Κοντραστάρος - ΖΩ!

ΝΑ ΜΠΕΙ Ο ΔΙΑΟΥΛΟΣ ΜΕΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ! ΝΥΦΙΤΣΕΣ!

Σας χαιρετώ αδούλειαστος, ζωερός, αμαγάριστος όπως πλέουρο!

    

Να το λοιπόν πως καταντήσατε τα χωριά σας… σα ντα μουσούδια σας!

Βρωμάνε, ζέχνουνε και κρούνε, η σκέψη και τα χνώτα σας!!!

Ω γιε…σας έπιασε τάχα η ψυχοπόνεση! Αντίς να σταυρώνατε τότενες το ΚΑΚΟΧΡΟΝΑΧΕΙΣ ΚΑΙ  ΤΟΝ ΚΟΝΤΡΑΣΤΑΡΟ…σταυρωθήκατε του λόγου σας, σταυρώσατε  τα παιδιά σας και τον τόπο σας… με στείλατε για βρούβες! Ο Χριστούλης ωρέ, εκουβάλησε  το σταυρό για ένα ανηφόρι μοναχά… κι η αφεντιά σας τον έκαμε ραφτόνε  στη σπάλα!   ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΑΘΗΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΡΔΙΟ ΣΥΝΗΘΕΙΟ! 

 

Δεν εφανερωννόμουνα επί τούτου! 

ΡΟΥΠΑΚΙΔΕΣ ΑΓΑΠΗΤΟΙ! ΟΥΛΟΙ! ΧΩΡΙΣ ΞΕΣΚΟΝΙΣΜΑ ΚΑΙ ΣΥ ΜΕΜΑ ΜΠΡΑΤΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟ «ΓΑΛΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΥΡΟΓΑΛΑ»… ΠΟΥ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΕΣΤΡΑ, ΤΑ ΚΟΜΠΛΙΜΕΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΤΕ ΣΟΥ ΣΤΟ «ΚΑΚΟΧΡΟΝΑΧΕΙΣ 2010»  ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΕΝΤΙΑ ΜΟΥ!

Σας είμαι παραστάτης και σέμπρος στη σενιορία σας!

Χάθηκα Ωρές μου! Όπως χαθήκατε και του λόγου σας από τσου νεαυτού σας!

Σας αγαπάω όμως, όπως τα πρωινά του τόπου μας! Σας αγαπάω όπως την πνογή που ρουφάω από τον ανεμορούφουλα του Ρουδιού το θρούμπι και τσι λαψάνας την ανεμορπή! Σας αγαπάω όπως κάθε θραμπούλιασμα τσι μέρας! Σας αγαπάω και   μουνουχισμένους σας θωρώ ξέλαργα, που συρθήκατε στην πύργια και σκάσατε στον πάτο τση πλίθας κι απάνου στο κάφκαλό σας ρίχνουνε τελεοράσεις, λαπιτόπια, αγγλικά πιοτά, θέσεις εργασίας και γυριστές τρίχες από μούσια σκλαβούνων!

    

Ζω… κάτου από το ξεκουρούπωτο δέντρο τση ιστορίας, στην συλλοή  κι απά στο φυλλολόισμα  τα ματόφρυδα γένονται οκάδες και πετάω απ το Μεγάλο Βουνό στα Ταρκασάτα κι απ την Άγια Γρούσπα στο κάστρο.

Ζω… αβαλίδος και έψιμος, πινομής των Τσιτσιμπαίων που με χλίψη φορούνε πανωφόρια, σκελέες, ψυχή, μπούτια, καρδιά, σκουτιά νεκρικάτα!

Ζω… ακόμα, αμπαρμπούτιαστος, πισωκώλου κι απερηφάνευτος στο κατωφλόπορτο του Άδη και σε ντελίριο τον μπάλο αρχίζω.

Ζω… σαν θάγμα, στο θάγμα του θεαυτού του Ανθρώπου και μερώνω στα ζεστά σκέλια μιας ερπίδας στο ξωφόρι της Πατρίδας μου.

