση θα γίνει στον Πόρο, για τη τιμή της "παρέας της Πρωτομαγιάς του 1993"..
Δείτε ολόκληρο το άρθρο: http://kefaloniapress.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=11994&Itemid=152
Η τουριστική ιστορία του Πόρου (έτσι όπως μας την διηγήθηκε ο Βαγγέλης Χιόνης, ένας νέος –τότε- επιχειρηματίας που βοήθησε με τις ιδέες και την επιχειρηματική του δράση να αλλάξουν πολλά από τα τουριστικά δεδομένα της περιοχής) άρχισε το 1962.
Την δεκαετία του 1960, ο Πόρος ήταν όλος και όλος ένας πλάτανος στο λιμάνι και μια γραφική ταβέρνα με γραμμόφωνο. Η ταβέρνα του Γιώργου Μεταξά – Μαριάτου.
Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα λαμπρό μυαλό, ένας Κεφαλλονίτης που έβλεπε πολύ μακριά. Έχοντας κάποια σχέση με Γαλλία κατάφερε και έφερε το 1962 Γάλλους τουρίστες στον Πόρο. Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε στο μικρό χωριό. Γέμισαν οι φτωχικές κρεβατοκάμαρες με τουρίστες, άδειασαν όλα τα ντουλάπια από τα τρόφιμα και το συνάλλαγμα άρχιζε να γεμίζει τους κουμπαράδες του χωριού.
Κάπου εκεί ξεκίνησαν να κτίζονται τα πρώτα δωμάτια για τουριστική εκμετάλλευση, έτσι όπως καταλάβαινε ο καθένας την τουριστική ανάπτυξη, χωρίς βοήθεια και ορμήνια από πουθενά. Και ποιος δεν θυμάται τα δωμάτια του Γουλημή; Ήταν σαν να κτίστηκε το Χίλτον στο Πόρο.
Μαζί με τα δωμάτια, άρχισαν να εμφανίζονται και άλλες ταβέρνες: του Παντελή και του Γκιάφη. Φρέσκο ψάρι, μπόλικη ρίγανη, καμιά κρεατόπιτα, ντομάτες από τον κήπο και σπιτίσιο ζυμωτό ψωμί.
Από το 1962 έως το 1980 οι Γάλλοι τουρίστες μονοπωλούσαν τον Πόρο, δεν ήταν οργανωμένα γκρουπ, ήταν ομάδες φίλων που ο ένας έφερνε τον άλλον.
Το 1982 έφθασαν στον Πόρο τα πρώτα γκρουπ Άγγλων τουριστών , με την εμφάνισή τους οι Γάλλοι εξαφανίστηκαν.
Στην δεκαετία του 1980 ο Πόρος μπαίνει στην δεύτερη τουριστική αναπτυξιακή του πορεία.
Για άλλη μια φορά χωρίς βοήθεια, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική. Χτίζει όποιος μπορεί και ότι του κατεβάσει η κούτρα του. Αρνούνται πεισματικά να δουν την εξέλιξη του τουρισμού σε μεγαλύτερα δωμάτια, σε άνετα ξενοδοχεία ή μονοκατοικίες. Η μορφολογία του εδάφους βέβαια δεν βοηθάει, το χωριό έπρεπε να ανοίξει δυτικά προς τα Ράγια αλλά οι Ποριανοί έβλεπαν μπροστά τους μόνο από το λιμάνι μέχρι την Πλατεία.
Άξιο σχολιασμού είναι και το γεγονός των επενδύσεων ομογενών με έναν τρόπο που δεν βοηθούσε την συνολική ανάπτυξη της περιοχής. Κάποιοι έφτιαξαν κάπως μεγαλύτερα συγκροτήματα αλλά από μια περίεργη αντίληψη αρνιόνταν να τα δώσουν στους tour operators, τα δούλευαν μόνοι τους 1-2 μήνες τον χρόνο, τα μαράζωσαν, τα έκλεισαν πριν την ώρα τους.
Το 1982 εμφανίστηκε στο Πόρο και ο Βαγγέλης ο Χιόνης φέροντας νέες τουριστικές υπηρεσίες στο χωριό, τα άγνωστα μέχρι τότε water sports: βάρκες, μπανάνες, σκι , θαλάσσια παιγνίδια .