Ζω… γιατί το κακοθάνατο περνάρι που σκιέσαι και βρίσκεις ολημερίς,  σκοντάφτεις και σε μποδάει και σε σκιάζει,    κάποτες…   θα το γδεις!

Τόμου και σου δικάει…Ζω…

Ένα συγνώμη να σου πω στο πυρομάχι καβάλα που πατώ,  πόγινε δρόμος κι αμά το ονόμασες Πατρίδα.   Διαουμάω μιλιούνια τσι ντροπές τση υπόδουλης καθεμέρας μου.

Κι απά στη γιόμιση του φέγγους τα σκλεπούνια  σκρεμιδεύουνε στον ίδρωτα τση  μετώπης μου. 

Άγιε μου… ντέλομαι!

Κοντόψυχος, τα φανερά να κρύβω! Κι εκειό που είμαι να μη βαστώ!  

Ε το λοιπόν… κι άμα ζω;  Φέξε μου κι αγλίστρησα!  

    

Ομπρί κάτι μηνιάτικα,  είχα πέσει του μάκρου και του πλάτου…είπα μέσαθέ μου «Ανάθεμα  τσι άγονες ψυχές των ερειπωμένωνε  λιμανιών!»

Κι αμά,  ομπρί κάτι βδομαδιάτικα, απά στο ρίμμα του ήλιου… μούρτε σβιλάδα στην σβερκαδούρα και αιστανόμουνα  οκάδες βαρύ το πέτο μου. 

Συνεννογιέμαι εγώ με εμένανε…  εκειό που ήμουνα, μ’ εκειό που ήθελα  κι εκειό που με κάματε…

  

ΟΧΙ! Δεν είμαι του λόγου μου Λιανοπουλητής ονείρατων! Ούτε Ματσαδόρος σε λιτανείες και κούρταλα! Απαρατώ κόμματα και «Γάλατα, Σανούς, Κακοχρονάχεις», το πολύ πολύ με το συμπάθιο, «κακοχρονάχετε!» μιας και «κακοχρονάχουμε» θελήσαμε παρέα    κι απά στην κακομοιριά  μπαρκάδοι!

  

Μα Σιορ Μπρατσέτε μου,  δε με αμπαδάρει η φαμίλια μου… και ψήφο να γυρέψω του αλλουνού;!

    

Όπου γυμνοί κι ανάλλαγοι, που να βρεις τα όβολα, τα χαρτόσημα, τα σκατά και τα σάβανα… ένα κάρο Μιλόρδους, σέμπρους, κολομπέους, Γροστολιώτες, κατακαθούρια, ίσα με τρακόσια βατσέλια, βασιλιπάλιατσα, ορτύκια, νεροκουβαλήστρες… Σώχορα και Μώχορα! Κι αμά… ξέρω εγώ από τζόγους μπα γιέ μου;  Να μου βγει η Παναγία και να ρουφήξω φόλα μου;   

Με τσου κοκόρους τσου πολλούς σε τρώει το αίμα σου, γλυκαίνεται το δόντι  και τόμου κι ανοίξεις  φάμπρικα θέλοντας και μη, θα σπάσεις τσι σπιέρες σου!

Κι άμα μωρέ είγδες προκοπή από τσου Κόμηδες, τσου Σέμπρους, τα Δεούτελα  και τσου Δεσπότες;    Ποια δημοκρατία θα ασπαστείς μωρέ; Πια απ’ ούλες; Πότενες την αντάμωσες και που την ακρουμάστηκες;  Η λευτεριά Μαγκούφη μου, είναι για τσι Κωλοφωτιές και τσι Βαβύλες!  Με στα  σπλάχνικά σου τη Λευτεριά  εμάντρωσες  κι απόξου ψάχνεις δόλιε! Το δίκιο που ξεσκλάς, υπόσκεσαι.   Θα βοχθάς του Πονεμένου το πόνεμα με μια οκά μούρη καθώς θα σκαίνεσαι  την κατακλείδα του.