Οι τουρίστες ξετρελάθηκαν. Οι ξεναγοί έφερναν μαζικά γκρουπ στο Πόρο μόνο και μόνο για τα water sports. Ο κόσμος, και κυρίως οι νέοι του χωριού και της περιοχής, αγκάλιασαν την προσπάθεια και βοήθησαν με όλη τους τη καρδιά. Στάθηκαν στον Βαγγέλη όσο κανένας άλλος. Ακόμα και τότε που κάηκε το σκάφος του, από άγνωστη αιτία, μάζεψαν χρήματα κρυφά, βοηθώντας τον να το αντικαταστήσει αμέσως..
Ο Πόρος συνέχισε να ελπίζει.. Μια μαγιά νέων ανθρώπων πείσμωσαν και ορκίστηκαν να τα καταφέρουν, να προχωρήσουν πιο μπροστά.. Το λιμάνι του χωριού ήταν πολύ μικρό πια για τα water sports . Μια νέα περιοχή ανοίγει: Τα Ράγια.
Η επιχείρηση των water sports μεταφέρεται σε μια τεράστια πλωτή εξέδρα φτιαγμένη κομμάτι -κομμάτι όλο τον χειμώνα από τα χέρια του Βαγγέλη. Ήρθε η στιγμή να κάνει την εμφάνισή του στον ουρανό του Πόρου το πρώτο αλεξίπτωτο με χειριστή τον Βαγγέλη. Τα Ράγια γίνονται το τουριστικό επίκεντρο της Κεφαλονιάς για χιλιάδες τουρίστες.
Μέχρι τις αρχές του 1990, ο Πόρος έζησε μια πρωτοφανή τουριστική άνθιση, με πολλές στρεβλώσεις και αδυναμίες. Τα αδιέξοδα άρχισαν να φαίνονται πεντακάθαρα στον ορίζοντα.
Τον χειμώνα του 1992 μια παρέα νέων ανθρώπων αποφασίζουν να στραφούν και στον εσωτερικό τουρισμό, στην μετακίνηση ντόπιων από όλα τα σημεία της Κεφαλονιάς προς τον Πόρο.
Επιλέγεται η Πρωτομαγιά του 1993 να γίνει ορόσημο αυτής της προσπάθειας.
Με το σύνθημα "Πρωτομαγιά στον Πόρο", ρίχνεται στη δουλειά όλο το χωριό. Βάφουν, φτιάχνουν τους κήπους τους, νοικοκυρεύουν τα μαγαζιά τους, φυτεύουν δένδρα. Όλο το χωριό έχει γίνει μια παρέα ενθουσιασμένων ανθρώπων. Και τι δεν έκανε αυτή η παρέα! μέχρι που βάψανε με τα χέρια τους την σιδερένια γέφυρα στο ποτάμι.
Κανείς ,από εκείνη την γενιά ,δεν πρόκειται να ξεχάσει την παρέα που ήταν καρδιά εκείνης της προσπάθειας . Ήταν : ο Παναγής Μηλιαρέσης, ο Σπύρος Παραμερίτης, ο Κώστας Μανέντης, ο Γεράσιμος Γιαννάκης, ο Ανδρέας Γιαννάκης, ο Τσαγκάρης, ο Γιάννης Γαβριελάτος, ο Μάκης Βανδώρος, ο Βαγγέλης Χιόνης.
Ο Πόρος έλαμπε, έγινε ένα χωριό πρότυπο να δεχτεί τους εσωτερικούς τουρίστες, τους Αργοστολιώτες, τους Λειβαθινούς, τους Ληξιουριώτες, τους Ρισιάνους, τους Πυλαρινούς.
Και πήγαν όλοι.
Τέτοιο πράγμα δεν το είχε ζήσει κανείς μέχρι τότε. Πλημμύρισε το χωριό από κόσμο. Ξεπούλησαν όλοι από τις πορτοκαλάδες μέχρι τα σουβλάκια. Ο Πόρος κέρδισε τους Κεφαλλονίτες! Οι Κκεφαλλονίτες ζητούσαν σύντομα και άλλο πανηγύρι. Ρωτούσαν ποια είναι τα επόμενα σχέδια..
Όμως, εκείνη η μέρα της επιτυχίας, έμελε να γίνει και η αρχή του τέλους των ονείρων της παρέας.
Την επόμενη κιόλας ημέρα ακούστηκαν για πρώτη φορά φωνές διαμαρτυρίας ανθρώπων που δεν ήθελαν το χωριό τους να μπει σε αυτή την τροχιά, που δεν ήθελαν τόσο κόσμο, που δεν τους ενδιέφερε ο τουρισμός, που δεν θέλουν να ξεπατώνονται στη δουλειά , που δεν γουστάρουν τουρίστες..