«Θ’ αχνίζει ψέμα ο στόμας σου… νάθε χίλια πανεπιστήμια διαβείς… Ορκωτής, για να δικαιολογάς τσι πράξεις σου ».  

Να σας χαρώ… συλίντρεχοι να πα να αγιάσετε! Ουρές οι υπόλοιποι τσι Κυριακάδες στο προσκύνημα! Ουρές τσι καθημερινές τσι Τράπεζες, ουρές τα βρόχια με τα κοτσύφια και τσου μπούφους που πετάνε τσι οθόνες  και ξωτικά που κράζουνε και τίποτσι δεν λένε…μα τίπουτσι! Τίποτες, για την ουρά, νάθιγκ  για τσου τελευταίους τση ουράς, πολύ πιο μπροστά από τον πρώτονε.

Τόμου κι απολάει η εκκλησιά… μη σου παραξοφανεί… αντίδωρο δεν έχει!

             

Το λοιπόν Ρουπάκιδες τσι κάμαμε κι αυτές τσι εκλοέέέέές! 

Μου εκόψατε  τα ύπατα! Μου αλλάξατε τον ανανία!

Τι ήτανε ευκειό  εφέτο Πατριώτες;;;

Το ένα τρίτο τση κρεατόπιτας συμμετείχε τσι  εκλοές, το άλλο τρίτο τσι έκαμε και το άλλο τρίτο στα καφενεία βλαστήμαγε, κατάστρωνε, τσακωνόταντανε, έλεε ψέματα, έβλεπε ΑΖΜΙΝ, έχανε το σπίτι του, κοιμότουνε ανοιχτομάτικα, επερίμενε να μπηδηχτεί η γυναίκα του, εκατούραε το ζήθο του, έχανε τη δουλειά του κι έβανε άλλονε να τηνε ψάχνει, σκότωνε την ώρα που του λάκιζε από μόνη τσι και δε τηνε πετύχαινε... έμεινα Δεούτελο!

      

Ο Θειός   να  συγχωρέσει το Γκλόμπο!

Αναπαμένος ο Κλοντίρης!

Ο τσαμένος ο Κοντραστάρος ο Σμπαράδος!

Θα κάνανε ούλοι φκείνοι, φκειά που κάματε του λόγου σας; 

      

Είπανε στο Λαό οι Κόμηδες : « Δημοκρατία δε θέτε; Ε! Ελάτε να τηνε παίχτε ούλοι!» Κι απά στην καύλα του το κοκορέλι έχεσε ομελέτα  μιας και δε προκόβει να κάμει αυγά! Μούτοι το λοιπόν οι Άλαλοι, με τσι κραυγές τσι τζούφιες… έπαιξαν στρόμπο με μια πλευρά να στέκει απ’ ούλες!

Κι αμά…  

Τι σάρτους που κάνουνε οι νικητές στον ύπνο τσου!

Σωροί τα άντερα από μιλιούνια λαγουδέλια, με ένα σμπάρο μοναχά!

Από  μια φαμίλια, αλλού ο φαμελίτης αλλούθε ο συφάμελος !

Του ανεψιού μου του Τζώρτζινα λόγου χάρη… η μάνα του στο τοπικό για να πάρουνε τη θυγατέρα τσι  τσι τρούπες και τα σπήλαια. Ο αδερφός του στου άλλου για τι θα του τρατάρουνε τα χρεωστικά του ύδατος από τα πρόπερσι. Ο Τζώρτζινας διαούμαε κάτι τσάντες με κωλόχαρτα και γαλέτες από ζούπερ μαρκέτα και δυο πενηντάρικα που βρωμάανε πουτσίλας από τσι τσέπες ενός ιδρωμένου λιβάις όπου βγήκανε…. Ο ένας  τ’ αλλουνού…εκειού…του όντος, του εκλεχτού του νούτσιου, του όποιου του οποίου, του όπουκιανπού! 