Το κτύπημα για όλους όσους δούλεψαν για αυτή την επιτυχία ήταν μεγάλο. Τους έκοψαν τα φτερά. Ο Πόρος, την ίδια ημέρα της επιτυχίας,πήρε την κάτω βόλτα…
Η σαιζόν του 1993 κύλησε με μεγάλη γκρίνια.. Σε εθνικό επίπεδο το 1993 ήταν μια από τις χειρότερες χρονιές για τον τουρισμό, αποτέλεσμα του πολέμου του Κόλπου..
Ο Πόρος βρέθηκε στο δίλημμα : ή ένα άλμα μπροστά με ανάπτυξη, με σύγχρονο προϊόν, με εκσυγχρονισμό των τουριστικών καταλυμάτων και υπηρεσιών ή ....θάνατος..
Ο Πόρος συνειδητά αρνήθηκε να ακολουθήσει την ανάπτυξη. Ο Πόρος αρνήθηκε να εκσυγχρονίσει τις υποδομές του. Ο Πόρος αρνήθηκε να δώσει μια ευκαιρία στα ίδια του τα παιδιά.
Το χαμόγελο πάγωσε. Τα μαύρα σύννεφα της κρίσης ήταν πλέον ορατά δια γυμνού οφθαλμού.
Το καλοκαίρι του 1994 ο Πόρος ήταν σαν να ψυχοραγεί.
Εκείνο το καλοκαίρι πέταξε για τελευταία φορά το αλεξίπτωτο του Βαγγέλη πάνω από τον Πόρο. Η επιχείρηση έκλεισε. Δεν μπορούσε να διατηρηθεί σε ένα χωριό που δεν εκσυγχρονιζόταν για να δεχτεί νέες δυναμικές κατηγορίες τουριστών.. που αρνιόταν την συνεργασία με τουριστικά γραφεία.
Δεκαπέντε χρόνια τώρα, από το 1995 μέχρι σήμερα ο Πόρος ανεβαίνει τον τουριστικό Γολγοθά του. Απομονωμένος από την υπόλοιπη Κεφαλονιά, παρόλο που λίγα χιλιόμετρα τον χωρίζουν από την Σκάλα που αναπτύσσεται ραγδαία. Ο Πόρος λοιδορεί τη Σκάλα και φρικάρει με το Φισκάρδο για την τουριστική τους ανάπτυξη. Ο Πόρος κλείνεται όλο και πιο βαθιά στο καβούκι του. Νοοτροπίες ανθρώπων.
Το λιμάνι του Πόρου αλλάζει, μεγαλώνει, εκσυγχρονίζεται.. ο Πόρος όμως δεν το ακολουθεί, δεν αναπτύσσεται , δεν εκσυγχρονίζεται.. Εχει στηλώσει τα πόδια και αρνείται να κάνει ακόμα και ένα βήμα.
Σήμερα. Ανοιξη του 2010, δεκάξη χρόνια μετά, τυχαία ανακαλύπτουμε στο face book ένα ερωτηματολόγιο ενός νέους ανθρώπου από τον Πόρο , του Γιώργου Γκιάφη ο οποίος αρχίζει να ψάχνεται και να ρωτάει: τι φταίει, ποιος φταίει, τι κάνουμε για τον Πόρο.
Σημαδιακό;
Τι άλλο να πει κανείς! Την ώρα που νέοι επιχειρηματίες του Πόρου κάνουν έρευνα για το τι φταίει για την κατάσταση του χωριού τους, που αναρωτιούνται που πάει το μέλλον τους, την ίδια ώρα ο Βαγγέλης ο Χιόνης αποφασίζει να ξαναπετάξει πάνω από τον Πόρο.
Το φετινό καλοκαίρι , το αλεξίπτωτο του Βαγγέλη με ένα υπερσύγχρονο σκάφος θα ξαναρχίσει τις πτήσεις στον ουρανό της Κεφαλονιάς. Η πρώτη πτήση θα γίνει στον Πόρο, για τη τιμή της "παρέας της Πρωτομαγιάς του 1993"..
Δείτε ολόκληρο το άρθρο: http://kefaloniapress.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=11994&Itemid=152
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια που δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά απορρίπτονται.