Τούτη τη βολά δεν κατουρήσατε εκεί που γλείψατε ή ανάποδα!

Σας κατουράανε καθώς γλείφατε! Σκρεμίδισμα τσι αγάπης με βλαστήμιες! Σπουδαγμένοι Σκουμπούεροι !

Μένω απόσβωλος και ψαχαλεύω κόντι κόντι το λίμπρο ντ όρο να βρω τσου Πρόγονους... από πού ειμαστάνε και ΤΙΙΙΙ;  Βασκαμός μας πετυχησιά! 

Τραμπαλάρω  ότα γλέπω τον ένα δώθε, τον άλλο κείθε… τον κούτση και τον λάλα ομπρός πίσω… κι όμως, ο πίξιος και ο δίξιος  τόσο κοντά!  Ντάλε κουάλε!

Τόμου πάλε και τα βάλεις ξέλαργα… τόμου και βάλεις και τη λιόκρουση… ημπορεί να μην έχετε κι ούλα τα άδικα,  μιας και κανείς μας δεν γλέπει κειό που φαίνεται και πίσω από δαύτο στέκει!  Ίσως και πάλι είστενε σοφοί  κι εγώ ο  δαιμονισμένος!

Μα είναι πολλά τα τέρμινα, βάλε με το νου σου, το νου αν θα προκάμεις μπρος να  τονε βάλεις, η νάβα να σαρπάρει πινομή στα εγγόνια, να θειαφίσεις τη ρήμαξη για να τρυγήσεις μιαν αξία.

ΕΥΚΕΙΟ ΘΑ ΠΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ!     

Τηράτε ορέ, για τούτα και για τα άλλα, του Κοντραστάρου τα λόγατα σε πλάκα ριζιμιάς να γρατζουνίσετε!

ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΟΙ ΛΑΟΥΡΕΝΤΗΔΕΣ ΤΣΙ ΕΠΙΣΤΑΣΙΑΣ!

Τσου Μαφιόζους με τσι σημαίες και τα φλάμπουρα που γράφουνε την ιστορία και τσου μύθους. Τα Παραλέκατα που ξεσηκώνουν τσι ημερομηνίες όπως να σκώνουν τη κότα τσου. Που ξεπατικώνουν μιλιούνια Νοστράδαμους και ξεστέλιαστες παστρικιές με σκολίωση, που φουμάρουν Μανδραγόρα κι αμά βάνουνε ξέμπλιαστα πλεκτά με ορμήνιες τσου ΑΝΙΔΕΟΥΣ ΠΕΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ… ΣΤΟΝ ΑΝΟΝΕΙΡΟ ΟΧΛΟ!   ΤΣΟΥ ΧΛΙΜΜΕΝΟΥΣ, ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΣΤΟΙΧΙΣΜΕΝΟΥΣ!

ΠΑΛΑΜΑΚΙΖΟΝΤΑΣ  ΚΩΛΑΝΤΕΡΑ ΑΠΟ ΚΟΛΕΘΡΑ!     Η ΑΦΕΝΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟΛΟΪ ΜΑΣ ΞΑΘΡΩΠΙΖΟΥΝΤΕ ΣΤΗΝ  ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΧΟΝΤΡΟΦΛΟΥΔΩΝ ΑΘΡΩΠΩΝΕ!  ΚΙ ΑΜΑ ΓΛΥΤΡΩΣΑΜΕ ΑΠ’ ΤΟ ΣΦΥΡΙ ΚΑΙ ΠΕΣΑΜΕ ΣΤ’ ΑΜΟΝΙ!    ΚΙ ΟΠΟΥ ΚΑΚΟΥ ΣΟΥ ΘΕΛΕΙ!

ΖΩ… ΚΙ ΑΝΤΙΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΝΑ ΡΙΧΝΩ ΠΕΤΡΙΕΣ… ΠΑΩ ΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ ΒΑΓΙΑ!